Een droom
Iedereen rent naar me toe om me te feliciteren. Wát een manier om het weekend in te gaan. Rijdend op de kampioensbus stel ik me voor hoe het zou zijn als mijn vader hierbij was. Hij had precies vijf jaar geleden zelfmoord gepleegd. Hoewel hij niet zo'n voetbalfan was, zie ik het helemaal voor me hoe hij me langs de zijlijn helemaal aan zat te moedigen, zoals alleen hij dat kon. Maar terwijl ik daaraan denk, maakt iemand me wakker uit mijn droom.
Eenmaal thuisgekomen van school de volgende dag zie ik dat er een brief op de deurmat ligt. Voor mijn moeder, denk ik. Maar als ik wat beter kijk, staat mijn naam op de envelop. Ik ben benieuwd wat er aan de hand is. Als ik de brief openmaak, zie ik eerst rechtsboven drie kleuren. Rood, groen en zwart. En voordat ik kan twijfelen, scheur ik de brief bijna in de opgewondenheid open. En ja hoor, wat ik dacht dat er op de brief stond, staat er ook. Ik ben uitgenodigd voor een van de selectiewedstrijden van N.E.C.! Mijn jeugdliefde, mijn club nodigt me uit om een wedstrijd met de C3 mee te spelen. Ik ben zo trots op mezelf.
In de wedstrijd gaat het ongelooflijk slecht op rechtsback. Daar moet ik van de coach spelen. Ik maak onnodige fouten, kom te voorzichtig en niet fel genoeg in het duel, en speel gewoon dramatisch. Dat komt waarschijnlijk niet alleen door mijn beperkte ervaring in de verdediging, maar ook door de druk die ik heb. In de rust verwacht ik dan ook een niet zo goede beoordeling van de coach. De coach vertelt daarentegen tegen me dat ik maar beter op het middenveld kan gaan spelen. Ik mag op mijn favoriete positie: mid-mid.
In de tweede helft gaat het aanzienlijk beter. Ik sta aan de basis van een goal van ons en mede daardoor winnen we met 3-0. Na de wedstrijd spreekt de coach me aan: "Nou, het is duidelijk dat je een aardig balletje kan trappen, mits je op je favoriete positie staat. Ik hoop je echter op meerdere posities te kunnen trainen en als je dan zes weken lang elke woensdagavond komt trainen en ik je per week zie groeien, mag je bij ons komen voetballen." Ik bedank hem en fiets naar huis.
Ik merk in de zes weken dat het trainingsniveau veel hoger ligt dan bij mijn plaatselijke voetbalclub. Vooral op de conditie wordt sterk gehamerd. Maar als ik nu na zes weken terugkijk op mijn ervaringen, kan ik met zekerheid stellen dat ik vooruit ben gegaan. Na de zesde training komt de coach naar me toe en zegt dat ik bij de C3 mag komen spelen. Ik ben dolblij en hoop natuurlijk dat mijn vader me van boven trots aankijkt, maar als ik dat beeld voor me neem, voelt het niet helemaal compleet. Niet volledig.
Doordat ik de zes weken bijna alleen maar met voetbal bezig ben, haal ik veel slechtere cijfers. Ik stond er al niet zo goed voor, met een zes en een half gemiddeld terwijl ik een zeven moet staan, maar na de punten die ik in die zes weken heb gekregen, kan ik VWO wel vergeten
Gelukkig heb ik zaterdag een beetje afleiding. In de eerste competitiewedstrijd mag ik rechtshalf beginnen. Het gaat redelijk goed maar niet super. We winnen met 2-1. In de tweede wedstrijd voel ik gewoon dat het een goede wedstrijd gaat worden, of juist helemaal niet. Een raar dubbelgevoel. Het eerste kwartiertje zit ik op de bank, maar daarna mag ik invallen voor onze rechtshalf. Op dat moment staat het nog 0-0.
Maar dan stuurt iemand onze spits op weg met een dieptepass. Hij ziet mij lopen en geeft de bal mee aan mij. Ik haal de flank en geef een scherpe voorzet. Althans, dat is de bedoeling. Maar ik word keihard neergehaald door een verdediger. Ik voel een stekende pijn in mijn knie en kan niet opstaan. Uiteindelijk eindigt de wedstrijd in een saaie 0-0.
De volgende week, als ik thuiskom van school, vertelt mijn moeder dat er een brief is gestuurd van N.E.C. waarin het o.a. volgende staat: "Wij vinden dat je toch niet genoeg kwaliteiten hebt om bij ons furore te maken. Wij hoeven je dan ook niet meer op het trainingsveld te zien en je wedstrijden speel je ook niet meer mee. Succes in je verdere carrière."
Ik ren meteen naar boven en ben zo boos dat ik de deur keihard dichtgooi. Het was een passie, een droom! Ik voel me zo genaaid door heel N.E.C. Eerst bieden ze me een contract aan, maar na een paar wedstrijden mag ik al vertrekken. Ik heb zoveel tijd om te leren voor school opgegeven, zoveel onvoldoendes geïncasseerd, maar ik móest alles geven. Ik blijf nu zitten in de tweede klas, maar ik móest alles geven. Het was een droom. Maar in de echte wereld komen dromen niet uit.