De Karaoke-kampioen
De aan een friteuse gerelateerde walm drijft de kantine binnen. Patat, frikadellen, broodjes bal; de hele voedselvoorraad wordt genuttigd. Tegen een uur of acht even naar huis gaan, om 's avonds weer met het team te gaan stappen. Een ouderwetse voetbalsfeer. Een amateurteam typerend. Maar helaas ondenkbaar in de professionele competities. Of toch niet?
Borussia Dortmund bewijst dit seizoen dat een vriendenteam ook succesvol kan zijn. Dat ook in een prettige, gezellige, plezierige sfeer gewonnen kan worden. Je ziet het toch zo voor je: Shinji Kagawa en Nuri Sahin in een sushi-bar, gezellig aan de karaoke. Voor Kagawa een pilsje erbij voor deze ene keer, en Sahin is (ondanks geheel onthouden van alcohol) de vrolijkheid zelve. Of het verdedigingsduo Mats Hummels - Neven Subotic, samen op het Oktoberfest in München. Een Duitser en een Serviër achter een vaas bier. De Polen Jakub 'Kuba'Blaszykowski, Robert Lewandowski en Lukas Piszczek, gebroederlijk de Hornbach afstruinend op zoek naar dat ene schroefje dat hun bouwproject moet voltooien. Het zou zomaar de realiteit kunnen zijn.
Deze sfeer zie je telkens weer terug op het veld. Sahin en Kagawa vullen elkaar aan als twee tenoren in een opera . Hummels en Subotic weten alles van elkaar. 'Kuba' levert het beslissende schroefje in wederom een flitsende BVB- aanval. Alles lijkt in elkaar te vallen. De verbondenheid is de doorslaggevende factor.
Natuurlijk snap ik ook dat de professionaliteit in de selectie zeer aanwezig is, en dat het echt geen 'Sex, Drugs & Rock 'n Roll' is. Maar de vreugde die er vanaf straalt, het plezier waar mee gevoetbald wordt, dat is dé doorslaggevende factor in het succes van BVB. Spelers geven het zelf aan. Het is geen toeval dat Kagawa zich zo gemakkelijk heeft aangepast in het vreemde Dortmund. Waar veel Aziaten in Europa te kampen krijgen met heimwee, is Kagawa uitgegroeid tot één van de sterspelers in de Bundesliga. Kevin Grosskreutz, Mario Götze, Sven Bender en Marcel Schmelzer: vier jonge, relatief onbekende spelers die allemaal dit seizoen uitgroeiden tot Duits international. Toeval? No way!
Trainer Jürgen Klopp heeft een hecht collectief gesmeed. Dat is hem niet aan te zien. Op het eerste gezicht lijkt Klopp een man met het uiterlijk van een bankmedewerker, maar hij bewijst dit seizoen een toptrainer te zijn. Hij heeft een sfeer gecreëerd waarin elke speler zich thuis voelt. De selectie bestaat uit een mengeling van culturen (naast Duitsers, Polen en de Japanner ook Brazilianen, een Australiër en een Argentijnse Paraguyaan). Maar ondanks deze verschillen klikt het tussen de spelers. Alles Kloppt in het Signal Iduna Park.
Maar al zou het niet succesvol of goed zijn, dat doet er in mijn ogen niet eens zoveel toe. Geef mij maar een zuipende, lallende, lachende bende in plaats van een gedisciplineerd, geordend, strategisch team. Ik kijk liever naar een wedstrijd van Zaterdag 7 bij mijn lokale amateurclub, dan dat ik Bayern München aan moet zien. Die club is voor mij een voorbeeld van hoe het niet moet. De spelers worden doodgegooid met tactieken, de trainers schrijven werkelijk alles op en de spelvreugde is op het veld nooit meer te zien. Helaas. Vorig seizoen heb ik nog kunnen genieten van de onbevangen Thomas Müller, maar zelfs hij doet al niets meer op eigen initiatief en luistert alleen naar de coach. Zonde.
"De Tour de France win je in bed." Een bekende uitspraak van Neerlands tweede Tourwinnaar, Joop Zoetemelk. Dit lijkt ook het credo te zijn van de meeste voetbalclubs. Maar waarom gaat een jong kind op voetbal? Juist. Voor plezier. Laat ik maar een variant op de uitspraak van Zoetemelk bedenken: Kampioen word je in de karaoke-bar.
