Het drama van Simon Bell
Het zou een mooie dag worden voor Simon Bell. De zeventienjarige inwoner van Sheffield keek al de hele week uit naar de wedstrijd deze week in zíjn stad. Het grote en machtige Liverpool zou het opnemen tegen Nottingham Forrest, destijds nog een grote club in Engeland. Simon had via een kennis in Liverpool kaarten weten te regelen voor het vak van de topclub, het zou een geweldige belevenis moeten zijn en een geweldig affiche, hoe kon hij weten dat de dag zo overschaduwd zo worden door iets catastrofaals? Hoe kon hij weten dat dit het einde zou zijn?
Simon ging vol goede moed op weg naar het Hillsborough Stadium. Samen met enkele maten zongen ze luid het You'll Never Walk Alone. Eenmaal aangekomen bij het stadion kochten ze enkele sjaaltjes speciaal gemaakt voor deze halve finale in de FA Cup. Drankjes in de hand, en het feest zou gaan beginnen. Langzaam maar zeker stroomde het Hillsborough vol met supporters. Het zat vol, heel vol, te vol. Duizenden supporters moesten door enkele poortjes zien te komen om in vakken terecht te komen die al vol zaten. Iedere expert zou vooraf al zeggen dat dit alleen maar fout kon gaan. Voor Simon en zijn vrienden maakte het niet uit, zij zaten al vooraan en hadden geen enkel besef van wat er zou gebeuren. De sfeer was gigantisch, een typisch Engels voetbalsfeertje.
Het ging al snel mis. Aan het begin van de wedstrijd ontstond er een enorme oproer op de tribunes. Waren het rellen? Simon en zijn maten wisten niet wat te doen. Wat was er aan de hand? Niemand leek het te weten. Iedereen rende door elkaar heen naar voren, ze wilden naar het veld toe, uit de tribunes. Er werden mensen verdrukt in het rumoer. Er lagen lichamen op de grond, er waren gewonden gevallen. Zoveel was duidelijk. De wedstrijd was pas net bezig maar het was nu al duidelijk dat dit niet door kon gaan. De politieagenten ter plaatse grepen totaal verkeerd in. Met honden probeerden zij de paniekerige supporters terug de vakken in te krijgen. Zij dachten dat hooligans de wedstrijd wilden verstoren, de idioten.
En de politie had helemaal niets door en ging uit van een aanval. Supporters probeerden aandacht te krijgen van de dienders, ze probeerden over de hoge hekken met prikkeldraad te klimmen om het speelveld te bereiken. In plaats dat de politie actie ondernam met een reddingsactie, voorkwamen ze dat de supporters het veld konden betreden en dus gered zouden zijn. Supporters die het gelukt was op een hek te klimmen werden er weggejaagd en terug de verdoemenis in gestuurd. Mensen schreeuwden en smeekten om de hekken naar het veld open te gooien, de politie deed niets en negeerde de menigte.
Pas toen enkele fans het gelukt was over de hekken heen te klimmen en langs de politiemuur te vluchten en zodoende de scheidsrechter te bereiken werd duidelijk wat er aan de hand was. Helaas was het toen voor 96 mensen te laat.
Simon, een zeventienjarige jongen van Engelse afkomst kwam om bij deze ramp. En terwijl ik dit aan het typen ben gaat mijn medeleven uit naar alle nabestaanden van de 96 slachtoffers van het Hillsborough drama. En terwijl ik dit aan het typen ben besef ik goed wat er gebeurd moet zijn. Er zijn 96 voetbalsupporters uit ons midden gerukt door communicatiefouten en/of angst voor het hooliganisme. Jongens en mannen zijn omgekomen. Huisvaders en zonen. Zelfs twee zusjes van 15 en 19 jaar werden verdrukt en onder de voeten gelopen. En dan ben ik, een zeventienjarige jongen die net als Simon Bell graag naar voetbal kijk, heel erg angstig als ik in De Kuip zit en die goot voor me zie. Wat gaat er dan gebeuren als er hetzelfde gebeurd als op die ene dag in Sheffield?
