De dwaze finale sloot aan bij het imago van de KNVB Beker
Maar vergelijk nu eens PEC-Ajax met Real Madrid-Barcelona. In beide gevallen ging het om de ontknoping van de bekercompetitie. Opgezet en bedoeld als één van de absolute hoogtepunten in een seizoen. Het liefst in de stijl en de sfeer van een Engelse FA Cup-finale op Wembley. Helaas, een stel als Ajax-fan vermomde idioten verziekte al direct na de aftrap de ambiance in de Kuip. Dat, en de onvermijdelijke onderbreking van bijna een half uur, richtten meer schade aan dan na afloop werd toegegeven. Ook Mestalla in Valencia puilde uit met vurig meelevende supporters uit Madrid en Barcelona. Maar geen onverlaat had vuurwerk meegesmokkeld.
De eindstrijd om de Copa del Rey bevredigde de ware liefhebber bepaald meer dan het slappe aftreksel in Nederland. Barcelona ontgoochelde weliswaar opnieuw, maar had in de slotfase wel degelijk nog gelijk kunnen komen. Er was tot het laatst toe volop spanning en eigenlijk hadden de Catalanen meer recht op de overwinning dan de sluw counterende rivaal uit de hoofdstad. In Valencia ontspon er zich een heuse wedstrijd, wat juist in Rotterdam weer eens finaal ontbrak. Uiteraard heeft dat vooral ook te maken met het werkelijke verschil in niveau van het totale voetbal in beide landen.
De Eredivisie is verworden tot een veredelde soort kleuterklas. Veel lawaai, legio fouten, eindeloos positiespel op het middenveld, amper actie voor de doelen, saai en slecht gedurende 85 procent van de tijd. Vanzelfsprekend amuseerde de Zwolse aanhang zich kostelijk met de afgang van Ajax. De uitslag loog geen moment en had nog hoger kunnen oplopen. PEC verdiende alle eer voor het verbijsterende resultaat. Maar het dwaze verloop van de finale bevestigde andermaal de toenemende zorg over de gebrekkige kwaliteit in de polder en sloot aan bij de zwakke traditie en het imago van de KNVB Beker.
Als kampioen heeft Ajax straks geprofiteerd van het wisselvallige geklungel onder de concurrenten. Nimmer straalde het de overtuiging uit van de onbetwiste favoriet. Met name Feyenoord, maar ook FC Twente en PSV in een bepaalde fase morsten onnodig punten. Alleen daardoor mogen de Amsterdammers komende zondag de 33ste landstitel ophalen, als een troostprijs voor de minste fouten op het schamele rapport.
In de filosofie van de KNVB, toch verantwoordelijk voor de falende controle op het fouilleren van de bezoekers, dient de bekerfinale zich te ontpoppen tot een feest. De laatste editie kwelde de neutrale kijker, die kort na rust gerust het stadion kon verlaten of de televisie kon uitschakelen. Hoe anders dan in Valencia, waar Neymar in de laatste minuten nog de paal pijnigde. In Nederland moddert de bond al jaren aan met de bekerstrijd. In 2010 dwong een onmogelijke finale tussen Ajax en Feyenoord de KNVB tot een dubbel in beide steden, wat de schrale reputatie nog verder ondermijnde. Een jaar later viel FC Twente-Ajax pal voor hetzelfde beslissende duel in de Eredivisie.
Tot het seizoen 2006/07 stroomden de Europese deelnemers pas later in, bij de loting van de achtste finales. Dat systeem kwam hoe dan ook de laatste fase van de competitie ten goede. De afschaffing van dit privilege voor de top bracht, eerlijk gezegd, geen aantoonbare verbetering. Met wellicht de eerder genoemde finales in 2010 en 2011 als zeer summiere en bleke uitzonderingen. Duitsland mag zich verheugen op een kraker tussen Bayern München en Borussia Dortmund als eindstrijd. Spanje genoot ondanks alles van El Clásico. Frankrijk laafde zich aan de Coupe de la Ligue tussen Paris Saint-Germain en Olympique Lyon. Italië maakt zich op voor Napoli-Fiorentina. Engeland blijft iets aparts, met Hull City-Arsenal.
Het mislukte kijkspel tussen PEC en Ajax eindigt hopelijk nog een beetje positief: met een grondige en eerlijke evaluatie over de (toegevoegde) waarde van de bekercompetitie. En denk dan ook nog eens lang na over De Kuip, toch het heilige domein van Feyenoord, als vaste eindbestemming…
LEX MULLER
Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.
