De identiteitscrisis van de Spurs
Dit seizoen heeft er zich een nieuwe bezigheid gevormd in mijn overvolle (voetbal)agenda. Niet langer ga ik er elke zaterdagmiddag eens rustig voor zitten om te kijken welke wedstrijd ik nu weer ga aanschouwen, ik weet het tegenwoordig al van te voren. Op zaterdagmiddag wacht ik tegenwoordig geduldig tot klokslag vier uur, om mijn tv af te stellen op het kanaal dat Tottenham Hotspur uitzendt. De reden is simpel: Rafael Van der Vaart. Ik vind het persoonlijk een voorrecht om hem te zien spelen, en toen hij nog voor Real Madrid uitkwam kreeg je die kans helaas ook niet zo vaak. Ik was ook erg blij toen ik hoorde dat hij op het nippertje nog naar Londen zou verhuizen, om daar te gaan spelen voor Tottenham. Ik wist op dat moment meteen dat ik als het even kon elke wedstrijd zou gaan kijken, puur en alleen om hem.
Maar door het zien van al die wedstrijden ben ik langzamerhand gaan zien dat er eigenlijk geen enkele gedachte achter zit, en dat het allemaal puur op intuïtie is. Nu ik weet dat Redknapp zijn lammetjes de wei in stuurt puur met de boodschap dat ze plezier moeten hebben begrijp ik het vertoonde spel van Tottenham ineens een stuk beter. Je ziet duidelijk dat er geen idee in zit, geen enkele filosofie. Heel Tottenham heeft eigenlijk geen identiteit, zoals andere clubs als Chelsea, Liverpool, Manchester United en vooral aartsrivaal Arsenal wel hebben. Bij deze clubs kun je iets zeggen over de speelstijl, over de strategie waarmee zij het veld betreden. Maar probeer dat in jezelf eens te doen bij Tottenham. Wat is nou hun tactiek? Waar staat Tottenham Hotspur nou eigenlijk voor?
Als we naar de ranglijst kijken zien we dat ze het eigenlijk helemaal niet onaardig doen, maar dat is ook helemaal niet zo verwonderlijk. Er staat namelijk genoeg kwaliteit op het veld om ook zonder al te veel tactische poespas wedstrijden te winnen puur op individuele klasse. Dit laatste is ook absoluut het geval, want het spel is vaak niet om aan te zien. Juist doordat ze geen instructies meekrijgen, vormt het spel zich automatisch in het veld, en ben je hierin als coach afhankelijk van de spelers die hier het meest invloed op hebben. Nu zou je denken dat Van der Vaart één van de kandidaten is om zijn stempel op het spel te drukken, door goed voetbal in de ploeg te brengen. Maar niets is minder waar. Door gebrek aan iedere vorm van organisatie word het Tottenham tijdens een wedstrijd vaak al snel duidelijk dat sprankelend voetbal er weer eens niet in zit, en schakelen ze over op plan B. Plan B houd in dt ze lange halen en vroege voorzetten op de ontzettend beperkte spits Peter Crouch gaan geven, en maar hopen dat die bal goed valt. Dit begint er de laatste weken al meer in te sluipen bij Tottenham, omdat ze simpelweg niks beters weten. Mijn leed zou enigszins verzacht worden als ik duidelijk kon zien dat Van der Vaart er verandering in probeerde te brengen , maar tot mijn grote spijt doet hij vrolijk mee in de malaise. Hij heeft kennelijk ook door dat dit de enige manier van spelen is, en spoort zijn teamgenoten regelmatig aan om de lange bal op Crouch te proberen middels wijsgebaren. Als een rasvoetballer als Van der Vaart tot dat soort acties overgaat, is er in mijn ogen sprake van een probleem.
Overigens zijn er meerdere redenen aan te wijzen voor de soms matige en onsamenhangende wedstrijden die Tottenham op de mat legt. Namelijk dat de spitspositie word ingevuld door Peter Crouch, een linksback die het allemaal geen reet kan schelen en een zoals eerder genoemd vreemdelingenlegioen van jewelste. Laatste twee zaken zijn al niet bepaald bevorderlijk voor de zogenaamde teambuilding. Tottenham is ook geen ploeg die op basis van gezamenlijke wilskracht een wedstrijd kan omdraaien en doen kantelen. Er is geen moment in de wedstrijd dat de spelers elkaar denkbeeldig aankijken en tegen elkaar zeggen: 'Jongens, vanaf nu is het menens'.
Er is gewoon geen cohesie, geen chemie, geen niks. Ik kon eerst m'n vinger niet op de zere plek leggen maar ik ben daar mede door notabene Rafael dus toch min of meer in geslaagd. Ik wil helemaal niet zeggen dat het crisis is bij Tottenham, maar op deze manier zullen ze geen échte stappen gaan maken. Als je het als club allemaal wel prima vind zo is dat ook eigenlijk helemaal niet erg. Maar als de dromen van sommige spelers over de zogenaamde titel-aspiraties niet kapot wilt maken moet je toch gaan kijken op welke manier je net dat beetje extra aan je ploeg kunt geven.
Vaak worden namelijk juist de lastige potjes in de Premier League beslist op die ene kleine tactische verandering, iets waar Tottenham in zo'n seizoen minimaal vijf á tien punten mee laat liggen. Als ze op deze manier doorgaan zullen ze nooit écht in de buurt komen van hun grote voorbeeld Arsenal, alhoewel me dat persoonlijk sowieso een mission impossible lijkt.
Dan vraag je ten slotte je af waarom Redknapp voor deze aanpak kiest. Ik denk niet uit laksheid, want je kunt aan z'n hoofd zien dat het hem zeker bezig houd, gezien deze uit één grote rimpel bestaat. Stress is misschien wel het beste woord waar je zijn gezicht kunt samenvatten, en ik vermoed zomaar dat dat voornamelijk door het voetbal komt. Waarom dan wel weet ik niet, en dat weten ook alleen hij, en de club zelf. Hoe het wél moet ga ik hier ook niet lopen verkondigen. Wat geeft mij als leek het recht om te denken dat ik het beter weet dan een coach die veel dichter op de situatie staat dan dat ik doe. Ik beschrijf alleen wat ik waarneem, voel en denk. En dat is tenslotte waar een Clubexpert voor bedoeld is.
