De Buurman
Toen vlak na de oplevering van deze kastelen door het plaatselijke winkelcentrum liep, zag ik een boomlange man. Bijna twee meter was hij, dus hij viel nogal op. Het leek alsof hij opviel tegen wil en dank, want een donkerpaarse muts en een dikke jas probeerden overduidelijk te verhinderen dat de drager ervan niet herkend zou worden. Toch keek de hele winkelstraat hem na. Ik zag hem op me af lopen en ik wist wie het was. Ik keek immers iedere dag uit op zijn huis. zijn naam was Heurelho da Silva Gomes.
Hij woonde in het pittoreske Oirschot, waarover ik al in eerdere CE's verhaalde. Hij is daar, na een paar jaar de binnenstad van Eindhoven te hebben leren kennen, gaan wonen. Hij was gewoon één van de inwoners, zoals zo velen. Hij haalde het brood bij de bakker om de hoek, zijn zoontje Flávio zat op de kleuterschool met mijn nichtje. Mijn nichtje en Flávio hadden elkaar al beloofd later te gaan trouwen, voor zover beloftes waarde hebben op vierjarige leeftijd.
Maar als PSV speelde, dan was hij meer dan zomaar een inwoner. Dan was hij de held. Ik zag hem onwaarschijnlijke reddingen verrichten, ik zag hem PSV naar titels leiden, ik zag hem bekers winnen. Iedereen in en rond Eindhoven was trots op Gomes. Hij was on-Braziliaans goed, aangezien Brazilianen de keeper vaak zien als degene die het hoogtepunt, een doelpunt, voorkomt. Maar voor mij kwam daar nog een vorm van trots bovenop. Hij was immers praktisch mijn buurman.
Soms zag ik hem. Met zijn dromerige blik, gevangen in een veel te groot lichaam, met handen waar je je als het moest in kon verstoppen. Nooit was hij op zoek naar publiciteit. De lokale voetbalvereniging vroeg hem meerdere malen om "iets te doen" voor de Oirschotse gemeenschap. Hij weigerde. Hij was naar dit verre land gekomen om te keepen. Niet om reclamezuil te spelen. Soms dacht ik dat die muts diende om de aandacht af te leiden. Dat was zeker niet zo. De reden voor die muts lag veel oppervlakkiger: Gomes had het koud. In zijn jeugd in Joao Pinheiro was het immers nooit kouder geweest dan twintig graden.
"Muito frio," moet hij dus gezegd hebben toen hij in 2004 belandde in Eindhoven. Guus Hiddink had hem, samen met Alex, gehaald. Twee Brazilianen zoals we ze niet kenden. Brazilianen, dat waren voor ons de handige snelle aanvallers, met een neus voor de goal. De jongens die met passie en beleving elke verdediger doldraaiden. Romário, Ronaldo, Ronaldinho, Péle, dat soort mannen. Deze twee waren anders. Grote, sterke mannen. Een keeper en een verdediger. Mannen die aanvallers juist tot wanhoop dreven.
Stel je voor: je bent spits. Je krijgt de bal ingespeeld. Nog voor je de bal aangeraakt hebt, komt een kale gebruinde man met de volle 92 kilo op je ingevlogen. Bal kwijt. Na lange tijd heb je eindelijk een manier gevonden om hem met wat geluk af te kunnen troeven. Als dat lukt, en je loopt alleen naar de keeper toe, dan blijkt die keeper 1 meter 91 te zijn en handen te hebben zo groot als pannenkoeken. Dat lijkt me een nachtmerrie voor elke spits. Hiddink had het, zoals zo vaak, goed gezien.
Gomes pakte ballen uit alle hoeken en gaten, en deed dat op constante basis. Toch wil ik een hoogtepunt noemen: het voorjaar van 2008. Toen hij hoogstpersoonlijk PSV langs Tottenham Hotspur, zijn toekomstige club, leidde met een formidabele redding op het schot van Steve Malbranque in de laatste minuut van de verlenging, sprong ik op de bank. Toen hij daarna ook nog de beslissende penalty stopte, kon ik met een glimlach op mijn vermoeide gezicht naar bed. Slapen lukte nog niet. Daarvoor was ik te opgewonden. Nog even werd ik opgeschrikt. Een uur na de wedstrijd hoorde ik een auto door de straat achter ons rijden. De buurman was thuis.
