Wanend in het kolkende Stadio Olimpico
Mijn ogen sloegen de wedstrijd Lazio - AS Roma gade. Op het moment van dromen stond het nog 0-0.
Vlak nadat de blonde trequarista van AS Roma zojuist de bal fraai toucheerde in de 74ste minuut. Scoorde Lazio helaas de 1-0 uit een hoogstaand ingekrulde vrije trap in de 76ste minuut. De fans van Lazio werden bezeten van extase, zo oorverdovend dat het gevierd werd. Pure feestvreugde. Immense gekte.
Plotsklaps werd alles stilgelegd en werd het uitbundige vieren onderbroken. Niemand wist wat er precies plaats vond. Maar je kon het aan je water voelen dat er iets bijzonders ging gebeuren. Het was tegen het einde van de wedstrijd en net nadat de spelers uitgejuicht en bekomen waren van alle opgetogenheid, gingen alle ogen richting El Capitano di Roma.
Zojuist gebaarde Francesco Totti met duidelijk lichaamstaal dat het genoeg geweest was. Hij wilde gewisseld worden en iedereen wist voldoende. Zijn ogen lieten een complete innerlijke rust zien. Alsof zijn licht blauwe ogen nóg lichter werden, waardoor het leek alsof ze uit zichzelf licht gaven. Hij leek er vrede mee te hebben. Het was mooi geweest. Glimlachend nam hij afscheid en zelfs de Lazio tifosi scandeerden zijn naam. Ik draaide mij 360 graden rond en overal hoorde ik maar één woord dat gescandeerd werd: TO-TTI ! TO-TTI ! TO-TTI!
Het hoofd bescheiden gebogen, de handen rustig klappend in de lucht, verliet de technicus het veld. Het moment om afscheid te nemen van alles, iedereen en van voetbal was nu daadwerkelijk aangebroken. Want voetbal is alles en is van iedereen. Maar nu keerde Totti zijn rug naar dit allemaal. Zo abrupt en uit het niets. Een handelskenmerk maar dan normaal gesproken gepaard met het leder.
Dit was de enige keer dat ik zag dat een verliespartij tegen de, door hem zo gehate aartsrivaal, hem niet deerde. Huilend, maar gek genoeg zonder tranen word ik wakker. Gelukkig was het maar een droom en voetbalt de Romeinse legende nog. Alhoewel, nog voor even dan.
Maar dat is niet de reden waarom ik zo geëmotioneerd wakker werd. Ik kon er echter niet direct de vinger op leggen waarom ik er zo emotioneel van werd. Natuurlijk, Francesco Totti nam het voor mij iconische dubbele cijfer over van de legendarische Roberto Baggio van Italië. Francesco Totti die voormalig Juventino Alessandro Del Piero verdrong, om voortaan nummer 7 verder te dragen zoals hij dat deed bij De Oude Dame.
Het jarenlange creatieve brein van AS Roma gaf mij inspiratie en daardoor een reden waarom ik mijn haren liet groeien en een haarband begon te dragen op de middelbare school. Met haarband in, leek het wel alsof ik er opeens nóg technischer, sneller en sierlijker van werd! Net zoals Totti…
Mijn vader bracht een replica van het magische azzuri tricot van het Grande Italia uit 2002 mee. Eveneens gedragen door de Romeinse God. Ontzettend dankbaar natuurlijk voor het gebaar dat ik was, aangezien cadeaus schaars waren buiten mijn verjaardag om, baalde ik toch een beetje zonder het te laten blijken. Het shirtje omdraaiend zag ik de fabuleuze naam van Del Piero met rugnummer 7 staan. Uiteraard geen straf om het over mijn schouders te dragen! Maar toch. Geen Totti…
Het shirt dat extra speciaal voor mij werd juíst door de spelmaker die schitterde met zijn flamboyante acties met Italië op de eindtoernooien in 2000 en 2002!
Ook het prachtige zwarte AS Roma shirt met zijn gouden 10 en letters waren sprookjesachtig om spontaan verliefd op te worden. En er kon maar één naam boven dat nummer staan, wat het juist zo betoverend maakte: Totti.
Dit gezegd hebbende kom ik er langzaam achter waarom ik in paniek wakker werd. Volgens het Grieks betekent nostalgie een open wond uit het verleden. Ik besefte mij opeens dat Francesco Totti, de allerlaatste was van mijn generatie jeugdhelden. Totti was onderdeel van het rijtje idolen die we adoreerde tijdens gym, training, op het schoolplein en met vrienden uit de buurt. Natuurlijk is er nog steeds de geweldige Gianluigi Buffon! Maar als veldspeler koos je nooit voor een keeper…
Door Totti's afscheid kwam er nu dus écht een definitief einde aan het allerlaatste van wat mij nog bond met mijn jeugd. En dat deed pijn.
