Ode aan een Clubheld
Willy kijkt zichzelf in de ogen, daar aan de Noord-Oosthoek van het Philips Stadion. Hij glimlacht erbij. "Das war einmal", lijkt hij te denken. Als een droom uit zijn jeugd, die hij zich nog vaag herinnert.
Twintig lentes jong was hij. Twintig, en de wereld was niet groter dan Helmond en omstreken voor Wilhelmus Martinus Leonardus Johannes van der Kuijlen. En toen kwam PSV. Een 'menneke' uit het Brabantse land zonder sterallures, zonder de status van vedette, maar mét een ongekende dosis talent en arbeidsethos kwam de Lampegatse vereniging versterken. De jongste speler in de Eredivisie. In zijn eerste wedstrijd won PSV met 6-1. Een onbekende Helmonder schoot vijf keer raak. Debuut met een hoofdletter D.
Van der Kuijlen's handelsmerk was een prachtige lange pass, en een dubbele kapbeweging waarmee hij honderden tegenstanders op het verkeerde been zette. Bovendien bezat de tweebenige aanvallende middenvelder een verwoestend hard schot. Willy van der Kuijlen was geen harde speler, maar hij bewoog zich sluipend, haast als een roofdier, over het veld. Steeds op zoek naar de juiste positie. En bij het kleinste gaatje dat hij zag, klonk het "Skiete! Skiete Willy!"
En Willy skoot. Willy schoot veel, hard en raak. 311 keer maakte hij zo'n heerlijk hupje van geluk. Zo'n hupje zoals ze dat tegenwoordig niet meer maken na een doelpunt. Gewoon simpel, twee handen in de lucht en huppen maar. 311 goals, waarvan 308 voor PSV. Driehonderdenelf doelpunten. Dan ben je een hele grote.
In 1978 won PSV aan de hand van Van der Kuijlen voor de eerste keer in de geschiedenis een Europese beker. Willy, die uitgeput, maar met een glimlach van oor tot oor, in een shirt van tegenstander Bastia op de schouders wordt gehesen met de UEFA Cup in zijn bezwete handen. De wereld keek toe hoe die jongen met het pikzwarte haar zijn finest hour beleefde. De beelden zorgen nog altijd voor kippenvel. Ook bij hem.
Het Nederlands Elftal is een ander verhaal. Hij had erbij kunnen zijn, in '74 en '78, maar de vete 'PSV-Ajax' binnen Oranje werd gewonnen door Johan Cruijff en Johan Neeskens en dus ging het WK niet door voor Willy. Daar baalt hij van, dat merk je aan alles. Toch heeft hij er nooit over geklaagd. De tijd kun je toch niet terugdraaien, gebeurd is gebeurd. Spijt is zinloos.
En nu, 45 jaar nadat dat Helmondse knaapje het sportpark van meneer Philips opwandelde, kijkt hij naar die bronzen blinkende figuur met het gestrekte linkerbeen. De kracht achter het schot is verdwenen. De gitzwarte, strak gekamde haren zijn grijs geworden. De strakke blik heeft plaatsgemaakt voor een vriendelijke glimlach. De jeugd van nu herkent hem niet meer. Maar dat standbeeld, dat voor de ingang van Vak UU, naast die andere mythe genaamd Coen Dillen staat, zal daar tot in de eeuwigheid blijven staan.
Willy van der Kuijlen, voor altijd Mister PSV.
