Tegen beter weten in hopen op een wonder
Niet dat het uitmaakt waar de reis heengaat, Henk gaat toch wel mee. Het is de enige luxe die hij zich wil en kan veroorloven. Hij doet het al tien jaar zo. De wedstrijd begint om half drie, dus moet hij om tien uur bij De Kuip zijn om met de verplichte buscombi mee te kunnen. Hij hoeft zich niet te haasten, want zijn huis staat op loopafstand van De Kuip, de vertrekhalte voor zijn voetbalmiddag.
Terwijl de bus zich door het nog slapende Nederland manoeuvreert, kijkt Henk terug op zijn eerdere reizen dit seizoen. Hij was nog niet verwend in uitwedstrijden tot nu toe. Terwijl de rest van de bus zich vermaakt over Ajax dat het heel lastig heeft op bezoek bij Excelsior, zijn Henks gedachten bij het debacle in Gent, een afstraffing in Nijmegen, een nederlaag in Breda. Ook thuis gaat het niet geweldig. Het bekertoernooi uitgebonjourd, de Klassieker van Ajax verloren en vorige week totaal onverdiend een nederlaag tegen FC Twente. Zijn club staat slechts vijftiende in de Eredivisie. En dan nu naar PSV, de koploper van de Eredivisie. Hij had er niet al te veel vertrouwen in.
Ruim op tijd kwam de bus aan bij het Philips Stadion in Eindhoven. Het leger Feyenoord-fans, bestaande uit honderden die-hards, wordt gefouilleerd door de PSV-stewards. Daar beklimmen ze als één man de trappen van het onderkomen van de Eindhovenaren, de trappen die uitkomen helemaal bovenin het hoekje van het stadion. Henk doet zijn vaste ritueel voor een uitwedstrijd, hij haalt bij de catering een broodje bal. Het smaakt hem niet. Hij weet niet of het aan het broodje of aan hem ligt. Hij heeft een vreemd gevoel.
Het is rust. Kelvin Leerdam is er met rood afgestuurd en de Eindhovenaren leiden met 2-0. Hoewel het zonnetje schijnt voelt Henk zich als iemand die verzuipt in een enorme stortbui. Hij is ontzettend blij dat het nog maar 2-0 staat en hoopt, het heeft meer weg van wanhoop, maar hij hoopt met heel zijn roodwitte hart dat hem een nieuwe afgang, een nieuwe vernedering bespaard blijft. Henk houdt niet van evenementenbier, dus probeert hij met een plastic beker cola zijn frustratie en verdriet een beetje weg te drinken.
Het is inmiddels afgelopen. Niets heeft Feyenoord van de ondergang gered. Sterker nog, het is erger dan ooit. In de veertig jaar dat Henk wedstrijden van Feyenoord bewust heeft meegemaakt, heeft hij nog nooit zo iets meegemaakt. De 0-4 tegen Ajax, de 5-1 bij SC Heerenveen, die waren wel pijnlijk. Maar dat waren nog vrolijke middagen vergeleken bij dit. De Stadionclub heeft zojuist met dubbele cijfers op de broek gekregen bij de koploper. Henk dept de tranen die in zijn ogen springen met de Feyenoord-sjaal die hij ooit voor zijn verjaardag kreeg.
Hij weet het niet meer. Hij heeft een gevoel dat met geen woorden te beschrijven is, net als alle andere Feyenoorders in het uitvak. Misschien gaat zijn club wel degraderen. Dan kan-ie op vrijdagavond naar Veendam of Sittard. Maar wat zal het hem schelen? Henk is een Feyenoorder en hij is er trots op. Dan maar Jupiler League, hij zal blijven gaan! Na een half uur kan hij weg uit Eindhoven. Weg van de plek waar hij vandaag weer een trauma op heeft gelopen.
Terug de bus in. Terwijl Nederland begint te schemeren rijdt het vehikel tergend langzaam over de A16 terug naar de havenstad. In de bus is het stil. Heel stil. Iedereen is in diepe gedachten verzonken. Henk denkt aan betere tijden. Hij denkt aan hoe hij als negenjarige Ove Kindvall zijn club in 1970 naar de overwinning in de Europa Cup 1 zag koppen. Aan hoe zijn helden in 2002 de UEFA Cup veroverden. Dat maakte de moord op zijn favoriete politicus een paar dagen eerder een beetje goed. Hoewel ik niets met Feyenoord heb, voel ik mee met de supporters die lijden, die tegen beter weten in hopen op een wonder. Ik hoop dat Henk en alle andere Feyenoordfans ooit beloond zullen worden voor hun eeuwige trouw aan de ploeg.
Het is intussen zeven uur en de bus parkeert op de vaste plek voor de Kuip. Een paar jongere supporters gaat verhaal halen bij het bestuur, maar Henk heeft daar geen energie meer voor. Het is nu echt gaan regenen en hij legt de driehonderd meter die zijn huis en het stadion van elkaar scheiden met gebogen hoofd af. Na zo'n zondag is het geen pretje om te bedenken dat hij morgen om zes uur zijn bed uit moet. Hij loopt zijn straat in. Zijn vrouw staat voor het raam. Op het moment dat zij de verdrietige blik in de ogen van haar kalende man en het vocht op zijn sjaaltje ziet, schuift ze zijn prakje zuchtend de vuilnisbak in.
