27 september 1992. Op een doodnormale dag wordt de spits van Feyenoord 1 geboren. Luc Castaignos luidt de naam. In de voetbalwereld ook wel: De 'nieuwe Thierry Henry' genoemd. Veel furore maakte Luc in de A- en B-junioren van Feyenoord, waar hij eerst bij Spartaan '20 en Excelsior '20 had gevoetbald. Op een jeugdtoernooi stonden vele grote clubs voor hem in de rij, waaronder: Arsenal, Real Madrid, Manchester United en Chelsea. Arsenal was het meest concreet en eigenlijk heel Feyenoord had zich neergelegd bij het verlies van een supertalent.
24 september 2009. Hoe anders was het op deze dag. Castaignos speelt nog steeds bij Feyenoord en zijn debuut is aanstaande. Vijf dagen voor zijn verjaardag krijgt Castaignos dan ook zijn officiële debuut in het shirt van Feyenoord 1 door de laatste tien minuten vol te maken in het bekerduel tegen Harkemase Boys. Als Feyenoorder staat natuurlijk het magistrale doelpunt van Ron Vlaar vers op het geheugen, maar voor mij stond het debuut van deze jeugdspeler nog verser op het geheugen. In die tien minuten kon hij geen potten breken en zag je duidelijk dat hij moest wennen aan de speelstijl van Feyenoord. Desondanks was het positief te noemen dat een jongen van zestien zijn debuut mocht maken in het eerste elftal. Veel mensen dachten dat het alleen maar was om hem tevreden te houden en niet om de kwaliteiten die hij op dat moment had. Maar Feyenoord begint dit seizoen wel van deze vroege ervaring te profiteren. Het huidige seizoen draait het absoluut niet in Rotterdam-Zuid, maar één positief punt is: De jeugdspelers. Een stormachtige ontwikkeling is duidelijk zichtbaar bij Georginio Wijnaldum, Luigi Bruins en, uiteraard, Castaignos.
Op dit moment is hij achttien jaar en 48 dagen. Sinds Roy Makaay weg is en Jon Dahl Tomasson zwaar geblesseerd is geraakt, krijgt hij dit seizoen steeds vaker de kans. Aangezien Fedor Smolov ook niet brengt in de spits wat hij moet doen, kwam een basisplaats voor Castaignos steeds dichterbij. De critici vond het belachelijk dat hij met deze enorme druk moest omgaan, maar de laatste paar wedstrijden bewijst hij dat hij kan voetballen. Luc scoorde de laatste drie wedstrijden, weliswaar één buitenspel doelpunt tegen AZ, en hij staat telkens weer op de goede plek. Het is voor mij zo klaar als een klontje dat Roy Makaay als spitsentrainer een grote invloed op hem heeft en met de week groeit deze speler enorm. Hij wordt meer balvast en ook zijn aannames worden beter. De duels gaan niet zonder slag of stoot verloren, maar Luc begint er steeds meer te winnen. De topclubs die anderhalf jaar geleden voor hem in de rij stonden, hebben hun gelijk gehaald. Dit is naar mijn idee een topspits, die het kinderlijke nog uit zichzelf moet spelen, maar als hij dat uit zijn spel weet te krijgen staat hem niets meer in de weg naar een prachtige toekomst in de voetballerij.
Mijn steun heeft hij onvoorwaardelijk en ik heb een groot respect voor Castaignos dat hij zijn ding doet, zoals hij dat moet doen.
Laten we niet vergeten dat het Legioen hem in hun armen heeft gesloten:
