De voetbalpessimist
Terug naar de wedstrijd. Het blijkt om een Champions League-wedstrijd te gaan. Een wedstrijd uit de groepsfase tussen de voormalige nummer twee en nummer vier uit Italië en Engeland. Terwijl ik probeer te begrijpen waarom men spreekt van een kampioenenbal ben ik toch benieuwd naar de wedstrijd aangezien er enkele topspelers meedoen die ik graag aan het werk wil zien. Vreemd. Er staat aangekondigd dat de uitzending begint om 20.30 uur maar ik zie enkel reclamefilmpjes. Flitsende beelden van blitse wagens die worden aangeboden door bevallige dames en grote hoeveelheden bier volgen elkaar in tempo op. Leuk en aardig, maar ik vind zeven minuten onderbreking ondertussen ruim voldoende.
Eindelijk, we kunnen aan voetbal gaan denken want daar zijn de eerste sfeerbeelden. Een volgepakt stadion met uitbundige toeschouwers. Prachtig. Al kan ik me haast niet inbeelden dat op deze doordeweekse septemberavond alle 65.000 bezoekers met diezelfde intensiviteit de wedstrijd zullen volgen. Voor merendeel is het niets meer dan een gezellige gelegenheid, een avondje bioscoop, om achteraf te kunnen navertellen dat zij aanwezig waren. Hoeveel geld hebben zij eigenlijk over om daar te mogen zitten?
Twee analisten zijn druk in de weer met het voorspellen van de wedstrijd en er volgen beelden van de spelers die aankomen bij het stadion en het veld bewandelen. Dat zijn dus de krijgers die zo dadelijk de clubkleuren gaan verdedigen. Het moet toch fantastisch zijn om deel uit te maken van die exclusieve elite die ook nog eens als beloning absurde bedragen verdienen om tegen een bal te trappen.
Al lijkt niet iedereen even gemotiveerd te zijn. Ik zie er wel erg veel rondsloffen met te grote hoofdtelefoons rond hun nek die wat ongeïnteresseerd voor zich uit staren of met hun beide mobieltjes spelen. Misschien nog snel even Twitteren? Schijn kan natuurlijk bedriegen want deze jongens zullen vast al een carrière hebben om U tegen te zeggen en niet meer onder de indruk zijn. Schijn bedriegt. Het zijn jonge snaken die bij wijze van spreken net de puberteit hebben overwonnen. Ik kan tevens niet om de briljanten oorringen, futuristische kapsels en vol met tatoeages gekrabbelde armen heen kijken. Hopelijk zijn de prestaties even opvallend als het voorkomen.
De opstelling van beide elftallen komt in beeld, we kunnen nu echt beginnen. Frustratie. De topspelers die ik aan het werk zou zien zijn er niet allemaal bij. Rotatiesysteem heet dat dezer dagen. De spelerskern bestaat tenslotte uit 35 leden en er zullen er vermoeid zijn na een harde week van gemiddeld tien uur trainen. Die andere topspeler is er dan weer niet bij omdat hij privéproblemen heeft aan het thuisfront. Geen ernstige ziekte of sterfgeval van een naaste maar overspelig gedrag heet de reden te zijn. Als ik het dus goed begrijp is een coach tegenwoordig genoodzaakt om het elftal te wijzigen omdat één van zijn spelers, een getrouwde man en vader van kinderen, zijn libido niet onder controle kon houden in bijzijn van vrouwen van plezier. Oké.
Wat nu weer? Ik zet mij schrap voor de wedstrijd maar zie weer de blitse wagens en hoeveelheden bier voorbij komen. Dat het uiteindelijk allemaal om geld gaat is al langer bekend, maar steeds al die reclamefilmpjes vind ik toch echt gaan vervelen. Je zou haast denken dat er met die reclame meer geld valt te verdienen dan met de sport zelf. We zijn er weer. Er wordt gekozen voor de bal of speelhelft en spelers geven mekaar sportief een handje.
De aftrap wordt gegeven, de lange bal wordt getrapt. Ik volg aandachtig. Probeer aandachtig te volgen. Na twintig minuten is er namelijk nog geen gevaar geweest, noch een vloeiende combinatie op de mat gelegd. Wel een hele hoop foutieve passes, vervelende spelonderbrekingen en harde tussenkomsten. Er wordt heen en weer gescholden en van handjes schudden blijft niet veel meer over. Beide clubs houden nog een studieronde geeft de commentator aan. Ondertussen geven de coaches in een modieus en strak maatpak 1001 instructies en lijken zij een wedstrijd in een wedstrijd te houden wie er de meest opvallende verschijning is.
We naderen de rust en ik ben op mijn honger blijven zitten. Na 45 minuten is de stand nog steeds 0-0 en er zijn geen doelpogingen ondernomen. Volgens mij zijn beide elftallen tevreden met het resultaat want per slot van rekening is een gelijkspel toch meer dan degelijk en dit weekend is er weer een wedstrijd. Zouden die toeschouwers al een deel van hun toegangsticket kunnen terugvorderen? Er was namelijk niets te beleven en de topspelers ontbraken op de koop toe.
Ik twijfel eraan als ik de tweede helft ga kijken maar wordt zeker van mijn besluit als er weer reclamefilmpjes tevoorschijn komen. Ik heb het gehad met de voorziene Champions League-avond en realiseer me weer waarom ik het spelletje niet meer intensief volg zoals ooit voorheen. Weet je wat ik doe? Ik ga naar bed en lees morgenvroeg wel op teletekst dat het 0-0 is gebleven. Tijdens de werkpauze zal er nog een analyse over de wedstrijd volgen en dan ben ik weer op de hoogte.
Terwijl ik tussen de lakens nadenk over wat er morgen op het werk nog moet gebeuren zal een merendeel van de heren voetballers tijdens de rust al weten bij welke discotheek zij na de wedstrijd hun blitse wagen kunnen parkeren om vervolgens te genieten van bevallige dames en hoeveelheden bier. Uiteraard worden er dan absurde bedragen uitgegeven.
