I would really want to thank Ajax
Vervolgens keren wij ongeveer 23 jaar terug en wel naar 14 januari 1992. Het was een lange nacht voor Dorthe Eriksen, de echtgenoot van Thomas Eriksen. Het was guur weer buiten en niet bepaald een klimaat waarin je verwacht een topvoetballer te baren met Braziliaanse trekjes in zijn spel, maar het ging allemaal goed; zoon Christian was een gezonde baby. Het duurde niet lang voordat de splinternieuwe en tevens hyperactieve Deen afleiding kreeg voorgeschoteld. Zoals iedere jongen wil hij voetballen en zoals iedere vader wil Thomas Eriksen zijn zoon zien uitblinken tussen al die andere kinderen. Zo geschiedde het, Middelfart Sanderum werd de eerste voetbalclub van Christian en toen ging het snel met de jonge Christian. De jongeling sleepte honderden jeugdmedailles binnen en het duurde niet lang voordat Odense BK aanklopte voor het wonderkind. Aldaar ging het nog beter met het talent, het bescheiden jongetje uit het Zuid-Deense Middelfart groeide uit tot een begeerde jeugdspeler en reeg de 'talent-awards' aan elkaar.
Het zal het gezin Eriksen, gezien de prestaties van hun zoon, niet verbazen dat de topclubs in de rij stonden voor hun donkerblonde nazaat. Chelsea en Barcelona waren zeer geïnteresseerd in het jonge talent en bij Chelsea werd zelfs een stage uitgelopen; helaas zonder succes. De Londenaren vonden Eriksen fysiek te licht en zodoende werd hij afgewezen voor de jeugdopleiding in het grote Londen. Maar dat maakte niet uit want er was nog een zeker Catalaans clubje die ook niet verkeerd was. Het oog van het gezin Eriksen uit het pittoreske Middelfart was echter al gevallen op een club uit Amsterdam. Een compensatiebedrag van circa anderhalf miljoen aan Odense BK en een champagneglas later was de deal beklonken. Christian Eriksen kwam op zijn zestiende naar het grote Amsterdam. Dorthe zou aanvankelijk twee maanden overkomen vanuit Zuid-Denemarken, maar het werd uiteindelijk maar anderhalve maand. Christian wilde zich alleen redden in Amsterdam, 'leergierig zijn en jezelf aanpassen'. Dat was het nuchtere devies van de familie Eriksen.
De Nederlandse taal was niet al te lastig om te leren, maar er werd keihard aan gewerkt. En na zijn verhuizing naar Nederland kwam hij bij het gastgezin Hrkac in te wonen, wat geregeld werd door Ajax. Hij voelde zich er al gauw thuis en Amsterdam beviel hem wel, maar toch besloot hij de lusten van het nachtleven in Amsterdam te negeren en zich vol te richten op zijn voetbalcarrière. Zijn droom was immers om de top te bereiken en hij ging dus vroeg naar bed om een kwartier te vroeg op het trainingsveld van de B1 te zijn en daar proberen te imponeren. "Want dat kan ik wel", moet de jonge Eriksen gedacht hebben. En of hij dat kon, want nog geen half seizoen later trainde hij al mee met de A1 onder Frank de Boer. En drie maanden later zat hij al bij de A-selectie, bij de grote jongens. Aanvankelijk ging het niet goed, Eriksen mocht debuteren tegen NAC waar het jonge Ajax werd overlopen door de routiniers uit Breda. Zij hadden de mouwen opgestroopt voor dit duel. Maar het ging steeds beter en de echte doorslag kwam in de thuiswedstrijd tegen Vitesse, waar Piet Velthuizen persoonlijk voorkwam dat de jeugdige Eriksen een hattrick maakte. De tomeloze inzet, het prachtige inzicht en het vermogen de meest simpele edoch geniale passes te verstrooien werden opgemerkt door het grote publiek. Christian was begonnen met het winnen van Nederlandse harten, zoals hij voor ogen had.
Na de aanstelling van Frank de Boer was de kersverse Deens international één van de eerste op het wedstrijdformulier, zo belangrijk was hij. Voor de importantie van Eriksen zullen we de wedstrijd in Milaan tegen de befaamde AC maar als maatstaf gebruiken, en zelfs de wedstrijd waarin hij geheel Brittannië voor zich won met het Deense nationale elftal zullen velen op weten te rakelen. Deze jongen heeft toekomst maar, is tevens jeugdig. Hij zakt nog weleens door zijn ondergrens, maar ik weet zeker dat deze jongen de nieuwe spelverdeler van Barcelona gaat worden. Het ontbreekt slechts nog aan ervaring en in het verlengde daarvan de kwaliteit om sober te spelen als het nodig is. Toch gaat Eriksen het redden. Dat is gewoon een feit, gewoon een simpele optelsom van kwaliteit en mentaliteit.
En we zijn weer aanwezig in Zürich, waar de 23-jarige wereldspeler de Gouden Bal in ontvangst neemt. Zijn vriendin uit Middelfart zit op de banken toe te kijken hoe haar partner over zijn sikje wrijft in een bui van euforie. Zijn dankwoord die duidelijk voorbereid is blijkt zeer duidelijk: "I want to thank my parents, my wife and my entire family", maar de meest duidelijke beredenering komt uit zijn mond als aan zijn gezicht af te lezen valt dat hij geëmotioneerd is: "I really want to thank Ajax." En met een glimlach op zijn mond en wetende dat zijn ouders in Middelfart meekijken dacht hij: 'ik heb het gered'.
