Ik ben ongeneeslijk bevoorrecht
Mijn tweede date met Liverpool was op 3 mei 2005. Ik was negen lentes oud toen ik de wedstrijd, op vakantie en al, bekeek. Liverpool ontving Chelsea. Dit keer lette ik iets meer op, maar vooral was ik onder de indruk van Anfield Road. Die fantastische sfeer van die supporters. Van de wedstrijd zelf zijn me drie dingen bijgebleven. Ten eerste het 'spookdoelpunt' van Luis Garcia, ten tweede de allerlaatste kans van Eidur Gudjohnsen, die de IJslander voor een leeg doel ongeveer over de Kop heenschoot, en ten derde dat het de dag was dat ik verliefd werd. Verliefd op die club. Verliefd op die fans. Verliefd op het shirt, maar vooral op het stadion. Anfield Road, daar zou ik ooit spelen.
Bijna vijf jaar later ben ik vele ervaringen rijker, en ook een illusie armer. Het heilige gras van Anfield zal ik nooit betreden. Mijn kicksen hangen intussen al aan de wilgen, maar de verkering met Liverpool is alleen maar heviger geworden. Ik volg de club nu al jaren op de voet. De meest heerlijke dingen heb ik meegemaakt. Tijdens een doordeweekse dag mijn moeder sméken om de Champions League-finale van 2005 te mogen zien, en vervolgens mijn helden de Cup zien winnen. Op vakantie in Zweden negentig minuten lang teletekst in de gaten houden ten tijde van Liverpool-Chelsea, en uiteindelijk, terwijl iedereen al sliep waren we toch door. Een schreeuw van pure spanning en emotie kon ik niet onderdrukken.
Vorig jaar was natuurlijk een groot hoogtepunt. Overwinningen, comebacks, gelukjes, spanning en sensatie, allemaal gevuld in één seizoen. Zoveel moois dat het niet eens echt uitmaakte dat we uiteindelijk met lege handen staan. Het staat in mijn geheugen gegrift. De 4-0 zege op Madrid als absoluut hoogtepunt. Wat mij betreft het beste voetbal ooit gespeeld.
Dan dit seizoen. Het is af en toe een kwelling om te kijken, maar het is liefde die me er doorheen trekt. Mijn grote liefde Liverpool gaat al het hele seizoen vreemd, maar ik kan er niet kwaad om worden. Ik verlang naar steeds meer, steeds meer. Ik hou van de passie, ik hou van die club, ik hou van dat stadion. Het maakt me niet uit of het goed of slecht gaat, ik hou toch wel van de club! Het kan dooien, het kan vriezen, we kunnen winnen of verliezen, maar een betere club dan deze, is er niet!
De laatste weken begin ik steeds meer te beseffen hoe bevoorrecht ik ben. Bevoorrecht om te houden van een club die zoveel gewonnen heeft, zoveel hondstrouwe fans heeft en zijn thuiswedstrijden in zo'n schitterend stadion mag afwerken. Ik ben ongeneeslijk bevoorrecht dat ik van Liverpool kan houden, dwars door alle slechte resultaten heen. Liverpool, ik zal altijd van je blijven houden. Om maar met legende Phil Collins te spreken: I just can't stop loving you!
