Een deprimerende avond in België: 25 jaar later
Hoe heeft het zover kunnen komen? In de tijd waarover we spreken heerste Liverpool met ijzeren hand over Europa, zoals de rechtse politica Margaret Thatcher over Engeland heerste. Dus ook over Liverpool, het zo socialistische Liverpool. Voor veel mensen in de stad was het tweewekelijkse bezoek aan Anfield het enige wat het leven wat spannender kon maken. De mensen in het stadion hadden niet meer als doel om op de indrukwekkende Kop te staan, nee, dat was een plaats voor gezapige oude mannen. Deze fans werden lost boys en vermaakten zich liever met hooliganisme, een afschuwelijke en besmettelijke ziekte in het Britse voetbal van de jaren tachtig.
Toen de finale. Liverpool had een jaar eerder de finale van de Europacup I in Rome van AS Roma gewonnen, Juventus stelde zich op zijn beurt tevreden met de Europacup II, in de finale werd FC Porto geklopt. De aangewezen plaats voor de ontmoeting was het Heyzelstadion, het nationale stadion van de Rode Duivels. De hele dag waren er al spanningen geweest tussen beide supporterskernen, maar dat kon de pret in Brussel niet drukken: het zou een feestdag worden. Michel Platini en Kenny Dalglish kwamen, het circus was in de stad!
Een uur voor de wedstrijd begonnen alle spanningen op te lopen. Over en weer werden stenen gegooid. Stenen die men gemakkelijk uit het oude Heyzelstadion kon slopen. Toen beide kernen hun plekken in het stadion innamen ging het goed fout. Het bleek dat het neutrale vak, naast de harde kern van Liverpool, vol zat met Juventus-fans, met Bianconeri, en dan wel het meest fanatieke plukje van de schare. Er bleek veel te weinig politie op de been en er waren misverstanden over welke instantie in welk deel van het stadion welke instantie de verantwoordelijkheid had.
Toen begonnen de heetgebakerde Juventini en de stomdronken Liverpudlians elkaar op te hitsen, waarna de Liverpool-fans besloten een afschuwelijke daad te stellen: ze zouden door het hekwerk, wat hun vak en het 'neutrale' vak vol Juventus-fans van elkaar scheidden, heen breken. Omdat het een neutraal vak was, volgens de organisatie, was er in dat vak weinig politie en binnen de kortste keren waren de volkomen losgeslagen idioten die zich voetbalfan noemden in het Juventus-vak. In paniek renden de Juventus-fans richting de muur, om erover heen te klimmen en zo aan de Engelse idioten te ontkomen. De muur van het oude stadion was niet berekend op zoveel gewicht en de muur viel om. De vernederende, verschrikkelijke beelden van mensen die elkaar vertrapten en als kanslozen vochten voor hun leven: het is allemaal op camera vastgelegd. Negenendertig mensen, waaronder 32 Juventus-fans konden het niet nazeggen. Het had een feestdag moeten worden, maar het werd een deprimerende avond.
Deze alinea gaat over voetbal en ik schrijf hem met plaatsvervangende schaamte, maar ik vind toch dat het moet. Ondanks alles werd de wedstrijd toch gespeeld om erger te voorkomen, hoewel de spelers op de hoogte waren van het feit dat er mensen overleden waren. Voor wat het waard is, Juventus won met 1-0 na een strafschop (voor een overtreding buiten het strafschopgebied) van Michel Platini. Tegen de tijd dat de politie iedereen in het gareel had was de wedstrijd ongeveer afgelopen, waarna de Juventus-spelers een feestje vierden, ze hadden duidelijk geen idee hoe groot de ramp was.
De gevolgen waren enorm. 39 onschuldige mensen hadden de dood gevonden door een aanval van dronken Liverpool-fans, zo was de terechte verklaring. De FA en UEFA waren niet mild: alle Engelse teams werden voor vijf jaar uit Europa verbannen, Liverpool zelfs zes jaar. De prettig gestoorde Merseybeat had niet langer de kans Europa te overheersen. Slachtoffer van hun eigen succes waren ze, toen ze niet meer controleren konden wie er bij hen naar binnen kwamen. De associatie met Liverpool veranderde van een leger hondstrouwe fans in een zootje agressieve grenzendebielen. Naar mijn mening was de straf veel te zwaar, omdat niet enkel de club Liverpool de fout in was gegaan, en zeker de andere Engelse clubs er niet bij betrokken waren. Toen de Engelse clubs eenmaal terug in Europa waren hadden de Italianen van AC Milan het stokje overgenomen en moest men jaren wachten tot de Engelsen onder leiding van Manchester United hun Europese positie weer innamen. Voor Liverpool was de dominantie van Europa na tien jaar voorbij, en even later ook die van Engeland. De echo van 39 doden hangt nog steeds boven de club.
Twintig jaar later stond Liverpool in de kwartfinale van de Champions League tegenover Juventus. Een verzoeningspoging werd gedaan door een mozaïek met 'Amicizia'(Vriendschap) erop. Het grootste deel van de Juventini waardeerde de actie, enkelen keerden zich echter nog steeds af. Zó erg kunnen ziekelijke hooligans onze sport dus verknallen. Dat er van de fouten niet geleerd was zou enkele jaren later op Hillsborough blijken.
Dit was het dan, ik weet niet of het perfect was, ik heb in ieder geval wel mijn best gedaan op een onderwerp waarvan ik vind dat iemand het moet beschrijven. Meer dan ooit sta ik open voor reacties en discussies, daar is het stuk immers voor gemaakt.
