Harry van Raaij: vader van een topclub
Waar ze in Enschede met Joop Munsterman weglopen, de charismatische en rustige persoonlijkheid die altijd vriendelijk de pers te woord staat en zorgt voor rust in de tent, daar weet de gemiddelde supporter van PSV niet eens de naam van de huidige voorzitter te noemen. Het wrange is, dat PSV nog niet zo lang geleden een voorzitter had die wel in de spotlights durfde te staan en op die manier de rest van de vereniging uit de wind hield. Zijn naam was Harry van Raaij.
Van Raaij kwam in 1996 aan de macht bij PSV. Daarvoor was hij langdurig als penningmeester verbonden geweest aan PSV. Toen hij voorzitter werd, trof hij een club aan die zwaar geleden had onder de Amsterdamse hegemonie. Een club met een calimero-complex. "Zij zijn groot en ik is klein, en dat is niet eerlijk, oh nee." Maar juist dat "kleine" bleek de kracht van PSV te worden. Omdat de druk bij Ajax na het behalen van de Champions League in 1995 tot grote hoogten rees, kon Van Raaij gemakkelijk zonder enige vorm van druk een gezellige voetbalfamilie formeren. Beetje bij beetje werd de staf en de spelers vervangen. Ook werd het stadion vergroot. PSV werd een familieclub. Laat ze in Amsterdam maar roepen dat ze kampioen moeten worden, wij doen het op onze eigen Brabantse, gezellige en familiaire manier. Van Raaij was hier de exponent van en aan zijn hand kreeg PSV de landstitel weer in het vizier. Luc Nilis en Eric Gerets, twee jolige Vlamingen, leidden PSV aan het einde van het vorige millennium mede terug naar de top. De gezelligheid in het zo gehate kamp der Ajacieden was ver te zoeken en de spelers van PSV leken behalve teamgenoten ook vrienden voor het leven te zijn. Ik durf te beweren dat dit zonder Van Raaij nooit was gebeurd.
Hij wist wie hij moest halen, wie geschikt was voor de club en hij had de contacten om die mensen, zowel spelers als ander personeel, naar Eindhoven te laten verkassen. Er werd in die tijd een samenwerkingsverband met Chelsea opgezet (ja, toen al) en in 2002 kwam ook Guus naar Huus dankzij een woordje van Van Raaij. Hij bleek dus naast een man van de gezelligheid en de beleving ook een uitstekend zakenman te zijn. Zijn motto was dan ook: "PSV leiden als een onderneming, maar beleven als een club." Dit motto sloot volledig aan bij zijn manier van leidinggeven.
Ook buiten Eindhoven won hij vrienden. Outsiders zagen een vriendelijke oom die wat angstig uit zijn ogen keek, en nooit drie zinnen sprak zonder PSV te vernoemen. Erik van Muiswinkel imiteerde hem meesterlijk en Van Raaij vond het prachtig. Harry vroeg Erik zelfs een dvd te maken met een voorwoord erop toen de biografie "Vader en Voorzitter" verscheen. een toepasselijker titel bestaat niet.
Natuurlijk had ook PSV zijn moeilijke momenten. Ik herinner me Fons Spooren, een lid van de Raad van Commissarissen die een pedofiele achtergrond bleek te hebben. Dat soort dingen werden bij PSV binnenskamers gehouden en als Van Raaij dan de pers te woord moest staan antwoordde hij vriendelijk dat hij, hoezeer hij ook wilde, écht geen mededelingen kon doen. De pers begreep nam dat van hem aan. Conflicten escaleerden nooit onder Van Raaij en zo kon hij in alle rust door met waar het om draaide: het beter maken van PSV.
In 2004 nam hij afscheid. Hij liet een club achter die nog jarenlang de eredivisie zou gaan domineren. PSV zou zelfs een jaar na zijn vertrek de halve finale van de Champions League bereiken. Hij stond te juichen op de VIP-tribune. Niet uit trots om wat hij had neergezet. Nee, gewoon omdat PSV het goed deed. Ze zijn moeilijk te vinden, voorzitters met een écht hart voor de club, met verstand van zaken en zonder enige vorm van eigen winstbejog. Harry was er wel een. PSV stond, zowel sportief als financieel, tussen de groten der aarde. Eindhoven kreunde zachtjes bij zijn afscheid. Zo'n goede zouden we nooit meer krijgen.
Zo'n goede hebben we tot nu toe inderdaad niet meer gehad. Het begon om geld te draaien, de club kwam niet meer op de eerste plaats. De broodnodige connecties met mensen in de Europese grootmachten ontbraken opeens. PSV verloor haar gezellige karakter. PSV is een bedrijf geworden. Er is geen plaats meer voor het "beleven als een club", enkel nog voor het "leiden als een onderneming". En die onderneming staat nu ook nog op de rand van de afgrond. Rob Westerhof, Frits Schuitema, Jan Reker, en tegenwoordig Tiny Sanders, ze wisselden elkaar in hoog tempo af en bleken stuk voor stuk veel meer geïnteresseerd in geld dan in het spelletje. Zakenmensen. Ook de huidige man, Sanders, heeft niets met voetbal. Hij werkte bij Mars en bij Campina en heeft geen enkele voetbalgeschiedenis. Dat zegt genoeg volgens mij.
We hebben nu behoefte aan een clubman die zich met alle mogelijke middelen sterk maakt voor de vereniging waar hij zo veel van houdt. Een man die 's morgens zijn tanden poetst met PSV-tandpasta en minimaal tien keer per dag vanuit het niets opstaat en uit volle borst met zijn hand op het hart het clublied gaat staan zingen. Als het even kan moet hij ook nog de kennis, ervaring en connecties hebben die Van Raaij had. Harry zelf moeten we niet meer vragen, die geniet van een welverdiend pensioen. Maar kwam er ooit nog maar een voorzitter zoals hij...
