Geen beter vermaak dan leedvermaak
Voetbal kent geen gerechtigheid, dat zal de begrijpelijke mening van menig Fenerbahçe-supporter zijn. Als je in de laatste tien wedstrijden negen duels wint (inclusief de reglementaire overwinning op Ankaraspor) en één gelijk speelt zou het kampioenschap je niet meer kunnen ontgaan. Dit was de verwachting voorafgaand aan de laatste speeldag. Zeker als je team negen wedstrijden achter elkaar de verdediging op slot weet te gooien. Doelman Volkan Demirel mocht even hopen op het verbreken van het record van huidig Trabzonspor-coach Senol Günes. De teller bleef steken op 839 minuten, dankzij de dit seizoen weggestuurde ex-Fenerbahçe-speler Burak Yilmaz. Scoren deed zijn vervanger Gökhan Ünal, die de tegenovergestelde richting bewandelde, echter niet. De gehate Dani Guiza deed dit wel, maar zijn populariteit heeft hij te danken aan zijn missers. Maar zijn ploeggenoten lieten hem op deze alles beslissende avond niet alleen en volgden zijn doorgaans foute voorbeeld. Het onheil kon nu eenmaal niet uitblijven.
Voor diegenen die het nog niet hebben meegekregen; de stadionspeaker kondigde Fenerbahçe als kampioen aan. En terecht als Besiktas in de absolute slotseconde de 2-2 weet te maken tegen Bursaspor. Ware het niet dat dit doelpunt nooit is gevallen. De grap is dat dit geen grap is. Alle confetti en feestvreugde ten spijt veranderde de droom in een horrorscenario die zijn weerga niet kende. Bad karma? Het zal in ieder geval in vele koffiehuizen en woningen een hard gelach zijn geweest.
Doodleuk roepen dat je het kampioenschap wel even drie jaar achtereen zal behalen zijn woorden waarmee je sommige fans voor je kunt winnen. Grootspraak is voorzitter Aziz Yildirim (Fenerbahçe) en te veel bestuursleden in Turkije helaas niet onbekend. Antipathiek is het synoniem voor Aziz Yildirim en daarmee Fenerbahçe. Zonder meer als diezelfde bestuursleden op de zelfde gedachtegang voortborduren. Arrogantie betekent misplaatst zelfvertrouwen. Dit zelfvertrouwen is al misplaats als je de eigen doelstelling van drie opeenvolgende successen in de competitie niet weet waar te maken.
Bilica (Fenerbahçe) wist nog op de dertigste speeldag tegen Besiktas ongegeneerd de penaltystip grondig te bewerken, zodat er een kuil ontstond. Dit tot afgrijzen van de "neutrale" supporter. Bobo (Besiktas) miste de penalty waardoor de kampioenschapkansen van Besiktas met het 1-0 verlies waren verkeken. Bilica kan nu vier weken later graven wat hij wil, maar de kampioens- en bekerbokaal zal hij er niet aantreffen. Misschien dat hij met zijn ploeggenoten wel een gat kan vinden om zich in te verstoppen.
Duidelijk is dat 16 mei 2010 een uiterst pijnlijke gebeurtenis is in de geschiedenis van Sari Kanaryalar. Je kunt het proberen weg te lachen en sommigen zullen dit ook niet nalaten. De club heeft in het verleden al genoeg successen geboekt en zal dit naar grote waarschijnlijkheid ook in de toekomst blijven doen. Dat heet relativeren, of de schaamte voor deze smet in de clubgeschiedenis daarmee weggaat, zal iedere Fenerbahçe-fan voor zichzelf moeten uitmaken. Een derde trauma na Denizlispor (2006) en Trabzonspor (2010) zou de trouwe Fener-fan weleens fataal kunnen worden. Vissen is ook een sport en je hebt bijna altijd prijs.
Eigenlijk hoeft de Fener-fan zich niet al te druk te maken, deze 16e mei was Bursaspor op het lijf geschreven. Zoals 010 voor Rotterdam en 020 voor Amsterdam staat, staat 16 voor Bursa en 61 voor Trabzon. Het was dus voorbestemd. Daar kun je geen speld tussen krijgen. Waarom dan je tijd verdoen met het zoeken naar schuldigen. Guiza, Christoph Daum en voorzitter Aziz Yildirim kunnen hun handen dus met een gerust hart schoonvegen. Toch wringt er iets. Met al het geld van de wereld kun je blijkbaar geen succes kopen. Dat hebben de mensen met complot theorieën ook geweten. Trabzonspor de bekerwinst en Fenerbahçe de titel, dat was de deal.
Nee, Bursaspor heeft met zijn eerste titel een nieuwe mijlpaal in het Turkse voetbal gezet. Met louter geld en grote namen zul je het niet redden. Dat is weer eens pijnlijk bewezen. Het is nu tijd om de wonden te likken, al zul je daarvoor nog wel de vinger op de zere plek moeten leggen. Zo niet zullen toekomstige teleurstellingen en tranen de supporters van de "grote drie uit Istanbul" niet bespaard blijven. Zo heeft elke coach zijn houdbaarheidsdatum, alleen lijkt Daum al na één seizoen over datum en dat is niet gezond. Net zomin voor Daum als voor Fener supporters. Je eigen stadion in de brand steken is daar een voorbeeld van. Als je daarnaast al langer dan een decennium nalaat om een basiskracht voor je team op te leiden en de enige "doorgebroken talent" uit eigen jeugd 27 jaar is en de bijnaam "Genç (jonge) Semih" heeft, weet je genoeg. Zeker als je bedenkt dat de beste man als bankzitter eens topscoorder wist te worden. Je kunt beter vertrouwen op eigen aankopen dan op eigen jeugd, dat is wat het Fenerbahçe bestuur door de jaren heen altijd heeft gepredikt. Zijn er nog volgers die geloven?
Geloven in leedvermaak is misschien een gebrek aan zelfwaardering, pure afgunst en/of een gevoel van rechtvaardigheid. Eigenlijk is het fout, genieten van het leed van een ander, maar stiekem betrap ik mezelf erop. Je zou het bijna vergeten, maar Galatasaray met Frank Rijkaard werd net derde onder Fenerbahçe. Ach, zolang Fener maar geen kampioen wordt en de beker verliest zou je dat een succes kunnen noemen…nou bijna dan of toch helemaal niet?
