Naaiers, aanstellers, gekken en mannen.
Ik begin met de naaiers. Ieder team heeft wel van die spelers die na elke kleine overtreding met de armen gespreid bij de scheidsrechter staan om te vragen of hij geen gele of rode kaart moet trekken. Carles Puyol bijvoorbeeld in de wedstrijd Barcelona - Real Madrid van 3 mei 2011, hij was natuurlijk niet de enige. Ook spelers van Real maakten zich hier schuldig aan en ook in andere competities over de hele wereld maken spelers zich belachelijk door om de tien seconden met hun arrogante kop voor de scheidsrechter te gaan staan. Het ergste hieraan vind ik ten eerste nog dat ze meestal zelf wel weten dat de tackle die net plaats vond geen gele of rode kaart waar is, maar ze blijven het proberen en ten tweede heeft het ook totaal geen effect. Het enige wat je ermee bereikt is dat je zelf het risico loopt om een gele kaart in ontvangst te mogen nemen, maar blijkbaar hebben ze dat er wel voor over. Een vorm van naaien is natuurlijk ook het provoceren van de tegenstander zodat deze boos word en misschien een overtreding maakt, zie bijvoorbeeld Zinédine Zidane met de wereldberoemde kopstoot tegen Marco Materazzi.
Het volgende onderwerp waar ik het over wil hebben logischerwijs de aanstellers van deze wereld. De aanstellers zijn van die mensen die je kunt omblazen, die irritante spelers die bij elk contact dat plaatsvindt doen alsof ze net door een bazooka overhoop geschoten zijn. Dit is in de voetbalwereld officieel als ziekte verklaart, omdat het echt te vaak gebeurt. Een paar voorbeelden zijn: Luis Suárez in zijn tijd bij Ajax en FC Groningen, Sergio Busquets, Ángel Di María, Cristiano Ronaldo in zijn tijd bij Sporting Portugal en zijn begin bij Manchester United en zo kan je nog veel meer spelers opnoemen. Deze spelers zijn ongelooflijk vervelend voor een niets vermoedende verdediger die gewoon een correcte tackle maakt en tot zijn grote verbazing de speler die hij net de bal af pakte rollend op de grond ziet liggen en doet vermoeden dat hij er met een traumahelikopter af moet.
Het volgende onderwerp is ook nog wel te raden: de gekken. Dit zijn mensen waar je soms van denkt: "Het is maar dat hij een profcontract aangeboden heeft gekregen, anders was hij nu waarschijnlijk professioneel kickboxer geweest". Deze mensen vliegen overal als gekken in en denken niet na welke gevolgen dit kan hebben voor het slachtoffer. Bij deze gekken moet je denken aan de Pepe van tegenwoordig, maar ook aan Materazzi in zijn 'goede' tijd. Hoeveel blessures het had gescheeld als deze gekken gewoon in de boksring stonden waar ze thuis horen, dat weet ik niet, maar het is vast een flink aantal. Deze mensen moeten verdwijnen uit de voetbalwereld. Ik hoop van harte dat de volgende generatie minder van deze rare fratsen heeft, maar ik ben bang dat het juist het tegenovergestelde wordt.
We sluiten dan weer wel positief af, namelijk met de echte mannen. De echte mannen zijn de voetballers zelden van de bovengenoemde capriolen uithalen. De voetballers die degelijk voetballen en die nuttige tackles maken. Dan moet je denken aan Lassana Diarra, Éric Abidal en ook Mark van Bommel. Dit zijn de spelers die we moeten koesteren, de spelers die zich onderscheiden. Niet door hun geweldige techniek of door hun acties, maar door hun strijdlust, de wil om te winnen en hun fantastische inzet.
De bovenste drie categorieën zijn degene waar ik me aan erger en de laatste categorie is degene die ik bewonder. Ik hou natuurlijk wel van technische spelers en mooie acties, maar ik zie toch liever een voetbalveld vol met mannen, dan een voetbalveld vol met naaiers, aanstellers en gekken!
