De Held van Bladel
Na uren en uren voetballen waren we doodop, en dus zochten we de kantine op. In de warme kantine keken allerhande teams in het blauw-wit ons aan. Ze hingen aan de muur, alle eerste elftallen van de vereniging. Bijvoorbeeld 1981. Mannen met snorren en brillen, zonder reclame op de borst. Één foto hing afgezonderd. Geen volwassen kerels op deze foto maar een jeugdteam. Een van de mannen aan de bar zag me staren naar de jongens. Jongens van mijn leeftijd, nee, jonger zelfs. Dát, jongen, daar linksonder, dát is Roy Beerens. Ik wist al dat Beerens, destijds PSV'er, de trots van de jeugdopleiding van Bladella was. Hij speelde weinig mee, maar als hij inviel dan stond heel Bladel op zijn kop.
Zo ook die dag. Na het voetballen zaten mijn broertje en ik voldaan naast elkaar, op een barkruk aan een colaatje, naar een tv te kijken die bovenin de kantine was gemonteerd en de grootte had van een voetbal . We moesten onze jonge nekken tot het uiterste strekken om iets van de wedstrijd mee te krijgen. Als vanzelfsprekend werd PSV uitgezonden, in de wedstrijd tegen Roda JC. Niemand keek, het eerste elftal werd belangrijker gevonden door de Bladella-supporters. Maar mijn broertje en ik, geobsedeerd zaten we te kijken. Niet geobsedeerd door Roda, noch door PSV. Gewoon geobsedeerd door voetbal in het algemeen. Ik denk dat de gemiddelde speler van PSV die dag minder energie had verspild dan ik. Ik zat onder de modder, de tekst op mijn shirtje was nauwelijks nog leesbaar, terwijl PSV met alle gemak uitliep naar een 4-1 stand. Toen kwam Beerens erin. Wij begrepen beiden dat de supporters gealarmeerd moesten worden, want dit was een zeldzaamheid. Zo snel als onze kleine beentjes ons konden dragen sprintten we naar het hoofdveld, waar we iedereen irriteerden met het nieuws dat Beerens ingevallen was. Achteraf gezien zat daar niemand op te wachten, men wilde gewoon de wedstrijd van het eerste volgen. Maar wij waren jong en luid, en we wilden iedereen in de kantine hebben om met ons naar PSV te kijken. Een handjevol mensen wilde wel eens zien wat hun trots ging doen en zo kregen we toch een aantal mensen mee terug naar de kantine.
Met deze mensen keken we het restant van een wedstrijd die voor een neutrale toeschouwer alle charme en spanning had verloren. Maar wij waren geen neutrale toeschouwers, wij waren voor Beerens. Uiteindelijk, in de laatste paar minuten, kreeg Beerens balbezit op rechts. Hij kapte met veel lef zijn directe tegenstander uit en schoot op doel. De kantine hield haar adem in. Zou dit hem zijn? De eerste goal van Beerens in het betaald voetbal? Vladan Kujovic had geen antwoord op de lage inzet van Beerens. 5-1.
"Leuk, zo'n doelpunt, maar niet echt belangrijk", zal Nederland gedacht hebben. De kantine echter schudde op zijn grondvesten. Voor de tweede keer die middag renden we als een horde dolle stieren richting het hoofdveld. Ditmaal met de boodschap: "Beerens heeft gescoord! Beerens heeft gescoord!" Wij, de jongens die eigenlijk niets met Bladella hadden, behalve via onze vader, waren even trots als de honderden Bladella-fans die spontaan in juichen uitbarstten. De tribune stroomde leeg, men wilde zo snel mogelijk in de kantine zijn. Daar gekomen bleek dat een klein leger Bladelnaars zich verzameld had rond de veel te kleine tv. Iedereen wilde de herhaling zien. Voorop Pa en Ma Beerens, die niet naar het stadion waren gegaan, in de veronderstelling verkerend dat zoon Roy negentig minuten lang zijn sterke hamstrings zou laten rusten op de bank. Nooit heb ik ogen zó boekdelen zien spreken als de ogen van zijn ouders deden op dat moment. De trots in hun blik staat op mijn netvlies gegrift.
Zoals te voorspellen viel wilde Roy zijn eerste doelpunt vieren met zijn ouders. Aangezien die nog altijd op het sportpark in Bladel stonden, kwam een halfuur na de wedstrijd een behoorlijk groot uitgevallen zwarte Volkswagen het parkeerterrein op rijden. Een jongeman stapt uit. Wij weten wie het is. Mijn broertje en ik durven nauwelijks naar hem toe te gaan. Uiteindelijk raap ik mijn moed bij elkaar en spreek hem aan. "Gefeliciteerd". Dat was alles wat eruit kwam. Maar wat wil je: ik stond oog in oog met een echte PSV-er! Ik legde mijn hand in de zijne. Een stevige, zelfverzekerde handdruk van zijn kant. Logisch: hij kon natuurlijk de hele wereld aan na dat doelpunt. Pas toen hij zijn hand terugtrok besefte ik dat ik het halve trainingsveld zojuist aan mijn net gedouchte held had afgesmeerd. Hij zag het schuldgevoel in mijn ogen, en zei lacherig: "Zo ben ik ook ooit begonnen." Wát een man.
