De Afrikaanse connectie
Dit schandaal binnen de FFF staat niet op zich, in heel Frankrijk zijn er rechts-extremistische geluiden te horen. De Franse tegenhanger van de PVV, het Front National onder aanvoering van Marianne Le Pen wordt steeds groter in Frankrijk. Zelfs in Marseille, wat mij erg pijn doet, behaalde het Front National tijdens de laatste verkiezingen bijna 25 procent van de stemmen. Het is de tendens die in heel Europa te zien is: wanneer het slecht gaat met de economie dan dient er een zwart schaap aangewezen te worden. Het is dan heel gemakkelijk om met de vinger te wijzen naar de 'zogenaamde buitenlanders'. Het hypocriete is dat tijdens de hoogconjunctuur in de tweede helft van de 20ste eeuw iedereen welkom was in Frankrijk; wanneer je Frans sprak en je verbond aan de Franse grondwet. Het ging toch allemaal zo goed met Frankrijk en daar mocht iedereen van meeprofiteren. Zonder de ogen te sluiten voor de problematiek in de banlieues rond de grote steden (o.a. hele hoge jeugdwerkloosheid) heeft dit beleid gezorgd voor een geweldige diversiteit aan culturen die Frankrijk zo mooi maken.
Genoeg politiek nu, terug naar het voetbal. In de jaren '90 ging er een zelfde discussie door het Franse voetballand, ook toen vond een deel van de bevolking dat er teveel 'buitenlanders' in het Franse elftal stonden. Uiteindelijk is deze affaire ondergesneeuwd door het succes van Les Bleus: Het winnen van het WK 1998 en het EK 2000 met een multicultureel team. Na de succes werd in Frankrijk opeens gezegd dat het zo geweldig was om al de culturen samen te zien in Les Bleus (hypocriet?). Het lijkt dus dat in tijden van voorspoed de multiculturele samenleving als iets positiefs wordt gezien, terwijl bij tegenspoed de multiculturele samenleving als veroorzaker wordt gezien.
De beste voetballers die voor Les Bleus hebben gevoetbald hebben hun roots in andere landen liggen. Al in de tijd van het eerste succes, het EK 1984, bestond het middenveld uit een Italiaan (Michel Platini), een Malinees (Jean Tigana), een Spanjaard (Jean Fernandez) en slechts één Fransman (Alain Giresse). Dit middenveld wordt nog altijd geroemd als één van de beste middenvelden aller tijden, in Frankrijk bekend als Le Carré Magique.
De liefde voor het Franse voetbal is voor mij ontstaan tijdens het WK 1998. Een geweldig team waarin veel spelers hun roots buiten Frankrijk hadden liggen. In de verdediging stonden twee geweldige verdedigers Marcel Desailly (Ghanees) en Lilian Thuram (Guadeloupe); op het middenveld stond mijn grote held en één van de beste voetballers aller tijden: Zinedine Zidane (Algerijns). Zizou werd onder meer geflankeerd door Christian Karembeu (Nieuw-Caledonië). Voorin speelde de zeer getalenteerde jongens Thierry Henry, David Trezeguet en Nicolas Anelka die ook allemaal hun roots buiten Frankrijk hebben. Dit prachtige team, rijk aan allemaal verschillende culturen, speelde in 1998 en 2000 de sterren van de hemel en na de successen was er nooit commentaar dat er te weinig 'echte Fransen' in het elftal speelden. Heel Frankrijk voelde zich verbonden met Les Bleus omdat elke bevolkingsgroep zich kon identificeren met één van de spelers.
Olympique Marseille is één van de grootste clubs in Afrika. Er is een rijk verleden van succesvolle Afrikaanse voetballers en een groot deel van de achterban heeft zijn roots in Afrika. Het grootste succes in het Franse clubvoetbal, de Champions League-overwinning in 1993, werd uiteindelijk beslist door een corner van Abedi Pele (Ghana) en binnen gekopt door Basile Boli (Ivoorkust). Ook de huidige selectie heeft veel Afrikaanse invloeden. Olympique Marseille is zich zeer bewust van de band met Afrika en dat was dit seizoen terug te zien in het Europese tenue. De Afrikaanse kleuren rood, geel en groen zijn in een verticale baan op het shirt te zien. Natuurlijk was dit marketing technisch een heel slimme zet om de verkoop van shirt nog verder te laten toenemen (elk jaar worden er meer dan 500.000 shirts verkocht), maar het is mooi dat Olympique Marseille de Champions League-campagne heeft gespeeld met shirts die een ode brengen aan Afrika.
Frankrijk heeft veel te danken aan zijn vroegere koloniale bewind en het heeft Frankrijk verrijkt; zowel in de samenleving als in het voetbal. Zonder de Afrikaanse connectie had Frankrijk misschien wel nooit zijn grootste successen kunnen vieren, het heeft in ieder geval het nationale elftal en het clubvoetbal een hoop kwaliteit en identiteit gebracht. De voorgestelde quota is belachelijk en zal hopelijk zo snel mogelijk heel diep begraven worden. De mensen die dit voorstel hebben gemaakt zullen moeten opstappen, alleen Laurent Blanc moet blijven. Zowel binnen de spelersgroep als van oud-collega's als Zidane krijgt Blanc alle steun. Hij is de juiste man op de juiste plek. Alleen door successen met een elftal wat de ideale mix heeft van Franse, Afrikaanse en Caribische invloeden kan Frankrijk uit deze nieuwe crisis komen. Ik verheug me in ieder geval weer op zo'n prachtig multicultureel elftal.
