Mijn viend
De tijd streek voorbij. Mijn beste vriend, oer-Hollands Jan genaamd, en ik hadden dezelfde 'liefde': Voetbal. Zo weinig als we voetbal keken, zoveel praatten we over het spel. We hadden het vooral over grote namen als David Beckham, Luis Figo en Ronaldo. Je voelt het al aankomen; we werden beiden fan van Real Madrid. Elke dag praatten we erover. Hoe geweldig alle vedettes waren bij het team. Natuurlijk had de gespreksstof op die leeftijd geen niveau, we keken af en toe een wedstrijd en verder hoorden we de verhalen van onze vaders. Ik persoonlijk hing aan zijn lippen als hij vertelde hoe goed mensen als Zinedine Zidane waren. Elke keer als ik een keertje mocht kijken was ik gefascineerd op de manier elegante waarop ze op het spelletje speelden.
In groep vijf, op acht- of negenjarige leeftijd, kwam het idee in ons op om een keer naar Madrid te gaan. Na wekenlang zeuren gaven onze ouders toe. Samen met zijn gingen we een paar dagen naar Madrid gaan. Zijn ouders werkten altijd in de vakantie, dus gingen we tijdens een schoolweek met als excuus dat we ziek waren. Vanzelfsprekend gingen we ook naar een wedstrijd van Real Madrid. Real Betis was de club waar Real tegen zou gaan spelen die woensdag.
Het was een bewolkte en tamelijk rustige dag. Ik werd s`ochtends vroeg wakker, Jan iets later. We waren de hele dag nerveus. Met Jan aan mijn zijde strompelden we een beetje door het hotel, al pratende over wat er die avond zou komen. Uiteindelijk was het zover: Real Madrid ontving Real Betis in het glorieuze Estadio Santiago Bernabéu. Ik weet het nog als de dag van gisteren; opeens waren we daar, midden in de stad. We zochten ons plekje op in het stadion en wachtten tot het spektakel zou beginnen. Real Madrid won die avond met 3-1. Ze speelden met wereldsterren als Ronaldo, Figo, Beckham en Roberto Carlos in de basis. Samen met 69.996 anderen heb ik genoten van die wedstrijd. In die avond kreeg ik misschien wel mijn mooiste bezit toegerijkt. Een maagdelijk wit shirtje, met de naam Beckham op de achterkant.
Jan en ik, nu diehard 'Madridista`s' geworden, konden nergens anders meer aan denken dan onze grote liefde. Real Madrid was alles voor ons. Elke dag waren we samen om te praten over 'de koninklijken'. We konden geen dag zonder elkaar, we moesten over voetbal praten en het spelletje ook zelf spelen. In de tijden waarin mijn ouders gingen scheiden waren er voor mij twee afleidingen: Real Madrid en het praten met Jan. In die tijden kon ik het verdriet om mijn uit elkaar gaande ouders even vergeten en de dingen doen waarvan ik hield. Het zwaarste was voor mij dat ik bij mijn moeder moest gaan wonen, mijn vader en ik waren erg close.
In ons laatste jaar als basisschoolleerling groeide onze band steeds dikker. Nu waren we bijna altijd bezig met voetbal. Het was ons ding. Iedereen in de klas keek ons raar aan, maar wij trokken er ons niks van aan. Wij hadden wel het gevoel bij voetbal wat hun niet hadden, het was ons leven geworden. Jan had een aparte kamer in zijn huis, vol met posters en andere voetbal hebbedingetjes. Natuurlijk was zijn liefde voor Real Madrid goed herkenbaar. Er was een complete muur toegewijd aan Real Madrid. Die kamer was onze 'basis'. Als we niet buiten waren aan het voetballen, zaten we daar. Soms luidkeels pratend over voetbal, met uitzondering over andere dingen, of soms starend naar de posters aan de muur. Daar waren we heel goed in; de mensen bewonderen die aan die muur hingen. Onze droom was om ook ooit aan een muur te hangen, met het shirt van Real Madrid aan terwijl spelend in het Bernabéu. Helaas zijn wij niet getalenteerd genoeg om die droom te verwezenlijken.
Na onze tijden als basisschoolleerling zouden we beiden naar de plaatselijke school vwo gaan doen. Alleen werden die plannen robuust vernietigd door verschrikkelijk nieuws voor ons beiden: Jan ging verhuizen naar Australië. Ik was gebroken. Mijn beste vriend gaat aan de andere kant van de wereld gaan wonen. Met wie moest ik mijn liefde voor Real Madrid nu delen? Het beeld van zijn ouders veranderde van lieve, verzorgende mensen naar mensen als Osama Bin Laden; gemeen en kwaadaardig. In de laatste zomer die we samen hebben doorgebracht waren we altijd samen, van s`ochtends tien- tot s`avonds negen uur. Met daartussen pauze`s om thuis te komen eten. Zonder het echte besef dat we elkaar nooit meer in het echt zouden zien werd dat een zomer om nooit meer te vergeten. Voor het eerst in ons leven waren we op de hoogte van elke transfer en elk nieuwtje rondom het wereldje van het voetbal. Op zijn laatste dag in Nederland zei Jan het volgende tegen mij: 'onthoud dat ik ooit terug zal komen en ik samen met jou naar Madrid ga'! Die woorden zal ik nooit meer vergeten.
Dat was het laatste wat hij ooit tegen mij heeft gezegd. Ik heb Jan sindsdien nooit meer gesproken, of met hem gecorrespondeerd. Onwetend van zijn telefoonnummer, adres, of e-mail wacht ik op de dag waarop Jan terugkeert naar Nederland om mij op te halen en naar Madrid te vertrekken.
Met mijn Beckham-shirt hangend aan de muur, schrijf ik dit aan Jan. Mijn verloren vriend, die nooit van het bestaan van dit stuk zal afweten.
