'Frank Demouge, Tilburgs number nine'
De vervanger die we voor El Hamdaoui gevonden hadden was een blonde kerel van bijna 1.90 meter met de naam Frank Demouge. Moest een speler die we hadden overgenomen van FC Den Bosch voor ons doelpunten gaan maken? Ik geloof zelf in gelijke kansen, dus ik zou hem ook een kans geven. Het moment duurde echter niet lang, want Demouge raakte geblesseerd aan zijn knie. Enkele weken later kwam hij dan toch weer het veld in en tegen Excelsior scoorde hij voor de eerste keer. Hij eindigde toch nog op acht treffers in 23 wedstrijden. Geen geweldig hoog aantal, maar toch al knap als je een spits bent en je speelt bij één van de moeizaamst scorende Eredivisie-clubs. Het was in ieder geval genoeg want met een vijftiende plaats hadden we toch weer mooi degradatie ontlopen. Ik zou mijn ploeg nog een seizoen mogen bewonderen op het hoogste niveau.
Het seizoen 2008/09 startte meer dan voortvarend. Meteen op de eerste speeldag werd Ajax verslagen met 2-1. We kwamen dan wel snel op achterstand door toedoen van Miralem Sulejmani, maar Frank zorgde met een kopbal uit een corner voor de aansluitingstreffer en toen Mehmet Akgün even later de winnende binnenschoot werd iedereen in Tilburg gek. De week erna was er de wedstrijd tegen NAC Breda. Ook hier scoorde Frank en zo begon hij langzaam uit te groeien tot de speler die Willem II zo hard nodig had de afgelopen seizoenen. En zo tikte de tijd verder en gingen we richting de winterstop. Na twaalf duels had Demouge er al twaalf ingelegd en daarmee verbaasde hij vriend en vijand. Het twaalfde duel werd gewonnen van FC Groningen en het was letterlijk sneeuwpret in Tilburg. Na de wedstrijd hing er een ontspannen en gezellige sfeer. Iets wat ik na dat seizoen tot nu toe niet meer heb gemerkt.
Het was winterstop en de eerste geruchten deden de ronde, SC Heerenveen was geïnteresseerd in Willem II, net zoals Club Brugge. Maar diep van binnen wist ik dat Frank bij Willem II zou blijven. Even later werd dan ook zijn contract verlengd en gingen we verder met het seizoen. We zakten nu langzaam van het linkerrijtje naar het rechterrijtje, dit al gebeurende omdat de tegenstanders intussen doorhadden dat het alle ballen op Demouge was, dan een uitgebreide tactiek. Dit resulteerde in één punt uit de eerste acht duels. Een slechte prestatie gezien de eerste seizoenshelft. Het geloof begon te verdwijnen en we zakten steeds verder af. Maar zelfs in de slechte periodes was er nog steeds één speler die bleef vechten, elk duel vanaf begin tot eind totdat hij letterlijk kapot was. Deze speler was Demouge, de bijna 1 meter 90 lange speler die toch beter kon voetballen dan iedereen op voorhand verwachtte.
Later dat seizoen kwamen de geruchten dat NAC hem wilde hebben, maar ook dit ketste gelukkig af. Het seizoen 2009/10 was een seizoen met weinig hoogtepunten, het spel was slechter dan ooit. Maar toch wist Frank weer zeven keer te scoren in dertig duels. Iedereen kan nu wel zeggen dat het een slecht gemiddelde is, maar denk alsjeblieft even na voordat je iets roept. Willem II scoort al zo moeilijk, dus des te knapper dat je er dan een paar inschiet voor een ploeg als Willem II. Als Demouge ook bij AZ had gespeeld net zoals alle oud-spelers van Willem II, dan had Frank er heel veel meer ingelegd.
We zijn nu aangekomen aan het begin van het nieuwe seizoen en we staan onderaan, wat toch redelijk onverwacht was na de aankoop van een bijna nieuwe selectie. We hebben na vier duels drie doelpunten gescoord, waarvan er één van jou is, Frank. Op hoeveel ga je dit seizoen eindigen vroeg ik mezelf af. Ik was alweer aan het dromen over een aantal of vijftien. Op 30 augustus zag ik dat dit keer FC Utrecht was geïnteresseerd in Demouge. Maar net zoals alle andere keren wist ik diep van binnen dat je ons niet zou verlaten. Je contract liep nog door plus het feit dat je ook niet naar Club Brugge, SC Heerenveen en NAC bent gegaan.
Misschien dat het een dag later alleen maar harder aankwam dat ik te lezen kreeg dat je vertrokken was naar FC Utrecht. Dat Willem II bezig was met een vervanger deed me helemaal niks. JIJ was weg en zou nooit meer voor mijn club spelen. Geen doelpunten meer maken, niet meer juichend naar ons toe rennen. Het ergste is dat ik je niks kwalijk kan nemen, FC Utrecht is een grote stap omhoog en ik wens je daar dan ook het beste.
Jij was voor mij de spits die zich kapot werkte en bleef knokken tot het eind, doelpunten maakte, mij leermomenten bezorgde en mij liet juichen. Het ene seizoen meer dan het andere. Jij liet me lachen, jij liet me huilen. Jij voerde gesprekken met me bij de fysiotherapeut, die ik tot mijn blijdschap dezelfde was als die van jou.
Frank, jij bent een speler die me altijd bij zal blijven, en op 12 februari ben je weer negentig minuten van ons. Je hebt dan wel een ander kleur shirt aan en je laat andere fans juichen, maar je bent toch weer even van ons. Schaam je dan ook niet om even onze kant op te kijken als wij beginnen met zingen. Want één ding is zeker, vanaf de tribune zal klinken: 'Frank Demouge Tilburgs number nine!'
