There's more than only football
De ochtend voor de wedstrijd moest ik zelf voetballen. We werden ondanks ons goede spel met een 8-1 nederlaag naar huis gestuurd en ik ging teleurgesteld met de auto naar huis. Terwijl we in de auto zaten vroeg mijn moeder: "En, teleurgesteld?" Ik zei: "Nee niet echt, ik ben eerlijk gezegd meer zenuwachtig voor vanavond." Toen ik thuis was en mijn knakworsten op at vroeg mijn vader: "Hé, waarom vraag je een vriend niet om mee te gaan vanavond? Ik hoef niet per se mee hoor." Mijn vader stelde een jongen voor wiens vader erg genoeg is overleden aan de gevolgen van kanker. Ik antwoordde met 'ja', maar mijn vader kwam later op zijn vraag terug: "Wacht, het is toch tegen Den Haag? Dan ga ik wel mee", zei mijn vader lachend.
Eenmaal in het stadion aangekomen was de sfeer opperbest in het Philips Stadion. Lekker biertje erbij, broodje frikandel en genieten maar. Echter, viel het weer eens voor de zoveelste keer tegen. Het spel werd niet gemaakt zoals het zou moeten, slordig balverlies et cetera. Het dieptepunt was uiteraard de ietwat gelukkige goal van Wesley Verhoek nog en het stadion flipte uit. Er werden reclameborden aan gort getrapt, stewards moesten woedende supporters tot bedaren brengen. Ik ga nu niet ontkennen dat ik boos was, maar ik dacht opeens aan die vriend van mij. Stel nou dat hij mee was geweest. Dan had hij mij zien schelden, trappen en misschien nog wel ergere dingen. Dat moment ging er even een wereld voor mij open. Zijn vader is overleden, kapot moet je dan zijn. Ik flip helemaal uit, omdat PSV eens weer eens een wedstrijd verliest, wat trouwens nog niet eens echt vaak gebeurt.
Net als vorige week tegen Willem II ging ik naar de onderste rij van mijn vak rond de tachtigste minuut als de overwinning nog niet zeker is. Het onderste deel is overigens ook de plek waar ik kan 'trappen' tegen een voorwerp uit frustratie. Heel toevallig zitten daar twee jongens die ik ken. Eentje van de basisschool, een daarvan zit in mijn klas. Die jongen van de basisschool wil ik het over hebben. Thijs is zijn naam. Ook zijn familie werd laatst geslachtofferd, zijn moeder om precies te zijn. Ook zij overleed aan de gevolgen van kanker. Toen de 0-1 viel wilde ik eventjes iets roepen. Nee, niet die enge ziekte, maar iets anders wat daarop lijkt. Toen ik Thijs zag, zag ik hem balen. Dit kan er voor hem ook nog wel eens bij!
Supporters zijn totaal over de rooie als hun club verliest. Normaal gesproken ben ik dat ook. Woedend ben ik vaak als PSV verliest, zeker zo'n manier als afgelopen zaterdag. Ik voel me vaak verdrietig, soms zelfs verraden. Echter, toen we de 0-1 om de oren kregen flitsten twee gedachten opeens door mijn hoofd voordat ik begon met schelden: De twee overleden mensen. Mijn twee vrienden hebben allebei één van hun ouders verloren. Die hebben al zoveel tegenslag gehad, die nederlaag 'maar' in het voetbal is daar niets bij. Bij hun zal namelijk nog meer de gedachte rondspoken in hun hoofd dan toen ik die had tegen ADO na het tegendoelpunt, namelijk:
There's more than only football..
