Xabi Alonso en het onopgevulde gat bij Liverpool
Dit is ongetwijfeld een moment waar veel mensen als eerste aan zullen denken als ze de naam Xabi Alonso horen vallen. Niet alleen omdat de goal zo schitterend was, maar ook omdat het de Spanjaard typeert als voetballer zijnde. Een meer dan voortreffelijk pass heeft hij in zijn rechterbeen. Wie op de flanken speelt bij hem in het team moet na elke wedstrijd zijn stropdas goed wassen, zo makkelijk strooit Alonso met goede passes.
En dus was ik, samen veel andere supporters van Liverpool, ook zwaar teleurgesteld toen in de vorige zomer Real Madrid met een goed gevulde portemonnee langskwam om de middenvelder op te halen. Gelukkig had Rafael Benitez al snel een goede vervanger op het oog. De blessuregevoelige, maar zeer vaardige Alberto Aquilani, die wanneer hij speelde in Rome wel altijd een zeer goede indruk achterliet.
Vol vertrouwen konden we als Liverpudlians het nieuwe jaar in. In het seizoen 2008/09 hadden we eindelijk weer eens goed meegedaan voor de titel en ook het Europese optreden was zeker niet slecht geweest. En nu, met nagenoeg dezelfde selectie, kon de echte aanval op titel komen. Niets bleek minder waar. Het begon al met een valse start, uit bij Tottenham Hotspur werd verloren en binnen no-time was de achterstand met de eerste ver opgelopen. Ook in de Champions League werden er geen potten gebroken. Met enkel twee magere zeges op het Hongaarse Debreceni VSC en een puntje in Lyon werd Europa League-voetbal 'veiliggesteld'.
Wat was er dan zo erg veranderd ten opzichte van het vorige seizoen dat Liverpool zo achter de feiten aanliep? Wat was er veranderd met vorig seizoen? Kijkende naar de gezichten, zowel in de staf als op het veld, zag ik slechts een echte verandering. Xabi Alonso was er niet meer bij. Maar dat kon het niet zijn. Een speler kan niet het verschil maken tussen een tweede en zevende plek in de zwaarste competitie van de wereld, dat is onmogelijk. Bovendien hadden we nog genoeg over. We hadden Javier Mascherano, Steven Gerrard, Pepe Reina en Fernando Torres nog als de sterren van Liverpool.
Daarnaast was Alonso's vervanger, als hij speelde, zeker geen slechte. Kon een bal vast houden, kon goed passen en kwam zo nu en dan eens nog voor de goal. Maar toch ging het maar niet lopen op Anfield, met als grote dieptepunt de uitschakeling in de FA-Cup thuis tegen Reading. Keer op keer ging ik bij mezelf te raden. Keer op keer keek ik naar wat er nou precies veranderd was. En toen ik keer op keer uitkwam bij Xabi Alonso, kwam ik keer op keer tot de conclusie dat het niet alleen daaraan kon liggen.
Een nieuw seizoen, een nieuwe trainer, een nieuwe shirtsponsor en ook weer een paar nieuwe namen. Een frisse wind waait langs de Mersey, tijd voor een nieuw seizoen. Dat was de spirit de veel Liverpoolfans hadden halverwege augustus, vlak voordat de Premier League weer van start ging. Valse hoop, zo blijkt snel. Want de start is haast nog slechter dan vorig jaar en na vier duels is het gat met het superieure Chelsea alweer opgelopen zeven punten.
Afgelopen week begon de Champions League. Liverpool doet er niet aan mee, maar mijn club in Nederland heeft zich voor de verandering wel door de voorronde heen geworsteld. Als beloning wacht een duel in Santiago Bernabeu, waar Ajax hardhandig van de mat wordt geveegd. Voetballers als Mesut Özil, Cristiano Ronaldo, Angel Di Maria en Gonzalo Higuain stelen de show, maar daar heb ik weinig oog voor. Vanaf het middenveld worden zij perfect geregisseerd door Xabi Alonso. Bijna elke pass die van zijn voet komt is op maat, met de juiste snelheid en naar een speler die de ruimte heeft voor een vervolg.
Als Xabi vlak na de 2-0 gewisseld wordt gaan mijn handen spontaan op elkaar. Hij is wel degelijk zo belangrijk geweest voor Liverpool, dat, zelfs wanneer je een redelijke vervanger als Aquilani haalt, er zoveel verval op komt te zitten dat het je vijf plekken kost in de competitie. Hij zorgde voor het rendement dat Torres en Gerrard. Ik begin stukken van wedstrijden terug te kijken van twee seizoenen geleden. In het rood valt hij minder op, zo naast de aanvoerder van Liverpool die altijd mijn aandacht trekt. Maar nu niet. De Spanjaard met nummer veertien trekt mijn aandacht. Elke pass van Alonso is haast perfect. Hij vindt de ruimte, weet precies hoe hij welke medespeler het best kan aanspelen.
Na een paar uitgebreide samenvattingen gekeken te hebben, pak ik nog eenmaal zijn goal erbij. N'Zogbia verliest de bal. Xabi kijkt op, hij kijkt over zijn spitsen heen, hij kijkt over de keeper heen en ziet een lege goal. Dat wat niemand ziet, dat ziet hij.
