Het Nederlands elftal is te goed om Plan B te zijn
Die gouden tijd herleeft als je kijkt naar dit elftal. Oranje straalt een soort superioriteit uit en het voetbal dat Nederland laat zien is soms om van te smullen. Een positieve verandering ten opzichte van vroeger is dat er onder Van Marwijk binnen de spelersgroep geen rel te bespeuren is. Wie naar de training gaat ziet een grote vriendengroep die zich voorbereidt op een wedstrijd. Alles wordt goed gedaan, maar niks wordt gek gedaan. Kortom, een elftal waar Nederland apetrots op kan zijn.
Maar er zit me iets dwars. Er is iets waarvan ik niet wil dat het gebeurt en dat is de toetreding van Douglas Franco Teixeira tot Oranje. Nederland is een land met een multiculturele bevolking en ik heb er dan ook geen problemen dat er Nederlanders met gemend bloed ons vertegenwoordigen. Sterker nog, ik juich de deelname van jongens als Ibrahim Afellay en Eljero Elia toe. Maar hoewel Douglas nu ook tot Nederlanders behoort, keur ik zijn mogelijke komst in de nationale selectie ten sterkste af.
Het is niets persoonlijks tegen de speler van FC Twente, laat ik dat voorop stellen. Maar spelen voor een land, en zeker een land met zoveel kwaliteit en voetbalhistorie, dat moet een oprechte keuze zijn. Wij zijn nooit de eerste keuze geweest van Douglas. In een interview met de mensen van de NOS in de aanloop naar het duel tussen Brazilië en Nederland in de kwartfinale van het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika sprak hij, ondanks dat hij al had geflirt met ons en bondscoach Van Marwijk, de droom uit om ooit nog voor Brazilië uit te komen. Hij noemde zichzelf een Braziliaan en hoopte ook dat de Goddelijke Kanaries de halve finale zouden bereiken.
Ruim een jaar later is zijn mening veranderd. Hij hoopte toen nog dat er na het wereldkampioenschap ruimte zou komen in de Braziliaanse selectie, maar de centrale verdediger kwam niet eens in de buurt van een debuut in het gele shirt. En dus koos hij voor een nieuwe route richting interlandvoetbal: het Nederlanderschap. Elke voetballer wil graag spelen op continentale of wereldkampioenschappen en dat is voor Douglas niet anders.
Hij wil bij ons spelen. Maar willen wij Douglas wel? Dat is de discussie die nu speelt in Nederland. Puur uit principe zeg ik: "Nee!" Voor het Nederlands Elftal moeten spelers uitkomen die echt vanuit het hart voor Nederland willen spelen. Wij zijn de nummer twee van de wereld. Wij zijn in meer dan drie jaar tijd, slechts twee keer verslagen. Het is een eer om ons uit te komen. Wij zijn te goed om het plan B van een voetballer te zijn. Iemand als Afellay stond een paar jaar terug voor de keuze tussen Marokko en Nederland. Na lang twijfelen koos hij uiteindelijk voor Nederland. Wat de precieze motivatie voor die optie is geweest doet er wat mij betreft niet heel veel toe. Feit is dat uitkomen voor het Nederlands elftal zijn absolute voorkeur heeft. Nederland wilde hij vertegenwoordigen, dat stond bij hem boven Marokko. En dat kan van Douglas niet gezegd worden. Pas toen hij beseft dat een gele kanarie worden niet realistisch was, wilde hij een oranje leeuw worden.
Maar een oranje leeuw is trots op dat hij een oranje leeuw is, een oranje leeuw is niet afgeserveerd. En bovenal een oranje leeuw wil niet stiekem liever een gele kanarie zijn. Er lopen teveel goede en trotse oranje leeuwen rond, om er zomaar eentje bij te nemen die liever iets anders was geweest. Over twee jaar zal het wereldkampioenschap voetbal zich afspelen in het geboorteland van Douglas. Als onze kersverse landgenoot dan, ervan uitgaande dat Nederland zich plaatst voor de eindfase, terugkeert in Brazilië en wij het gastland treffen is het de vraag hoe de verdediger zich staande houdt. Douglas loopt dan al enkele weken rond in het land, misschien wel stad -Sao Paolo-, waar hij is opgegroeid. Hij ziet zijn mensen, misschien wel mensen die hij kent van vroeger. Maar het zijn wel mensen in gele shirts, terwijl hij in Oranje loopt.
Terwijl de wedstrijd nadert zal iedere Braziliaan, met de media voorop, er ongetwijfeld van alles aan doen om hem van zijn stuk te brengen. En als klapstuk zal de bondscoach van Brazilië op de persconferentie de dag voor de wedstrijd zeggen dat hij Douglas graag bij de Seleção had gezien. Na wekenlang geïnjecteerd te zijn met plekken en beelden van zijn jeugd en die quote van de bondscoach is het de vraag hoe hij zich dan mentaal houdt. Gaan die onderbuikgevoelens dan opspelen? Want ergens zit die grote droom om voor Brazilië te spelen toch opgeborgen. Het is voor hem de ultieme test op mentaal gebied om te kijken of hij daar stand kan houden. Maar een test die ik hem niet in het oranje wil zien afleggen. Wij moeten niet ongewild deel uitgaan maken van dat experiment. Daar is het Nederlands elftal te goed voor en het WK te belangrijk.
