'Wij zijn Ajax, wij zijn de beste'
In de jaren '90 domineert Ajax het Nederlandse voetbal en laat het zich ook in Europa alles behalve onbetuigd. Met attractief spel en geraffineerde combinaties, dat wordt gespeeld door de jongens die zelf door de Amsterdammers zijn opgeleid, speelt het menig tegenstander dol en dwaas. Niet alleen de Champions League wordt gewonnen, ook de landstitels worden één voor één binnengesleept en wat te denken van de wereldbeker voor clubteams. De prijzen geven de oppermacht van het Ajax van de jaren '90 perfect weer.
Zo machtig als Ajax is in de jaren 90, zo zwak is het in het eerste decennium van de 21e eeuw. Anno 2010, nadat het 'grote' Ajax zeven jaar lang geen beslag heeft weten te leggen op de titel en Ajax al tien jaar nauwelijks meetelt in Europa, worden voor het eerst de successen en de spelopvatting, waar Ajax in de jaren '90 voor stond, aangegrepen om een nieuwe koers te varen. Een koers waarbij Ajax met verzorgd en aanvallend spel, uitgevoerd door de eigen jeugd, opnieuw de Nederlandse- en Europese top moet gaan veroveren.
Al snel wordt clubicoon Frank de Boer aangesteld als trainer en gaat er een frissere Ajax wind waaien door de Arena. Vier jaar later is Ajax, onder aanvoering van de eigen jeugd, voor de vierde keer op rij kampioen geworden, voeren de Amsterdamse supporters door heel Nederland weer het hoogste woord en is Ajax weer het Ajax dat dominant is en de lakens uitdeelt op het veld. Althans, dat willen wij Ajax-supporters vooral ons zelf doen laten geloven.
In Europa staan de prestaties nog niet in de schaduw van het succes van '95 en is ook het spel op de Nederlandse velden bij lange na niet om aan te gluren. Vaak met individuele kwaliteit worden Cambuur en Go Ahead verslagen.
Waar Ajax het in de jaren '90 moest hebben van de subtiliteit, het snelle combinatievoetbal en de Amsterdamse arrogantie, reist het pakweg twintig jaar later met angst en beven af naar de Rotterdamse Kuip en het Eindhovense Philips-stadion en trekt het als 'schoolklasje' door Europa. Ajax is Ajax niet meer. Pijnlijk maar waar. Als Ajacied denken wij allemaal terug aan het koele en gedecideerde spel dat Ajax op de mat legde in de klassieker in de Kuip in 1995(2-4) en in het Santiago Bernabeu tegen Real Madrid in datzelfde jaar (0-2). Van deze internationale macht lijkt weinig over. Waarom lukte jongens als Patrick Kluivert en Marc Overmars het wel om de absolute grootmachten in Europa te laten beven? Zijn de spelers van nu als Viktor Fischer en Davy Klaassen zoveel minder getalenteerd?
Vaak schuiven we het uitblijven van de Europese successen en het attractieve spel af op de komst van de oliesjeiks bij clubs als Manchester City en Paris Saint Germain en brullen we dat de eigen sterspelers te snel worden weggekocht uit Amsterdam door de Europese topclubs. Iedereen die Ajax een warm hart toedraagt lijkt dit te accepteren en legt zich hier bij neer. Tot het nederige aan toe (!).
Waar is de Amsterdamse bluf en arrogantie ten opzichte van de tegenstander gebleven? De spreuk 'Wij zijn Ajax, wij zijn de beste' lijkt alleen te heersen onder de fanatieke Amsterdamse supporters. Waarom zouden 'wij' niet beter kunnen voetballen dan de jongens uit Londen of Milaan? Opvattingen en gedachten als "ik zal die Dani Alves is even mijn hielen laten zien" of "Balotelli, wie is dat" lijken er niet meer in te willen bij de spelersgroep van dit moment.
De hoop op een Ajax uit de jaren '90 had ik na al die hoopvolle seizoenen stiekem al opgegeven. Schijnbaar moeten we ons neerleggen bij de opleidende rol die Ajax heeft in Europa. Jammer maar helaas!
Maar toch, toen mijn hoop allang en breed was vervlogen, bloeide ik enkele maanden geleden weer op, toen ik uitgezakt op de bank keek naar de B1 van Ajax tijdens de Aegon Future Cup. Amsterdamse lefgozertjes als Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Esra Walian lieten zien waar Ajax voor hoort te staan: heldhaftigheid, branie en Amsterdamse bluf. Op deze manier werden tegenstanders van formaat aan de kant geschoven en sleepte de pupillen van Saïd Ouaali de felbegeerde cup binnen. Geen idee waarom, maar ik was dagenlang bijzonder content met deze knappe prestatie.
Het is in mijn ogen het levende bewijs dat Ajax moet afstappen van de Nederlandse nuchterheid en bewondering voor Europese topclubs. Dat de Amsterdamse bluf en positieve arrogantie bij iedere jeugdspeler er weer moet worden ingestampt. Er moet een fundamentele basis worden gecreëerd waarbij Amsterdamse trots en heldhaftigheid centraal staan. Pas dan moet er gewerkt worden aan die geniale steekpass of de perfecte afronding. De tegenstanders, van Breda tot aan Madrid, moeten met poep in hun broek afreizen naar Amsterdam. Waar nu alleen de meest fanatieke supporters de leus scanderen moeten ook Edwin van der Sar, Frank de Boer, Davy Klaassen en de rest wie Ajax een warm hart toe draagt voor gaan staan:
"Wij zijn Ajax, wij zijn de beste"
