Één van de grootste supporters van Feyenoord
Gyan was geen grootse voetballer. In zijn tijd bij Feyenoord had hij geen techniek, hij scoorde bijna nooit en bovendien was hij klein. Maar, in iedere wedstrijd die hij voor Feyenoord speelde, gaf hij altijd honderd procent inzet. Gyan was een speler met beperkte kwaliteiten die het meer van zijn inzet en doorzettingsvermogen moest hebben. Wel was Gyan een bijzondere voetballer in bepaalde opzichten. Zo klaagde hij nooit als hij op de bank moest zitten en hij deed niet moeilijk als hij nog enkele minuten mee mocht doen van de trainer. Kortom: Gyan was een handige speler om bij je selectie te hebben. Een speler van het 'niet klagen, maar accepteren' mentaliteit.
De Ghanees is al een langere tijd niet meer in de Kuip te bewonderen. De kleine rechtsback kreeg geen nieuw contract meer van Feyenoord en na tien seizoenen bij de Rotterdamse club te hebben gevoetbald zwaaide de club hem als speler uit. Sindsdien is Gyan bij mij in de vergetelheid geraakt. Na zijn tijd bij Feyenoord speelde hij nog voor de Rotterdamse buur Excelsior. Van de uitstapjes naar de Finse clubs TPS Turku en RoPS Rovaniemi wist ik zelf ook niets af. Ook speelde hij even in Engeland, bij Wrexham. Ik vond het jammer dat ik hem uit het oog verloren was. Gyan was niet zo heel vaak basisspeler bij Feyenoord, maar iedere keer als hij even mocht meedoen bij Feyenoord, genoot ik van hem.
Ik herinner me nog een wedstrijd tegen Ajax in de Amsterdam Arena, waarin hij noodgedwongen met een tulband moest spelen doordat zijn hoofd bebloed was. In een luchtduel verloor hij die tulband. Het troosteloze gezicht, ik kan het beeld nog steeds voor me halen. Een klein wit keppeltje, liggend op het groene gras van de Godenzonen. Alsof het niets was, ontblootte Gyan zijn witte tanden en moest hij lachen. Deze actie zorgde voor de nodige hilariteit in de Arena.
Een kenmerkend, maar schitterend moment van Gyan speelde zich af in de Uefa-Cup finale van 2002, tegen Borussia Dortmund. In een sfeervolle, uitverkochte Kuip kwamen de spelers van beide teams het veld op, de laatste voorbereidingen op de finale werden op het veld getroffen. De spelers bereidden zich mentaal voor op de strijd die ze gingen leveren. Iedere speler deed dat op zijn eigen manier. De één keek doelloos voor zich uit, de ander strikte zijn schoenveters nog even. Gyan deed iets anders. Daar stond Gyan, tussen de rode fakkelrook en voor het Legioen, te bidden tot God. Hij bidde voor de krachten die hij nodig had voor deze belangrijke wedstrijd. Daar stond hij dan, met zijn ogen gesloten en met twee gebalde vuisten in zichzelf sprekend. Gyan was er klaar voor, een teken dat Feyenoord klaar was voor de strijd.
Waar zou deze speler nou gebleven zijn, vroeg ik me een hele tijd geleden af. Toen verscheen er een bericht op het internet dat Gyan het mocht gaan proberen bij de amateurs van het Rotterdamse Leonidas. Er was weer een teken van de Ghanees. Gyan was weer terug in Rotterdam, zijn tweede thuis, zoals hij het zelf wel eens gezegd heeft. Dit puntje van publiciteit was maar voor even om dus gelijk weer in alle stilte te verdwijnen, in de anonimiteit.
Eigenlijk had het niet zo mogen zijn. Ik had Gyan het wel gegund om zijn carrière af te sluiten in Rotterdam-Zuid. Gyan was een identieke speler die we in de laatste tien jaar in Nederland bijna niet meer hebben gehad. Hij was de man die hoger sprong dan de kale, Tsjechische spits Jan Koller. Ook was hij de man die iedere keer weer door het Legioen met twee Spaanse kreten toegezongen werd. Kort samengevat was Gyan door iedereen in de Kuip geliefd. Als ik nog wel eens een filmpje op televisie of op internet zie waarin Gyan zijn stinkende best doet, krijg ik iedere keer weer kippenvel. En iedere keer maar weer, of het nou goed of slecht ging, telkens maar weer die glimlach van hem.
Ik begon in mezelf te denken. Een cultheld als Gyan verdient toch zijn loopbaan als profvoetballer af te sluiten in een uitverkochte Kuip en niet op een sportpark van een amateurclub? Desnoods eindigt hij bij Feyenoord als scout, materiaalman of wat dan ook! Helaas zit de voetballerij zo in elkaar. Gyan heeft zijn welverdiende afscheid gekregen, maar dat was in de tijd dat hij al geen speler van Feyenoord meer was. Hij had daar, op de grasmat van de Kuip, in een bezweet Feyenoordshirt, na een bloedstollende Klassieker of een andere kraker, een dankwoord moeten krijgen voor al zijn woorden en daden voor Feyenoord! Of hij nou mee deed of niet, Gyan zat als reservespeler of stond als selectiespeler van Feyenoord altijd op de beste plaatsen in de Kuip. Gyan, één van de grootste supporters van Feyenoord, zal altijd achter zijn cluppie blijven staan.
