De magie van De Kuip
Eenmaal aangekomen bij De Kuip was het al enorm druk. Ze stapten uit de trein bij Rotterdam Stadion en liepen de grote legendarische stenen trappen af. Daar was het stadion dan, De Kuip! Alleen de naam vond de jongen al een magische klank hebben. Iets onoverwinnelijks, iets strijdbaars. Hij kon van ver al de vette patat met mayo ruiken. Dit beloofde wat. Al vanaf het eerste moment was hij verliefd op het stadion. ''Hey wakker worden, je staat te dagdromen'', zei zijn vader. De jongen stond te dromen over het stadion. In zijn hoofd zat hij al in het stadion en zag hij Feyenoord al spelen en triomferen. Ze liepen hand in hand naar de poorten van de Olympiatribune. Vak OO, voor die wedstrijd aangemerkt als gezinsvak. Samen met zoveel andere jongelingen de liefde ervaren die Feyenoord uitstraalt op iedere supporter. Als een magnetisch veld werd hij naar binnen getrokken. De controle verliep zonder problemen en de jongen en zijn vader liepen na het fouilleren naar een tentje met Feyenoord-artikelen. Een mooi rood en wit shirt met achterop nummer zeven, Dirk Kuyt. Zo snel als het maar kon trok de jongen het shirt over zijn vest aan. Nu voelde hij zich pas echt één met de anderen.
Het was inmiddels bijna twee uur. Tijd om het magische stadion eindelijk te betreden. Ze liepen de trappen omhoog naar vak OO, ze roken de pislucht bij de toiletten. De lucht van het waterige bier. De lucht van de bal gehakt en het patatje met. Het was even zoeken maar toen eindelijk hadden ze hun plaatsen. De eerste rij, stoel zes en zeven. Het was al redelijk vol in het stadion. De jongen keek over de reling en schrok van de hoogte. Dit was toch wel andere koek dan een jeugdwedstrijdje met de D1! Of kijken bij het eerste van de plaatselijke voetbalclub, dit gaan morgen zijn vriendjes uitvoerig horen. Aan de linkerkant zag de jongen een bijzonder rumoerige zijde met allemaal vlaggen. Hij vroeg aan zijn vader waarom het daar zo druk was. "Jongen, daar zit de harde kern van Feyenoord. Vakken X en S zijn dat. Daar komt dadelijk een hels kabaal vanaf." De jongen was meteen geintrigeerd door de fameuze Noordzijde. De tijd tikte ineens snel voorbij. Vijf voor half drie. De spelers waren even daarvoor al voor een warming-up het veld opgekomen en de jongen verbaasde zich enorm over het lawaai, de wedstrijd was immers nog niet eens begonnen? Terwijl de stadionspeaker Peter Houtman de opstellingen voorlas begroette Het Legioen de spelers. Veel gejuich bij Kuyt en Patrick Paauwe. De jongen gilde net zo hard mee als de overige supporters.
Tijdens de wedstrijd bleef het sfeervol. De jongen zong continu mee met liedjes als ''Hand in hand" en ''Mijn Feyenoord'' terwijl zijn vader verveeld op de stoel zat. Vader hield immers meer van judo dan voetbal. Naar mate de wedstrijd vorderde voelde de jongen zijn hart steeds erger bonken. De verliefdheid op de club en het stadion nam steeds grotere maten aan. Terwijl Feyenoord op het veld ploeterde en slechts een 0-0 eindstand bereikte had de jongen de dag van zijn leven. Hij was definitief verkocht aan de club, net als al die andere jongetjes in zijn vak. Brullend van plezier renden ze het stadion uit. In de trein terug naar huis was de jongen nog steeds in extase.
7 November 2010, de jongen is inmiddels zestien jaar. Het is alweer vijf jaar geleden dat hij voor het eerst De Kuip zag. Het affiche is vandaag hetzelfde als in 2005. Feyenoord - Roda JC. Eenmaal in het stadion zal hij kijken richting Vak OO en denken. "Daar is het voor mij begonnen." Dan zal de jongen, die meer en meer op een man begint te lijken, zijn plekje op Vak X innemen en de rest van de wedstrijd zijn keel kapot schreeuwen. Net als vroeger. Ditmaal aan zijn zijde niet zijn vader. Maar zijn medesupporters, zijn nieuwe familie. Hand in hand gaan ze voor elkaar door het vuur.
Dit is wat De Kuip en Feyenoord doet. Niet voor niets trekt de grote Rotterdamse volksclub ondanks zoveel slechte jaren nog zóveel supporters. Dit gevoel is anders dan een echte liefde. Feyenoord zit voor altijd in ons hart opgesloten. No matter what happens. Wij zijn er voor onze club. Altijd. De magie van De Kuip werkt zelfs nog door op ouderen. Steve McClaren zei het ook. Mario Been voelt het elke wedstrijd. André Bahia merkte het tegen VVV. Dit is niet een normaal stadion. Dit is De Kuip! En de dag dat Feyenoord dit stadion zal verlaten voor het nieuwe onderkomen zal ik kenmerken als een zwarte dag. En samen met de andere supporters zal ik een traan laten, met ieder in onze gedachte die dag dat we voor het eerst kwamen kijken. De kleine jongen is nooit verdwenen uit de grote jongen.
