Eric Gerets, mijn hoop in bange dagen
Nu twee jaar later is alles anders. België staat aan het begin van een mooie toekomst met een geweldige generatie. Dick Advocaat heeft weliswaar ontslag genomen maar een Europees land met zoveel talent zal weinig moeite ondervinden om een sterke bondscoach voor de groep te krijgen. Die hoeven zich daar naar mijn mening weinig zorgen te maken. Bij Marokko daarentegen zijn toen de problemen begonnen. Ze tankten arrogantie tegen België en de gelijke spelen tegen Frankrijk en Tsjechië. Landen tanken normaal gesproken zelfvertrouwen bij overwinningen, nee Marokko tankt arrogantie. Ik zie het al weer voor me, in augustus aanstaande staat de wedstrijd tegen Tsjechië op het programma. Tsjechië is een vlot combinerend elftal, ideaal voor Marokko. Hoogstwaarschijnlijk wordt daar een sterk resultaat neergezet en dan begint het verhaal opnieuw. Marokko gaat de CAN-kwalificaties in met het idee dat die Afrikaanse landen minder zijn dan Tsjechië, en dat ze wel even op 'klasse' zullen winnen. Een jaartje later zit ik hier weer een column te schrijven over de slechte prestaties.
Nu zie ik toch ergens een sprankje hoop. Ik zie de fans al denken ''Huh hoop? Ze hebben zelfs de Afrika Cup niet bereikt.'' Ja hoop! De FRMF lijkt nu echt door te hebben dat het zo niet langer kan. En het feit dat ze zolang bezig zijn om een bondscoach aan te trekken geeft aan dat ze de hand ook in eigen boezem steken. Als de FRMF geen gezeur wilde, hadden ze gelijk Badou Zaki aangetrokken, dan was er geen kritiek meer vanuit de media en van het volk. De FRMF en met name voorzitter Ali Fassi Fihri nemen alle kritiek momenteel voor lief omdat ze een bondscoach willen halen die echt het verschil kan maken. Als landen als Zuid-Korea, Griekenland en Australië sterke resultaten kunnen boeken, dan kan niemand mij overtuigen dat Marokko dat niet kan. En all it takes is de juiste man op de juiste plek. Onze spelers zullen alleen onvoorwaardelijk alles geven wanneer er een strenge gedisciplineerde coach van wereldklasse voor de klas staat. Je kan daar wel een Zaki, Hassan Moumen of Mhamed Fakhir neerzetten. Echter, je hoeft er dan bij voorbaat echt niet vanuit te gaan dat onze trotse spelers met sterallures daar alles voor zullen geven.
Zet iemand als Eric Gerets voor de groep en spelers als Mounir El Hamdaoui en Marouane Chamakh zullen nooit meer piepen. Als ze bij een dergelijke coach één stap verkeerd zetten dan zien ze de bomen van Mamoura niet meer terug. Hoe beter onze spelers worden hoe strenger de bondscoach moet zijn. In de afgelopen jaren is er onder andere gezeur geweest met Boussoufa, Abdeslam Ouaddou, Yousef Hadji, Chamakh, Nabil Dirar en Nabil El Zhar. Er wordt meer gesproken over de problemen van onze spelers dan over series als Voetbalvrouwen. Daar boven op Marokko heeft de afgelopen jaren zoveel bondscoaches versleten dat ik al mijn hoop begin te verliezen. De enige oplossing die er is, dat is een gedisciplineerde bondscoach van wereldklasse en dat is Gerets.
Niet alleen houdt de FRMF zich nu bezig met een geschikte bondscoach, maar ze gaan nu op alle vlakken gestructureerd te werk. Er is een heel beleidsplan opgesteld voor de komende jaren. Er zijn een duidelijke missie, visie en doelstellingen opgesteld. Dit is wel gebleken uit het feit dat ze er maanden over hebben gedaan om voor alle nationale elftallen de juiste man te vinden. Dus we kunnen wel blijven zeuren dat het allemaal zolang duurt, maar ik ben blij dat ze nu eens ergens de tijd voornemen, in plaats van in een vlaag van emotie een nieuwe bondscoach aan te trekken.
Tot slot wil ik zeggen dat het pijnlijk is om te zien hoeveel fans van El Mountakhab zich negatief uitlaten over het Marokkaans elftal. Ik stond te juichen toen ze sterk speelden tijdens het WK 1998, ik stond te springen toen ze de finale van CAN 2004 bereikten. Ik stond te dansen toen er 2-2 werd gespeeld tegen Frankrijk en toen België werd vernederd. Ik ben er ook wanneer de resultaten om te huilen zijn. Als onze Atlas Leeuwen niet brullen, dan moeten wij het maar voor ze doen!
