Het verdriet van Theo
Het is buiten nog aardedonker maar de wekker gaat. Het liefst zou hij zich nog een keer omdraaien, of twee keer. Maar helaas, daar is vandaag geen tijd voor. Hij kijkt op de wekker en ziet dat het inderdaad 7:00 uur is. 'Wat een tijd!', denkt hij bij zichzelf. Dit waren vroeger de tijden dat hij thuiskwam vanaf de Korenmarkt als er weer een overwinning gevierd kon worden. Lekker met die jongens de stad in, hij mist het best wel. "Maar goed, die tijd is geweest", denkt hij. In zijn badjas snelt hij naar beneden voor een croissantje en twee koppen koffie. Als hij op het punt staat om te vertrekken twijfelt hij even over zijn scheenbeschermers. Hij besluit toch maar de gewone scheenbeschermers in zijn tas te doen. Zijn Vitesse- scheenbeschermers zijn er immers alleen voor speciale wedstrijden. Vandaag speelt Ajax maar tegen FC Utrecht en niet tegen NEC, wat voor hem eigenlijk nog steeds de wedstrijd van het jaar is.
Het is rustig op de A1 richting Amsterdam maar toch rijdt Theo langzaam. Van Frank de Boer moest iedereen om 10:00 uur aanwezig zijn en op zijn Tomtom staat er bij aankomst 9:35. Langzaam haalt Theo zijn voet wat meer van het gaspedaal zodat de tijd wat meer richting 10:00 zal kruipen. Eigenlijk kijkt hij alleen maar naar het klokje want de weg naar Amsterdam kan hij inmiddels dromen. Net zoals hij alle presentatoren van de radio inmiddels bij naam kent. Precies om 9:55 komt Theo het parkeerdek van de Arena opgereden. Hij stapt uit de auto pakt zijn tas en begroet Miralem Sulejmani die net als hijzelf altijd aan de late kant is. Samen lopen ze de Arena binnen.
Na wat begroetingen met het personeel sjokt het tweetal de eetzaal in. Ze scheppen hun bord vol met pasta en kijken om zich heen. Uiteindelijk schuiven ze bij Siem en Dmitri aan tafel. Leuke gasten vindt hij ze. Vooral Dmitri die altijd de meest absurde verhalen verteld waarvan hij eigenlijk zeker weet dat de helft gelogen is. Vandaag is het wel wat rustig aan hun tafel. De tafel waar normaal de wat 'oudere' spelers zitten dunt een beetje uit. Als Theo naar achter kijkt ziet hij dat de twee tafels met broekies wel goed gevuld zijn. Hij gaat het rijtje met namen even af in zijn hoofd, niet dat hij veel meer van ze weet dan de naam maar straks in het veld is dit toch wel handig. Nee hij heeft niet zoveel binding meer met de jeugd van tegenwoordig. Die zelfs tijdens het naar binnenwerken van de pasta druk bezig zijn met hun Iphone of Blackberry. Hij heeft ze nog wel geprobeerd dingen uit te leggen maar hij heeft hier in Amsterdam niet het gevoel alles te kunnen zeggen. Ze vinden zichzelf namelijk erg goed hier en dan is het als jongen van buiten toch moeilijk om de leiding te pakken.
Als Theo om 12:15 in de spelerstunnel staat ziet hij ook aan de kant van FC Utrecht veel onbekende gezichten. Dit stelt hem toch wel enigszins gerust. Het loopt niet bij Ajax en tegen AZ en Feyenoord waren ze de mindere. Maar dit FC Utrecht moet nog wel te pakken zijn. Maar ook deze wedstrijd speelt Ajax weer uitermate stroef. Ze hebben veel balbezit maar creëren niks. Theo blijft ballen afspelen aan de buitenspelers Aras Özbiliz en Lorenzo Ebecilio maar deze blijven balverlies leiden. Het is om moedeloos van te worden, maar het doet Theo weinig meer. Hij haalt zelf zijn niveau niet en dat gaat in dit elftal ook niet meer lukken.
'Kijk mij nou hier nou staan, in een bijna lege arena in een verkapt jeugdteam.' Zie je hem denken. 'Is dit nou wat ik wilde? Wat doe ik hier eigenlijk?'. Tijd om hier over na te denken krijgt hij al snel want Frank de Boer besluit in de rust om hem binnen te houden.
Voor ons als kijker is dat maar beter en voor hemzelf ook. Theo is Theo niet meer en elke week brokkelt zijn reputatie steeds verder af. Ook zonder hem is Ajax in de tweede helft nergens toe in staat en verliezen ze kansloos de wedstrijd. Na de donderpreek van Frank de Boer is het tijd om naar Arnhem terug te keren.
In sneltreinvaart loopt hij richting zijn auto. Onderweg zet hij bewust Langs De Lijn niet op. Iedereen zal wel weer steen en been klagen over de situatie rond Ajax en dit hoeft hij even niet te horen. Daarnaast speelde Vitesse gisteren al dus ook daar hoeft de radio niet voor aan. Hij zag op TV hoe Nicky Hofs de enige treffer maakte. Die zullen wel een gezellige avond gehad hebben in de binnenstad. Maar hier naar vragen aan Nicky doet hij niet , dit is te moeilijk.
Eenmaal thuis gekomen loopt hij naar zijn kast, en pakt zijn Vitesse- scheenbeschermers. Hij stopt deze in zijn tas en gooit direct zijn andere paar weg. Hij kan maar moeilijk zonder zijn club en zo heeft hij toch een stukje Vitesse bij zich. Maar ooit zal hij weer helemaal Vitesse zijn. Want Theo kan niet zonder Vitesse en Vitesse eigenlijk ook niet zonder Theo.
