Het was een willekeurige dag in het oosten van Manchester. Er staat een alledaagse training op het programma. Eerst arriveren sjeik Mansour, Roberto Mancini en de bijbehorende staff. Nadat zij hun peperdure bolides geparkeerd hebben druppelen ook de spelers één voor één binnen. Wanneer ook zij hun voertuigen geparkeerd hebben oefent Mario Balotelli nog even z'n norse blik in de weerspiegeling van zijn velgen. Het is immers van levensbelang dat hij zo ongeïnteresseerd mogelijk voor de dag komt. Als hij klaar is, gaan de poorten van het City of Manchester stadion open. Het hele gezelschap marcheert vol goede moed naar binnen en de dag kan beginnen. Circus City is geopend!
De selectie zoekt onmiddellijk de kleedkamer op waar zij zich in een rap tempo beginnen met omkleden. Mancini hangt zijn sjaal aan de kapstok, spreekt zichzelf nog wat moed in voor de spiegel en betreed het leeuwenhol. Als hij de kleedkamer binnenkomt ontwijkt hij nog net een schoen, en manoeuvreert hij zich katachtig door de losgeslagen menigte richting zijn tafel. Zodra hij de aandacht van de groep heeft probeert hij ze duidelijk te maken wat de bedoeling is van vandaag. Hij vertelt dat ze zichzelf moeten zijn en dat hij zelf vandaag in z'n kantoor werkzaam is mochten ze hem nodig hebben. Niet wetend of ze het hebben begrepen bergt hij z'n spullen op en loopt richting zijn kantoor. De spelers lopen naar het veld, waar zij alle remmen los zullen gooien.
Eenmaal op het veld aangekomen, liep Balotelli wat verveeld in het rond. Hij droeg een shirt met daarop de tekst Golden Boy. Jerome Boateng kon deze actie niet bepaald appreciëren en besloot actie te ondernemen. Hij nam een ruime aanloop, rende naar hem toe en gleed hem van achteren vol overtuiging onderuit. Balotelli wist niet wat hem overkwam. Zodra hij opstond en besefte wat er was gebeurd spookte er maar één woord door zijn hoofd: wraak! Op het moment dat het duo met elkaar op de vuist wil gaan haalde Gareth Barry de twee kemphanen plots uit elkaar. Eerst moesten namelijk alle spelers hun inzet plaatsen op een van de twee krijgers. Shay Given verzamelde al het geld, zo had hij toch nog iets te doen. Adam Johnson mocht het op zijn beurt tellen, ook hij liep er ietwat verveeld bij. Wanneer iedereen een maandsalaris had ingezet kon het gevecht worden voortgezet. Het eindigde uiteindelijk onbeslist. Balotelli was aan de winnende hand maar was te lui om het af te maken. Micah Richards keek beteuterd toe op gepaste afstand. Hij zou dolgraag een keer de krachten meten met Balotelli, ware het niet dat die hem nog steeds voor een spiegel aanzag.
Mancini had op dat moment wel wat anders aan z'n hoofd. Hij stond inmiddels aan de zijlijn van het veld en had Carlos Tevez bij zich geroepen. De wedstrijd tegen Bolton Wanderers was immers al over twee dagen en ze hadden nog nauwelijks gerepeteerd. Nog één keer legde Mancini het in gebrekkig Engels uit aan Tevez: "Wanneer ik jou wissel, reageer je zichtbaar geïrriteerd met behulp van enkele wegwerpgebaren, oké?'' Tevez knikte enthousiast. Nadat ze het een aantal keer geoefend hadden waren ze klaar voor Bolton. Het was ook alweer een tijdje geleden dat Tevez negatief in het nieuws kwam, dit tegen het zere been van de clubleiding. Deze wissel zou voor Tevez tevens een prima motief zijn om later dwars te gaan liggen bij de contractonderhandelingen. Een win-winsituatie dus. Tevreden keerde Mancini terug naar zijn kantoor, waar hij een welverdiend kopje koffie nam.
Naast het kantoor van Mancini zat sjeik Mansour tevreden toe te kijken hoe zijn aankopen incident op incident stapelden. Voldaan kroop hij achter z'n computer en opende zijn spelersdatabase. Het was namelijk wel weer eens tijd voor wat nieuwe aankopen. Populaire zoektermen van de sjeik zijn: hoge vraagprijs, onberekenbaar karakter en incidentgevoelig. Bovenaan zijn scherm verscheen de naam van Wayne Rooney. Maar natuurlijk, dacht hij! Een speler die zijn vrouw bedriegt met een escortdame en de club die van hem houdt op een schandalige wijze behandelt is immers een must have! Eerder die dag had hij al een scout richting Eindhoven gestuurd om de nek van Otman Bakkal grondig te bestuderen. Wanneer de bijtafdruk diep genoeg was kon Luis Suárez nog diezelfde dag een contractvoorstel onder z'n neus geduwd krijgen. De Scout was echter niet onder de indruk en de sjeik besloot de onderhandelingen te staken. Terwijl Suárez vanuit Uruguay het nekvel van Bakkal vervloekte, was Mancini inmiddels druk bezig een manier te vinden om met elf verdedigende middenvelders te spelen. Wanneer dit onmogelijk bleek, keerde hij beteuterd terug naar het trainingsveld voor de afrondende fase van de dag.
Terwijl James Milner, Gareth Barry en Joe Hart inmiddels al een biertje aan het nuttigen waren in de clubkantine, was Nigel de Jong nog steeds op het trainingsveld te vinden. Hij oefende zijn bikkelharde tackle op een pop van piepschuim. Tevreden keek hij toe hoe het piepschuim uit elkaar spatte. Na z'n laatste tackle van de dag besloot Kolo Touré hem overeind te helpen. Een assistent-trainer gaf uit reflex een gele kaart en het gezelschap lachte. De perschef ving hier echter een glimp van op uit z'n kantoor en haastte zich uitgerust met fotocamera richting het veld. Vanuit de verte riep hij dat ze zich niet moesten bewegen. Wanneer hij dichterbij kwam maakte hij snel een paar kiekjes. ''De tabloids zullen hier morgen van smullen'', zei hij trots en keerde terug richting zijn kantoor. De spelers beseften dat deze geslaagde actie een mooi slotakkoord was van deze tumultueuze dag. Zij trokken daarom tevreden richting de kleedkamer.
Mancini wachtte de spelers op in de kleedkamer voor een korte evaluatie. Op het moment dat iedereen zich had omgekleed schraapte Mancini zijn Italiaanse keeltje en vroeg hij om stilte. Hij vertelde dat iedereen trots mocht zijn op zichzelf en dat hij erg tevreden was over de behaalde progressie. Er was voor voldoende opschudding gezorgd en de tabloids hadden weer genoeg materiaal. Een enthousiast Italiaans-Ivoriaans-Nederlands-Engels-Servisch-Argentijns-Togolees-Spaans-Iers-Duits geroezemoes vulde de kleedkamer. De mannen van City waren welbewust van wat zij gepresteerd hadden. Trots verlieten ze stuk voor stuk het stadion. Mancini slaakte een zucht van opluchting. Maar ook hij wist: morgen is er weer een nieuwe dag vol trammelant!