Mijn nieuwe held
Na een tijdje naar de foto gestaard te hebben schrok ik op van stem: "Ah je bent een liefhebber". Ik draaide mij hoofd om en zag dat een man mij met een kleine lach aankeek. Nieuwsgierig keek ik naar de man. In een overhemd die niet helemaal dichtgeknoopt was, kon je zien dat hij duidelijk niet meer de jongste was. Op zijn hoofd waren sommige plekken al kaal en het overgebleven haar was grijs. Hij had rimpelige handen waarop kleine littekens waren te zien. Zijn tanden waren een beetje geel, terwijl hij een trekje nam van zijn sigaret vroeg hij vriendelijk of ik erbij kwam zitten. Terwijl ik een beetje onzeker plaats nam zei hij met een hese stem: "Wil je een verhaal over hem horen?." Ik keek de man nu diep in zijn ogen aan en opgetogen zei ik: "Heeft u hem zien spelen dan?."
"Hij was tussen 1990 en 2001 één van de meest succesvolste aanvoerders van Chelsea….." Met een dromerige blik in zijn ogen vervolgde hij zijn verhaal over de zo geroemde aanvoerder van Chelsea.
"We hadden hem destijds gekocht van Wimbledon waarmee hij van Liverpool de FA Cup had gewonnen. In die finale had hij met een vrije trap de winnende goal gemaakt. Voor 1,6 miljoen pond hebben we hem gekocht. Elf seizoenen is hij uitgekomen voor ons." Geweldig toch zei de man, nadat hij nog een trekje had genomen van zijn sigaret en een kleine slok had genomen van zijn thee ging hij enthousiast dat hij was. Geboeid zat ik te luisteren."Weet je waar hij bekend om stond?" vroeg hij aan mij. "Hij was ontzettend strijdvaardig, hij was één van de meest geharde spelers. Je moest van goede huize komen als je hem in duels wou verslaan". "Maar waren de andere spelers niet bang voor hem dan ?" vroeg ik. Lachend keek hij mij aan en zei: "Nee joh. Hij was agressief in zijn spel, maar niet op een manier waardoor je bang voor hem werd. Nee op een manier dat je niets anders dan respect voor moest hebben. Hij was wat ik noem een typische Engelse speler". ''Dus hij had ook als een centrale verdediger kunnen spelen" mompelde ik zachtjes in mijzelf. "Geen sprake van" zei de man verontwaardigd. "Zijn favoriete positie was centraal op het middenveld, hij kwam daar het best tot zijn recht. Hij had de geweldige kwaliteiten voor leiderschap, hij was de beste leider die een team zich kon wensen en hij heeft niets voor niets tien jaar lang voor Engeland gespeeld".
Hij was opgestaan en naar de balie gelopen. Na wat gerommel gehoord te hebben kwam hij terug met een boek. Vol trots ging liet hij nu foto's zien en ging hij verder met zijn verhaal. "Een speler waar je met geen mogelijkheid van kon winnen". "Eigenlijk een type Patrick Viera maar dan beter." Na deze woorden van hem was hij even stil. De foto's waren zo mooi om te zien. Terwijl ik elke foto goed en langzaam bestudeerde vroeg ik aan hem: "Wat is zijn mooiste moment denk je?". Bedenkelijk keek hij mij aan. "Daar vraag je me wat, Ik heb wel een moment. San Siro" zei hij tegen mij.
Met een vragende blik keek ik hem aan. Hij stond op en zei dat hij zo terug zou komen. "De jeugd van tegenwoordig". Terwijl hij dit zei gaf hij mij een kleine knipoog. Opeens was het donker en zag ik een groot tv-scherm aangaan. Hoewel de beelden in zwart-wit kwaliteit was, waren dit toch wel één van de mooiste die ik ooit had gezien. Aan de manier van spelen zag je dat hij trots was om het tenue van Chelsea te dragen. En daar was het moment. Samen zaten we in het donker te kijken en te genieten van deze geweldige speler. Sprakeloos keek ik naar de wedstrijd van 26 oktober 1999, AC Milan tegen Chelsea.
Dennis Wise is mijn nieuwe held. Eén om nooit te vergeten.
