Yri juicht niet meer voor Holland
De wedstrijd loopt zoals te verwachten is, namelijk Internazionale met een catenaccio variant tegen een onmachtig Bayern München. In de kroeg is de enige die een beetje leven in de brouwerij brengt een Italiaan die op zijn gezicht zwarte en blauwe verf heeft. Hij is natuurlijk door het dolle heen, maar verder blijft het opvallend rustig. Afgezien enkele Engelse toeristen wordt de kroeg verder bevolkt door Cyprioten.
Terwijl ik dus rustig mijn KEO biertje drink, raak ik in gesprek met een Cypriotische Griek die de naam Yri draagt. Ik vertel dat ik uit Rotterdam kom en voor Feyenoord ben, over Charisteas en dat er in Nederland wat lacherig over hem gedaan wordt. "In Griekenland niet, daar is hij door het EK in Portugal in 2004 een held." Hij spreekt zijn bewondering uit voor Arjen Robben en Wesley Sneijder, en toch ook wel voor Louis van Gaal: "Hij is een beetje raar, maar wel een goede coach". Yri blijkt een hartstochtelijke fan van Arsenal te zijn en vooral over Robin van Persie kan hij maar niet ophouden.
Al snel gaat het gesprek over het WK 2010. Yri denkt dat Griekenland niet ver zal komen, al zitten er wel wat goede spelers bij de selectie. Onder deze 'goede spelers' vallen wat hem betreft vooral Georgios Samaras, Theofani Gekas en de op Cyprus spelende Christos Patsatzoglou. Het Nederlands elftal ziet hij als één van de outsiders. Een goede aanval, maar een matige verdediging. Als ik hem vraag of hij ook fan van het Nederlands elftal is, valt hij wat stil en wordt zijn blik grimmiger. "Luister, ik mag jou en ik ben altijd een supporter van mooi voetbal en dus Ollandia geweest. Maar nu niet meer. Dat mag en dat kan ik helaas niet meer."
Van mijn stuk gebracht door deze bizarre ontboezeming en plotselinge omslag van stemming, is het mijn beurt om stil te vallen. Is dit diezelfde man die zojuist Van Persie en Sneijder aan het bewieroken was? Met wie ik een rustig en vriendelijk biertje aan het drinken was?
Yri gaat dan door: "Het komt door meneer Hiddink. Ik vind hem een goede trainer maar hij had nooit coach van Turkije mogen worden. Hoeveel geld hij daar ook gaat verdienen." Ik probeer hier wat tegenin te brengen, maar Yri gaat alweer verder. "Ik haat Turkije, idioten zijn het. Komen hier zomaar binnen vallen, denken dat ze kunnen pakken wat ze willen. Sorry, sinds het bondscoachschap van Hiddink kan ik niet meer voor Ollandia zijn. Mijn trots en mijn haat voor Turkije zitten dat in de weg."
Als ik vertel dat ik hier toch wel geschrokken van ben, vraagt Yri me of ik niet over iemand zo denk? "Heb je geen aartsvijand? Die je met je hele lichaam en geest haat?" Ik leg uit dat Ajax dé concurrent is en dat ik zeker heb gelachen toen ze geen kampioen werden, maar ook dat ik vrienden heb die voor Ajax zijn. "Ik vind dat niet te vergelijken". "Zijn er wel eens rellen geweest tussen Feyenoord en Ajax?,"vraagt Yri op zijn beurt. Als ik zeg dat dit wel het geval is, maar probeer uit te leggen dat dát anders is, onderbreekt hij me bruusk. "Dan ben je al halverwege, vriend. Dan ben je al halverwege.."
Terwijl ik na de wedstrijd terugloop naar de taxi standplaats denk ik over de plotselinge boosheid van Yri. Haat is van alle tijden en van overal maar het plotselinge karakter van die woede verbaast me. Het feit dat hij enkel en alleen door Hiddink niet meer voor Nederland kan juichen vind ik ongelooflijk. Ik ben verbaasd over dit vriendelijke vakantieparadijs, waar er onder de oppervlakte blijkbaar nog heel wat onverwerkte trauma's broeien.
De situatie hier op Cyprus ís natuurlijk anders dan in Nederland. Een land en een stad verdeeld door een gedemilitariseerde zone. Met een vliegveld dat hierdoor al sinds de jaren 70 leegstaat. Een land waar een heel Turks toeristisch dorp verworden is tot een spookstad. Een land waar je tot vorig jaar de grens niet zomaar kon oversteken. De haat tussen Griekenland en Turkije hier in Cyprus gaat ver. Ik overtuig mezelf ervan dat dat in Nederland veel minder is. Andere geschiedenis, andere situatie. Toch ben ik me bewust van de blinde haat, vooral in Rotterdam ten opzichte van Amsterdam. Ik voel het in de havenstad overal om me heen. Ik denk aan de haat van Feyenoord en eigenlijk alle andere clubs tegenover Ajax. Ik denk ook aan mijn eigen 'haat' tegenover de Amsterdammers, wat ik altijd probeer te verantwoorden met het feit dat ze inderdaad zo arrogant zijn en Feyenoord altijd van ze verliest.
En moet ik denken aan die laatste zin van Yri. "Dan ben je al halverwege, vriend." Ik hoop dat het hier nooit zover komt.