The Rise and Fall of Pippo Inzaghi
Enerzijds voelt het bijna als een nostalgisch moment. Misschien omdat het Milan van nog geen vijf jaar geleden de laatste paar wereldsterren onder contract had. Anderzijds voelt het als gisteren vanwege het gemak waarmee ik de momenten dat de wedstrijd kenmerkte voor de geest kan halen. De duels tussen Christiano Ronaldo en Ignazio Abate, Andrea Pirlo die twee keer de bal van de lijn haalt en Iker Casillas die eenzaam op zijn helft dansjes doet om warm te blijven. Maar het moment dat het meest blijft hangen vond plaats rond minuut 60 van de wedstrijd. Onwetend van de situatie die zich langs de lijn afspeelde, hoorde ik gejuich op de tribune. Het type gejuich dat je in andere stadions alleen hoort wanneer een doelpunt valt. Vlak daarna loopt Ronaldinho in de richting van de dugouts, die ondanks zijn teleurstellende optreden een applaus ontvangt. Pas dan zie ik het. Een wat slungelige en houterig ogende spits staat klaar om hem te vervangen: Filippo Pippo Inzaghi.
Op dat moment had Pippo allang de rol van publiekslieveling ingenomen. Zijn 'neusje voor goals' op belangrijke momenten maakten hem geliefd, maar zijn passie en inzet maakte hem de absolute favoriet. Het type speler dat na negen keer buitenspel te hebben gestaan, het een tiende keer probeert de buitenspelval te slim af te zijn. Het type speler dat bij een simpele intikker in een gelopen wedstrijd net zo hard juichend richting de cornervlag rent als bij het winnende doelpunt tijdens een finale van de Champions League. Het type speler dat met de bal aan zijn voeten zijn tactisch vermogen uitschakelt en alleen denkt aan uithalen.
Afijn, met een 1-0 achterstand en het ondermaatse voetbal dat Milan speelde, wist zelfs de incapabele coach van toen dat het tijd was voor Inzaghi. En jawel, een mispeer van Pepe, een mislukte voorzet van Zlatan Ibrahimovic en een fout van Casillas was precies wat Inzaghi nodig had om zijn kenmerkende lelijke goal te maken om vervolgens weer als een gestoorde gek richting de hoek van het veld te rennen: 1-1. Oi oi oi, Pippo Inzaghi segna per noi! werd luidkeels door de tachtigduizend gezongen. "Inzaghi, scoor voor ons!". Natuurlijk zong ik mee, want ondanks mijn beperkte Italiaans heb ik de lofzang, net als elke andere supporter, netjes uit mijn hoofd geleerd. Met zijn tweede doelpunt op die avond, dat werd gemaakt uit ruime buitenspelpositie, kon mijn avond niet meer stuk; ondanks de late gelijkmaker van Pedro León. Die avond maakte de spits uit Piacenza zich onsterfelijk. Een intikker en een buitenspelgoal van eeuwige held Pippo Inzaghi: het kon niet mooier. Want als één van de weinigen geldt bij hem: hoe lelijker de goal, hoe beter mijn gevoel.
Een ruime vier jaar later wordt Inzaghi, na een periode als jeugdtrainer, aangesteld als hoofdcoach van het kwakkelende AC Milan. De club die zonder dankwoord afstand heeft genomen van Clarence Seedorf, vindt in Inzaghi al snel zijn vervanger. Lang zal hij er niet over hebben nagedacht. Zijn passie en liefde voor de club maakte hem een simpele prooi voor het bestuur. De ene onervaren clublegende werd zonder enige vorm van respect de laan uit gestuurd en vervangen met de volgende. Maar onder de nieuwe coach zou het beter gaan, keek men hoopvol vooruit. 'Passie en strijdlust zijn de sleutels tot succes', liet Inzaghi optekenen in zijn eerste persconferentie als coach.
Met een soortgelijke selectie als zijn voorganger, dat is gevormd uit transfervrije spelers en overbetaalde pseudo-vedettes, moest Inzaghi de club leiden naar de top van de Serie A. Een onmogelijke opgave, bleek al snel. Want na een veelbelovend begin was het nota bene aartsrivaal Massimiliano Allegri en zijn Juventus die hem de eerste nederlaag toediende. Een reeks aan slechte resultaten volgde en het duurde niet lang voordat ook ik mijn ongegronde hoop op een beter jaar voelde wegebben. De speler die op het veld zijn vizier niet breder stelde dan de 7,32 meter van het doel kon ook nooit een tactisch en organisatorisch geheel maken van dit onsamenhangend elftal.
Het doet pijn om te zien hoe de man die ooit als een dirigent met een hand in de lucht een volgepakt San Siro liet schreeuwen, zich nu wekelijks moet verdedigen met slappe teksten. De man die wekelijks van opstelling verandert omdat de vorige tot niets uitpakte. Na opnieuw een nederlaag zegt dat de vele blessuregevallen geen excuus mogen zijn, maar dit toch steeds blijft benoemen. De man die in het begin van zijn periode stelde dat het dragen van het Milan-shirt een verdienste moet zijn, maar toch steeds weer spelers als Sulley Muntari het veld in stuurt.
Binnen enkele jaren is Inzaghi gegaan van de status van legende tot een coach waar je medelijden mee krijgt. Want ondanks de malaise, blijft Pippo dit nog liever dertig jaar doen dan dat hij zijn heil ergens anders zoekt. Dertig jaar zullen het echter niet worden, want het is vrijwel zeker dat de voormalige wereldkampioen na dit seizoen met een bos bloemen via de achterdeur vertrekt. Inzaghi, die de wereldbeker en twee Champions League-trofeeën heeft gewonnen als speler, kijkt nu als trainer naar de lege tribunes en ziet banners met de tekst Game over, #SaveACMilan. Opnieuw misgegokt, opnieuw een jaar vergooid, opnieuw een onsterfelijke sterfelijk gemaakt. Maar ik weiger het destructieve beleid van dit Milan te accepteren. Want voor mij blijft Inzaghi de man die op een mistige winteravond in 2010 het stadion liet beven.
