Bruma mag zich niet te groot vinden
Vroeger was mijn verstand in voetbal niet wonderbaarlijk groot. Het was om te lachen. Eigenlijk ging het nergens over. Ik zag graag voetbal en ik speelde graag voetbal. Maar wie er libero is bij Wolverhampon Wanderers? Ik wist het niet. Ik wil nu niet zeggen dat ik het nu wel weet, maar ik wil benadrukken dat mijn kennis niet astronomisch groot is.
Hoe dan ook, vroeger was ik voor Ajax. Nu nog steeds, zoiets verdwijnt niet. Verder keek ik dolgraag naar de Champions League en keek ik op zondagochtend vaak naar de herhaling van Match of the Day. Ik was bij dat soort wedstrijden voor de ploeg die op dat moment als laatste gescoord had. Ajax speelde niet mee, dus mij maakte het niet zoveel uit. Een ploeg viel mij tijdens Match of the Day op; Chelsea. Ik begon een zwak voor de club te krijgen, die uitgroeide tot een vorm van liefde die ik nog steeds niet snap.
Ook nu volg ik Chelsea nog. Maar ik erger me aan van alles. Aan Roman Abramovich, alleen maar verdedigende middenvelders, Carlo Ancelotti, Didier Drogba, Manchester United, Hilario, Stamford Bridge, Chelseas tegenstanders, aan vrij veel dus. Maar ik heb het ergste nog niet genoemd. Dat is één van de twee Nederlandse 'toptalenten'. Nu heb ik het niet over Patrick van Aanholt. Die houdt zich nog enigzins op de achtergrond, maar over Jeffrey Bruma.
Een voetballer die een interland op zijn naam heeft, nauwelijks Premier League-ervaring en een flinke dosis talent. Het komt wel meer voor. Trouwens, er zijn zoveel nog niet doorgebroken toptalenten met veel meer interlands. Maar waar ik me zo vreselijk aan erger, is hoe Bruma zich gedraagt. Hij denkt waarschijnlijk dat als hij op het trainingsveld komt, iedereen met drinken, handdoekjes, gepoetste schoenen en weer een tegoedbon van Hanni Hanna, zijn 'mattie' en kapper.
Nu heeft hij weer gezegd dat hij zich niet te groot voelt voor PSV. Waar haalt hij het recht vandaan? Een spelertje van negentien mag dolblij zijn dat een club als PSV hem wil huren. Om een andere verdediger van PSV te noemen, Wilfred Bouma. Ik gok dat hij drie dagen non-stop aan het been van Fred Rutten heeft gehangen voordat hij mee mocht trainen. En hij heeft, in elk geval mij, positief verbaasd. En ik vind zijn status ietsje groter dan Bruma, het wereldspelertje.
Begrijp me niet verkeerd, die jongen heeft talent. Ik vind het alleen hinderlijk dat hij zich gedraagd alsof hij ruim twaalf miljoen op de bank heeft. Verder zou ik het van harte toejuichen als hij zijn weg naar de wereldtop succesvol voltooid. En ik hoop dat hij zo snel mogelijk John Heitinga in het Nederlands Elftal vervangt, want die vind ik helemaal waardeloos. Alles bij elkaar kan ik toptalent zonder de sarcastische haakjes zetten. Voetballen kan-ie, maar zijn gedrag is gewoon stuitend. Ik hoop dat ik Bruma de komende twee maanden 26 projecten voor Unicef, Oxfam Novib en War Child zie doen, zodat deze theorie sowieso naar de knoppen is.
