Ginger, I want you back!
Liverpool was ontluisterend. Zielloos. Hulpeloos. De recordkampioen als aangeschoten wild bij Stoke City, wát een vernedering. Het wordt 1-0. De samenvatting wordt nog erger. Zucht.. Er komt weer iemand met een handdoekje aangestormd. Rory Delap gaat weer eens gooien. Paul Konchesky heeft de bal zoals gewoonlijk weer eens doel- en zinloos over de zijlijn gedeponeerd. M'n ergernis slaat om in wanhoop, en die geleidelijk aan weer in desinteresse.
Het werd ook nog 2-0, Lucas kreeg nog rood. De woorden van Roy Hodgson, de analyse van de gasten, de verdere samenvattingen, het kon me even gestolen worden. Ik vroeg me even, heel even maar, af wat ik zo geweldig aan de club vond. Ik keek maar weer eens op internet naar de successen die in mijn beleving al eeuwen geleden zijn, maar in realiteit nog maar een paar jaar oud, of beter gezegd, jong zijn.
Naarmate ik meer rode glorie gezien heb, begint me op te vallen dat ik deze keer niet let op de vlammende rechterpoot van Steven Gerrard, de tackles van Sami Hyyppia, de passes van Xabi Alonso of het neusje voor de goal van Milan Baros en Fernando Torres. Ik let nu op de geweldige acties van een linksback wiens haar even rood is als het shirt waar hij toendertijd in vlamde. Ik let op Ginger. Op John Arne Riise.
En dat is een feest. Deze Noorse vleugelverdediger bleef maar rennen. In 2001 kwam voor het lachwekkende bedrag van vier miljoen pond over van AS Monaco. Gérard Houlier heeft nooit een betere aankoop gedaan. Ginger rende, tackelde en schreeuwde met een intensiteit waarmee de Liverpool-fans voor het leven op The Kop zich konden identificeren. En bovenal kon hij schieten. Jézus, wat kon die kerel schieten. In zeven jaar Liverpool heeft iedereen kennis gemaakt met zijn verwoestende uithalen, dit had dertig goals tot gevolg.
En nooit gaf hij op, nooit! Niet in Istanbul tegen AC Milan, niet in Cardiff tegen West Ham United. Hij won de FA Cup, de League Cup, de Champions League, de Europese Super Cup en de Community Shield in zijn periode op Anfield Road. Hij was de perfecte belichaming van de Liverpool-mentaliteit. In het voorjaar van 2008 ging het mis. Rafa Benitez begon Fabio Aurélio als linksback te gebruiken, Ginger kwam er steeds vaker naast te staan. Zijn eigen goal in de halve finale van de Champions League die Liverpool uiteindelijk fataal werd, lijkt tot op de dag van vandaag de reden dat hij die zomer naar Rome werd gedeporteerd door de Spaanse manager.
Arme Ginger. Arm Liverpool. Benitez zag het niet meer in hem zitten. Veel te vroeg scheidden hun wegen. Honderdvijfentachtig centimeter pure inzet was vertrokken. Met de staart tussen de benen blies Ginger de aftocht naar AS Roma. Momenteel is hij daar een held. In de Keizerstad heerst de Noor over de linkerflank als Julius Caesar over zijn troepen deed. Het raakt me in het hart om hem te zien spelen in een ander shirt.
Aurelio. Emiliano Insúa. Konchesky. Allemaal hebben ze de kans gekregen om de geest vam Ginger uit de harten op Anfield te verwijderen. Het is ze geen van allen gelukt. Aurelio was goed op weg, eerlijk is eerlijk. Maar hij miste passie. Liverpool mist nog steeds passie. Liverpool mist onverzettelijkheid. Hodgson gaf onlangs na de 1-1 bij Wigan Athletic aan 'daar wel tevreden mee te zijn.' Toen Jamie Carragher in de herfst van 2006 Liverpool als titelkandidaat afschreef ontplofte Riise ongeveer. En dat mist Liverpool nu. Iemand die Hodgson met die microfoon voor die emotieloze kop van hem zou hebben geslagen. Als Riise op dat moment in de mixed zone was geweest zou hij Hodgson tegen de grond hebben gewerkt van kwaadheid. Ginger, kom thuis! I want you back!
Eerder haalde ik Riise's erelijst op Anfield Road aan, en de goede opletter onder u moet zijn opgevallen dat er nog een prijs ontbreekt. De prijs waar de Noord-Engelse havenstad al 21 jaar naar snakt, de Premier League. Behalve dat Riise een hart heeft dat 24 uur per dag, zeven dagen in de week klopt voor de club waar hij voor speelt, is hij ook een meer dan uitstekende back. Ik zeg niet dat we met zijn komst gelijk kampioen worden, maar met Konchesky is het absoluut uitgesloten. Roy, please!
Zondag 20 mei 2012, 16.51, Anfield. Naast Jamie Carragher neemt vandaag ook John Motson afscheid. Liverpool speelt tegen Aston Villa met de stand van 0-0. De tijd tikt sneller en sneller weg. Lucas probeert het nog één keer met een lange bal. En daar is Ginger. Iedereen met een rood hart denkt als één man, schreeuwt als één man: "Belt it Ginger, belt it!" De afstand tussen hem en Brad Friedel is 35 meter. Dan valt alles stil. Een golf van kippenvel. Motson: "Riiiiiiiiiise! Liverpool are Champions of England again! After twenty-two long, long years the title finally comes back to Anfield!"
Zie ik Konchesky nog niet doen. Die zou rustig een tikkie terug hebben gegeven op Raúl Meireles, waarna de derde fluittoon van Howard Webb alle hoop had doen verstikken. Roy, John, iemand, grijp in en breng deze man nú thuis. Ginger, I want you back, Ginger, we want you back!
