Vriendschappelijke interlands moeten over zijn
De belangrijkste reden is dat spelers te zwaar belast worden, wat ten koste gaat van hun spelniveau. Dirk Kuyt en Joris Mathijsen spelen met hun club alleen al rond de zestig wedstrijden per jaar. Dan moeten ze ook nog eens tussentijds naar Amsterdam vliegen om een oefenpotje te spelen tegen houthakkers uit pakweg Paraguay. Vaak komen ze zwaar uitgeput bij hun club terug en zijn ze het weekend daarop geen schim van de spelers die ze gebruikelijk bij hun club zijn.
Met het noemen van de clubs kom ik bij het volgende standpunt. De club is eigenaar van de speler in kwestie en betalen deze speler daar ook riant voor. Het is niet te verantwoorden dat spelers door de nationale bonden in belangrijke fases van het jaar bij hun club weggenomen worden om een potje om niks te spelen. Zeker niet als ze deze spelers ook nog geblesseerd terugsturen, en daarna gewoon verwachten dat dezelfde club dezelfde speler(s) gewoon opnieuw inlevert. Kunt u zich voorstellen dat een van uw vrienden uw auto leent, deze vervolgens helemaal in de prak rijdt en hem daarna doodleuk voor de deur zet zonder een woord te zeggen of eventuele kosten te vergoeden? En twee maanden later komt hij weer om te vragen of hij uw auto mag lenen. U weigert, waarna uw vriend u onhandelbaar noemt.
Die blessures blijven irritant. Als ik Arsenal zie spelen met de altijd maar doorgaan met kansen missende Nicklas Bendtner in de spits word ik heel verdrietig. Ik denk dat zijn missers Arsenal prijzen, en dus euro's gaan kosten dit jaar. Missers die Robin van Persie niet zou maken. Maar Van Persie zit zwaar geblesseerd op de tribunes van het Emirates toe te kijken, waarschijnlijk de wanhoop nabij over Bendtner. Waarom zit Van Persie dan op die tribunes? Hij is geblesseerd geraakt. Zwaar geblesseerd geraakt in een oefenpotje bij Italië. Daar moet nog bijkomen dat Arsenal wél iedere maand het salaris van Robin over moet maken. Ik vind Arsène Wenger over het algemeen een vervelende zeurkous, maar in zijn uitspraak dat hij een tegemoetkoming van de KNVB wil kan ik me wel vinden.
Een veelgehoord tegenargument: de spelers moeten op elkaar ingespeeld raken. Ik vind het een vrij ridicuul wanargument, want de kwalificatiereeksen duren meestal minstens tien wedstrijden. Wedstrijden waarin Nederland meestal veel beter is dan de rest van de groep en halverwege al (bijna) zeker van plaatsing is. Heb je nog vijf wedstrijden om experimenten uit te voeren of een team-lijn te trekken, lijkt mij meer dan zat. Daarna voor een toernooi, indien geplaatst heeft de coach ook nog een paar weken voor hij zijn selectie bekend moet maken, dus hij kan zeker genoeg bekijken.
Verder vind ik dat mensen die erheen gaan eigenlijk altijd genaaid worden. De wedstrijden zijn over het algemeen het aanzien niet waard, maar kaarten kosten tenminste €25. Voor rust spelen allemaal vermoeide vedetten die een uitgebluste indruk maken en niet de indruk wekken dat ze er zin in hebben vandaag. Na rust komt er een complete wisselcarrousel op gang, wat de amusementswaarde al meestal niet verhoogd. Meestal kakt de wedstrijd enorm in, en worden er uitgebreide shots genomen van gênant camerageile bezoekers.
Verder zijn er bij de afschaffing van dit soort potjes de nodige voordelen voor de televisiekijker:
De televisiekijker wordt nu met Pierre van Hooijdonk geconfronteerd, een parodie op een analist die vooral uitblinkt in niks zeggen en zelfverheerlijking. Denk je er even vanaf te zijn, komt het absolute dieptepunt. Een iets te blond meisje gaat een vraag stellen. Zij jengelt door de huiskamer: 'In welke kleur speelt Oranje?' Een kwelling vind ik het. Na de reclame komt dan Hans Kraay jr. in beeld. Hans is zó ontzettend irritant, stelt slechte vragen en gedraagt zich daar als een persoon van mijn leeftijd. Bert Maalderink is op zichzelf al erg genoeg, maar dat er dan nog Kraay jr. is die hem met zijn ontzettend irritante vragen probeert na te doen maakt voor mij dat ik het aanvangstijdstip bekijk en het televisietoestel dan pas weer aanzet.
Het laatste bijkomende voordeel is dat we ook van het geleuter van Bert van Marwijk af zijn, voor degenen die de survivaltocht tot na het laatste fluitsignaal hebben weten vol te houden. Na een wedstrijd waarin niemand zich inzette en het publiek pas weer wakker werd na het laatste fluitsignaal, gaat Bert zeggen dat het een leerzame ervaring was voor de spelers en voor hem.
Kom ik tot de conclusie dat de vriendschappelijke interlands afgeschaft moeten worden. Het is niet alleen een kwelling voor de televisiekijker, maar ook tast het de eerlijkheid en de kwaliteit van het clubvoetbal aan. Het enige belang wat gediend wordt is de commercie. Vriendschappelijke wedstrijden zijn uit de tijd en in het hedendaagse voetbal niet meer te handhaven, zeker in Nederland zijn ze totaal overbodig.
