Onvoorwaardelijke steun, onvoorwaardelijke liefde
Na de harde afstraffing in Eindhoven verwachtte de selectie een onvriendelijke sfeer bij de trainingen en wedstrijden. Dat raakte mij best wel in het hart. De spelers moeten als geen ander weten dat wij onvoorwaardelijk de ploeg steunen. Ook al lijkt het alsof Mario Been elke keer als hij met zijn selectie de bus instapt op een schoolreisje gaat, wij staan er voor ze. Onvoorwaardelijke steun, onvoorwaardelijke liefde. Het was woensdagavond het motto van Het Legioen. Feyenoord till we die! Het geeft de doorslag op ons normale leven, Feyenoord beheerst ons. En juist in deze tijden leer je je echte vrienden kennen, namelijk Het Legioen. Samen staan we enorm sterk in het leed dat we over ons heen zien komen. Niemand kan ons wat maken, hand in hand kameraden. Het klinkt ook machtig als we gezamenlijk het Mijn Feyenoord inzetten. Het gevoel dat zich dan van ons meester maakt is niet te verklaren. Net als bij de magische woorden van You'll Never Walk Alone massaal de sjaaltjes de lucht in gaan, het is automatisme en liefde.
Ik vraag me het ook wel eens af. Hoe vol zou De Kuip zitten mocht Feyenoord degraderen naar de Eerste Divisie? En eigenlijk weet ik het wel zeker. Ook dan zou de voetbaltempel aan de Maas vol zitten met tienduizenden knotsgekke Feyenoord-supporters. Wij zijn niet weg te houden bij onze club. Onvoorwaardelijke steun, onvoorwaardelijke liefde. Wat er ook gebeurt, wij houden van Feyenoord.
Het was enorm hartverwarmend, vond Mario. Enkele honderden supporters wachtten zondagavond de spelersbus op en scandeerden enkele minuten: "Mario, Mario, Mario!" Ook al maakt Been af en toe de nodige fouten, hij blijft in onze armen gesloten. En hij weet dat en waardeert ons. Zelfde voor de selectie, het maakt helemaal niets uit of André Bahia een bal knullig inlevert bij een PSV'er. We blijven hem toezingen.
Over André Luiz Bahia dos Santos Viana gesproken. Dit is de man die het allemaal wèl begrijpt. Waar een Georginio Wijnaldum zich verbaasde over de steun van het machtige Legioen, wist André waar het over ging. Als een god klom hij op de schouders van zijn medespelers en kuste hij het Feyenoord-logo voor de neus van Vak X. André snapt zoiets wel, hij is een cultheld aan het worden. Sommige spelers proberen het te forceren zoals Stefan Babovic. Maar bij André is het natuurlijker en echt. Geen woorden, maar daden. Hij snapt het wel. Het zou me niets verbazen als hij á la Patrick Pothuizen een tatoeage laat zetten met het Feyenoord-logo. Hij weet het, Feyenoord till we die. Onvoorwaardelijke steun, onvoorwaardelijke liefde.
