The end of the line
Hoe snel de club is afgetakeld doet gewoon pijn. Een kleine twaalf jaar geleden speelden we nog Champions League-voetbal. Ik zou de statistieken zelf niet eens geloven als ik ze niet op voorhand zou kennen. Het klopt dat we de laatste paar jaar wel vaker door het oog van de naald zijn gekropen, maar dat doet er nu niet toe. Het enige wat nu resteert is onbegrip, pijn en verdriet.
Waarom nu net onze club, waarom net de onze. We doen al zo lang ons best en we roeien al langer met de riemen die we hebben. We hebben altijd gevochten voor lijfsbehoud, al die afgelopen jaren zag ik het geloof bij de spelers zelf. Alleen dit jaar was zelfs dat geloof niet meer terug te zien. Dat ze het opgaven deed misschien nog wel het meest pijn. Uiteraard kan ik weer gaan zeuren over scheidsrechters die ons vaak ten onrechte hebben benadeeld, maar dat doet er nu niet meer toe. We moeten er nu onze schouders onderzetten en er mee leren omgaan. We kunnen wel blijven treuren, maar daar schieten we ook niks mee op.
"Volgend seizoen worden we kampioen", was de tekst die ik in een flits voorbij zag komen op het spandoek dat de Willem II supporters hadden meegenomen naar Enschede. Ondanks dat het als een cynische opmerking gezien kan worden hoop ik stiekem dat er een kern van waarheid in zit. Dat we goed genoeg kunnen presteren om kampioen te worden. Dat we niet dezelfde weg als Sparta bewandelen en in de middenmoot belanden. Iedereen hoopt daarnaast op het feit dat we een fatsoenlijke selectie kunnen samenstellen samen met de zes a zeven spelers die geen degradatieclausule in hun contract hebben staan. Het moet een team worden dat erin gelooft en zijn volle honderd procent aan inzet geeft.
Dit is zo ongeveer wat er nu al door de hoofden door de Willem II-supporters spookt die al verder denken aan volgend seizoen. Dit alles terwijl er nog een speelronde gespeeld moet worden. Dan horen we nog stil te staan bij wat we gaan missen komend seizoen. We spelen over twee weken onze laatste derby. We zullen volgend jaar ook geen busreisjes meer naar Rotterdam, Nijmegen of Enschede hoeven afwerken. Geen voetbal meer op het hoogste niveau en lekker in het weekend, maar alles op een drukke vrijdag. Volgend jaar pakken we lekker de bus naar Sittard, Almere en Leeuwarden. Één ding is wel zeker: we zullen als het moet met tranen in onze ogen onze leuzen scanderen door heel Nederland, waar we ook gaan. We are and we remain the red white and blue.
Terwijl half Nederland in de spanning is van wie er kampioen wordt en wie er hard kan gaan feesten, zijn wij begonnen aan ons rouwproces. Tot over twee jaar, hopen we. Als we terugkomen zullen we hebben geleerd en hopelijk weer een hecht team zijn, maar vooralsnog verwachten we maar niks. We reached the end of the line, Tilburg uitstappen alsjeblieft. En de poort van de Eredivisie sluit zich zeer langzaam, terwijl onze Tilburg-express één ronde voor het einde langzaam tot stilstand komt..
