El Clásico; erop of eronder
Statistieken van eerdere ontmoetingen doen er niet toe. Barça won weliswaar de laatste vier edities, maar dat geeft geen garanties voor de toekomst. 29 november, toevalligerwijs de 111e verjaardag van de Catalaanse club, zal een unieke strijd worden, die dit jaar erg onvoorspelbaar is. Beide ploegen kunnen winnen, beide ploegen kunnen met een groot verschil winnen. Zwakte tonen zal fataal zijn, de eerste goede kans moet eigenlijk raak zijn.
Camp Nou wordt het strijdtoneel. Volgepakt tot het laatste stoeltje. Het wordt een heksenketel vol spanning, stress, genot en tegenslag. Voor de fans zal de wedstrijd altijd boeiend zijn. De neutrale toeschouwer zal oogstrelend voetbal prefereren. Voor mij persoonlijk telt dat niet. Winst telt. De eer, het vieren van het doelpunt, de ontlading bij het laatste fluitsignaal. Ik wil het weer meemaken. Je raakt er nooit aan gewend. Winnen met mooi voetbal is natuurlijk nog mooier, maar onder de wedstrijd kan ik daar niet van genieten. Dan ben ik in een roes. In de rust word ik even wakker en als het in de tweede helft nog een wedstrijd is, keer ik weer volledig in mezelf. Kijken naar de wedstrijd, nagelbijtend, zingend, drinkend. Gefixeerd op één ding. De bal, beide doelen en de blauw-rode shirts.
De spanning en zenuwen zijn nu al voelbaar. Dat heb je als je er iets te veel mee bezig bent geweest de laatste tijd. Ze zijn er al een week. Dat voor 90 minuten. Bij een nederlaag levert dat een fixe kater op. Het enige dat je dan wil is slapen en vluchten. Vluchten voor de confrontatie, voor alle vragen en opmerkingen en voor alle gedachten. Een gelijkspel is een anticlimax, maar het vermijdt die kater vaak wel. Of je moet een voorsprong al onterecht, dom of knullig weggeven. Winst is een boost van intens geluk, adrenaline, chaotische emoties en trots. Dagenlang voelbaar, al neemt het gevoel geleidelijk aan af. Zo nu en dan je ogen sluiten en terugdenken voedt het gevoel soms even. Als de gevoelens verwerkt zijn, dan gaat alles weer verder, dan tel je af naar de volgende Clásico.
Even terug naar de wedstrijd zelf. De neutrale toeschouwer wil gewoon genieten van het mooie voetbal van de twee beste clubs ter wereld op dit moment. Wat valt te verwachten? Van de Blaugrana's natuurlijk het welbekende combinatievoetbal. Pep Guardiola wijkt nooit van zijn systeem af. Dat kun je doen als je de beste bent. Soms vraag ik me echter af of het niet te koppig is, soms variëren kan geen kwaad. 'Uitgaan van je eigen krachten', zal nooit een motto zijn waar ik me mee identificeer. Je moet de tegenstander altijd een stap voor zijn. Als de tegenstander A doet, moet jij al B doen. Doet de tegenstander B, dan doe jij logischerwijs al C. Het probleem is dat de tegenstander al weet welke pas Barça gaat maken. Dan moet je wel erg briljant en brutaal zijn wil je die pas alsnog eerder maken dan je tegenstander.
Real Madrid hoeft niet. Zij zijn de leider, zij spelen uit. Mourinho weet dat als geen ander. Real kan lekker met acht man achter de bal hangen en dan met een uitbraak van die geniale aanvallers toeslaan. José Mourinho is echter niet voorspelbaar. Mourinho doet het onmogelijke. Het is niet ondenkbaar dat de bezoekers de eerste tien minuten op balbezit gaan spelen en als een malle gaan aanvallen. Barça is altijd zwak in de eerste minuten in de belangrijke potjes. Alsof ze in een koud zwembad springen en dan in volle vaart moeten zwemmen, dat gaat nooit zo goed als je aandacht ligt bij het wennen aan die temperatuur. De Portugese oefenmeester zal zich die kennis al lang eigen hebben gemaakt.
Het zal wel wat chaotisch geworden zijn, daar ik schrijf vanuit emotie in plaats van uit structuur. Ik wist vooraf niet wat de eerste letter ging worden. Elke nieuwe letter was voor mij ook weer een verrassing. Tot slot wil ik nog één ding rectificeren. Op de frontpage zijn er genoeg mensen die zich Barça-fan noemen en erg veel praatjes hebben over het treffen. Bij dezen wil ik aangeven dat de meeste Culés, waaronder ik, er zeker niet gerust op zijn. De laatste tijd veel met andere fans over de wedstrijd gesproken, geen fan die zei dat we die hoofdstedelingen wel even zouden oprollen. Iedereen die ik ken reageert minimaal met enige reserve. Ik ken eigenlijk geen fans persoonlijk die hoogmoed of arrogantie vertonen. Deze 'fans' spreken op persoonlijke titel en geven een vertekend beeld van de werkelijkheid. (Zoals iedere grote club op de frontpage dat soort 'vertegenwoordigers' heeft rondlopen die erg veel onzin uitslaan, waardoor de hele schare fans als arrogant, irritant of onrealistisch gezien wordt)
Zoals gewoonlijk zal ik de wedstrijd bekijken bij de Belgische fanclub, altijd gezellig. Voorafgaand aan de wedstrijd althans. Na de wedstrijd valt altijd maar te bezien. Naast de wedstrijd staat de dag in het teken van het weerzien van je reisgenoten en vrienden. Verder zijn er natuurlijk altijd nieuwe mensen die je leert kennen. De fanclub haalt altijd weer alles uit de kast om de trouwe leden een onvergetelijke dag te geven en altijd veel mensen te trekken. Dit jaar zullen de zes bekers die in 2009 gewonnen werden tentoongesteld worden met de mogelijkheid ermee op de foto te gaan. Een unicum, een primeur. Een leuke bijkomstigheid, geweldig zelfs, maar uiteindelijk draait het gewoon om die 90 minuten. Alles om die 90 minuten geef ik zonder te twijfelen op voor de overwinning. Gun de neutrale supporters een prachtige pot, zolang het maar in ons voordeel uitvalt.
