Het vergooide talent
Terwijl hij in het donker op weg was naar zijn vriendin voelde hij alles stevig draaien. Naarmate hij meer aan de situatie dacht begon hij steeds sneller te lopen. Dat had hij vaker als hij boos was. Hij had zijn emoties niet altijd even goed in bedwang. “Wie denkt dat wijf wel dat ze is, mij zo voor paal zetten”, mompelde hij tegen zichzelf. Terwijl hij door Bedfordshire wandelde zag hij het kleine pleintje waar het allemaal begon. Hij herinnerde zich de eerste keer dat hij met zijn oude kicksen de witte bal langs de keeper schoot en een ereronde maakte. Toen speelde hij al met veel oudere jongens. Het is niet makkelijk om te ontsnappen uit de wijk. Dat wist iedereen. Juist om die reden waren zijn ouders en broers zo trots op hem.
Hij sms'te dat hij bijna op de afgesproken plek was. Hij kreeg terug dat het geen zin had om samen een relatie te hebben als hij haar toch niet vertrouwde. Dit maakte hem nog woedender en zonder na te denken stormde hij terug naar de pub. Terug in de pub keken zijn vrienden hem verbaasd aan. “Gast je hebt twee doelpunten gemist, waar was je?” Hij antwoordde dat hij weer problemen had met Megan en dat hij geen zin had in verdere uitleg. Hij bestelde nog een biertje en keek verder naar de wedstrijd. Hij zag Kerzhakov een wanhopig schot lossen van net buiten de zestien meter. Hij lachte naar het scherm en wist dat hij het beter kon. Het was vorige week toen hij de beslissende goal maakte tegen Manchester City -19 om zo door te bekeren in de FA cup. Hij herinnerde zich de euforie die toen vrijkwam. Onder meer door dat doelpunt kreeg hij naar alle waarschijnlijkheid een vast contract bij het eerste team van Stoke City.
Net toen Andrew gekalmeerd was kwam Megan de pub binnengestormd, ze begon meteen tegen hem te schreeuwen. Andrew liep met haar mee naar buiten, waar een ernstige ruzie uitbrak. “Zonder vertrouwen heb je geen relatie Andrew, ik hou van je, maar jij ziet het niet.” Hij wist maar al te goed dat ze loog, hoe kon ze hem dit aandoen. Vol van emotie liep Andrew naar binnen en vroeg de huissleutels van een van zijn vrienden. Hayden gaf zijn sleutels en zei: “Niet in mijn bed hè”, lachte hij. Zonder het vertonen van een enkele glimlach liep hij terug naar buiten, pakte Megans hand en trok haar mee richting Haydens huis. “Wij gaan zo eens heel goed praten en je gaat naar me luisteren!”, beet hij haar toe.
Ze zaten aan de keukentafel en keken elkaar aan. “Als jij niet wilt begrijpen wat ik voor je voel dan is het beter om deze relatie te stoppen Andrew, snap dat dan”, zei Megan. Andre wilde maar niet naar haar luisteren. “Jij snapt er helemaal niks van, ik ben niet degene die vreemd gaat, je ziet hem meer dan dat je mij ziet.” “Nee dat is niet zo, Andrew ik ben er klaar mee, ik ga.” Nog voordat ze drie stappen had gezet duwde Andrew haar tegen de koelkast aan en pakte het eerste beste voorwerp wat hij kon vinden. Zonder na te denken stak hij het beetgepakte broodmes tussen haar longen. De eerste tien steken waren het zwaarst. Ze probeerde weerstand te bieden, maar tevergeefs. Overmand door woede bleef hij steken. Als Andrew had geteld zou hij rond de zestig zijn uitgekomen. Pas na de laatste steek kwam hij weer bij zinnen. Hij keek eerst naar zijn bebloede handen en daarna naar het lichaam van Megan. Hij rende naar buiten terug richting de pub.
Onderweg naar de pub begon hij te ontnuchteren. De felle straatlantaarns schenen hem in zijn gezicht. Wanneer hij knipperde zag hij de stadionlichten van het Britannia Stadium voor zich. Hij hoorde het geluid van bijna 28000 juichende supporters die zijn goal vierden. Het was de winnende goal tegen Manchester City. “Andrew, Andrew, Andrew”, hoorde hij. Toen hij bij zinnen kwam schudde zijn vrienden hem door elkaar. “Andrew waarom zit je onder het bloed, wat is er aan de hand?” “Ik denk dat ik haar vermoord heb jongens”, stamelde hij. “Maar ik hield echt van haar, mijn god wat heb ik gedaan.”
Het was 7 september, dit keer een hele slechte dag, heel Bedfordshire ademde verdriet. Dit zou de dag zijn dat Andrew zijn straf zou krijgen. Hij keek de rechter aan die hem vertelde dat hij het leven van Megan had ontnomen. Ze zou nooit haar 18e verjaardag kunnen vieren of haar examens kunnen halen. Andrew keek nog één keer achterom naar haar familie, terwijl met de klap van de hamer zijn straf werd beklonken.
(Andrew Hall zou uiteindelijk levenslang krijgen voor de moord op zijn toen 15-jarige vriendin. Vrijlating zou mogelijk zijn na een minimale zitting van tien jaar.)
