Wedergeboorte van The Liverpool Way
Het jaar 2011 begon nog mooi voor de Merseysiders. Op nieuwjaarsdag maakte de club een 0-1 achterstand tegen Bolton Wanderers goed door een winnende treffer in blessuretijd van vleugelspits Joe Cole, hetgeen een echt grote crisis bezwoer. Het was allemaal too little, too late voor manager Roy Hodgson. Dat de overwinning voor hem uitstel van executie betekende werd een paar dagen later duidelijk. De zaterdag na de weinig geïnspireerde performance kreeg de manager dan toch zijn langverwachte ontslag. Clublegende Kenny Dalglish werd als opvolger benoemd en kon gelijk aan de bak.
De dag erop wachtte namelijk Manchester United voor de FA Cup, op Old Trafford. Na een minuut beloonde arbiter Howard Webb een Schwalbe van Dimitar Berbatov met een strafschop die binnengeschoten werd. Toen aanvoerder Steven Gerrard een oliedomme tackle inzette die hem een rode kaart kostte, was de wedstrijd gespeeld. Bij Blackpool kwam Liverpool nog wel op voorsprong, maar kostten twee defensieve fouten hen de kop, evenals tegen Everton. Op Bloomfield werd het 2-1 voor Blackpool, de stadsderby met The Toffees eindigde in 2-2.
En toen was daar ineens de wedstrijd bij de Wolverhampton Wanderers, de tegenstander die voor Hodgson in december het begin van het einde had ingeluid. Eindelijk was Liverpool weer een schim van de club die zolang zoveel fantastische wedstrijden speelden. Twee treffers van Fernando Torres en een absolute wereldgoal van Raúl Meireles bezorgden The Reds een probleemloze 0-3 overwinning in Molineux, gevolgd door een bibberende maar wel verdiende 1-0 overwinning tegen Fulham. Een dag eerder was Ryan Babels transfer naar TSG Hoffenheim rondgekomen.
Dan zijn we al bijna aan het eind van januari en op vrijdagmiddag was er nog meer goed nieuws voor de aanhang van de achttienvoudig landskampioen. Voor een bedrag van om en nabij de 25 miljoen euro contracteerde de club na slopende onderhandelingen Luis Suárez van Ajax. De spits treedt met rugnummer zeven in illustere voetstappen. Bijvoorbeeld van zijn manager Dalglish. Maar ook Kevin Keegan, Peter Beardsley en Steve McManaman hadden ooit de Liver Bird voorop en het nummer zeven achterop hun truitje.
Echter maakte de zon al snel plaats voor een gespannen, benauwde atmosfeer en de glimlach voor een gespannen grimas. Bij het vallen van de avond bleek spits Fernando Torres vlak voor het scheiden van de markt geen handiger moment te kunnen kiezen om een transferverzoek in te dienen. Na een relatief rustig weekend bleek iedereen die dacht dat kampioen Chelsea het getouwtrek zou staken op een dolle Deadline Day bedrogen uit te komen.
Rond het middaguur haalde een helikopter de Spanjaard op van trainingsveld Melwood om hem naar Londen te vliegen. Op een doldrieste dag liet de climax op zich wachten. Vroeg in de middag bleek dat übermiskoop en zondebok onder de Kopites, Paul Konchesky, verhuurd werd aan een club uit het Championship. Bij het vallen van de avond bleek Liverpool voor een bedrag van 35 miljoen Britse ponden toptalent Andy Carroll als opvolger had aangetrokken. Dit maakte de weg voor Torres vrij om voor een nationaal record van vijftig miljoen ponden in Engelse hoofdstad te gaan spelen. Zijn schaamteloze gebrek aan timing en inzet gedurende de laatste maanden maakte een aantal vrij emotionele reacties los in de Engelse havenstad.
Ook Carroll draagt een shirtnummer met een zo mogelijk nog grote historie dan Suárez' nummer zeven. Behalve Torres hebben wereldsterren als Ian Rush, Robbie Fowler en Roger Hunt het spitsennummer op de rug gehad. Evenals zijn Uruguayaanse ploeggenoot ondertekende hij op de laatste dag in januari een contract lopend tot medio 2016. Op het veld begon februari ook uitstekende. Voor de derde keer op rij bleven de netten van Reina onberoerd en Liverpool versloeg het harde Stoke City door een goal van Meireles en eentje van invaller en debutant Suárez.
Toen het nieuwe jaar aanving had ik nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik kijk echt uit naar het bezoek aan Chelsea, zondagmiddag. Torres mag dan weg zijn en Carroll nog geblesseerd, Dalglish heeft er een hecht collectief van gemaakt dat moeilijk te kloppen is voor iedere ploeg. De wilskracht is helemaal teruggekeerd in de laatste weken. En natuurlijk is Chelsea kwalitatief het betere team, maar Liverpool heeft in de laatste jaren zo vaak teams die kwalitatief hun meerdere waren verslagen.
Daarom denk ik dat Liverpool zondagavond tegen zes uur lokale tijd als winnaar van het veld stapt op het veld van de kampioen. De vermoeidheid van twee zware uitwedstrijden in één week zal ze parten hebben gespeeld, terwijl Liverpool door een vrij weekend en een redelijk eenvoudige wedstrijd tegen Stoke waarschijnlijk de fitste van het duo is. Ik denk dat de stuggere verdediging en de verfrissing die Suárez brengt de pijlers onder een vierde overwinning op rij zullen zijn. Misschien is dit overoptimistisch en gaat het grote verschil in kwaliteit aan het eind toch een grote rol spelen, maar om voormalig commentator Andy Gray in Istanbul te citeren: "You never know, you néver know with Liverpool.''
