In memoriam
Morosini speelde in vrijwel alle jeugdelftallen van de nationale ploeg en leek een mooie carrière tegemoet te gaan. Piermario begon zijn profcarrière bij de plaatselijke profclub Atalanta Bergamo. Daar presteerde hij zo goed, dat topclub Udinese hem in 2005 in wilde lijven. Daar kreeg hij een terugval na een goede beginperiode, waardoor Udinese het beter vond om hem uit te lenen aan Bologna, zodat hij ervaring op kon doen. Udinese bevond hem uiteindelijk toch te licht en via een aantal clubs waar hij niet echt zich onomstreden wist te spelen kreeg hij een uitleenbeurt naar zijn laatste club, Livorno.
Morosini was een centrale middenvelder. Hij had niet echt een specialiteit, was meer een generalist. Alhoewel, hij had wel een aardige pass in de benen, had soms fraaie openingen. Hij scoorde niet vaak, was ook niet het type speler dat een grote drang naar voren had. Hij was een echte teamspeler, iemand die zichzelf niet boven het collectief plaatste en zich voor het team kon wegcijferen. Gaf zich altijd volledig.
5 juli 1986 was een van de mooiste dagen uit het leven van Aldo en Camilia Morosini. Ze hadden een baby gekregen, een jongen. Ze noemden hem Piermario. Hij ging uiteindelijk een leven tegemoet wat vreselijk moet zijn geweest. Morosini groeide op in een gezin met drie kinderen. Hij had een broer en een zus, beiden waren ze gehandicapt. In 2001 stierf zijn moeder Camilia, hij was toen vijftien jaar. Twee jaar later werd hij wees, toen zijn vader ook het leven liet. Kort daarna stierf ook zijn broer, die door al zijn verdriet zelfmoord pleegde, waardoor hij alleen zijn zus nog had. Misschien heeft hij hierdoor uiteindelijk niet zijn belofte ingelost. Morosini ging na de dood van zijn ouders en broer zorgen voor zijn zus. Hij verzorgde haar, was vaak bij haar, steunde haar in iedere manier die mogelijk was.
14 april 2012, de dag van Pescara tegen Livorno. Morosini stond in de basis. Livorno was lekker begonnen aan de wedstrijd en stond al snel met 2-0 voor. De euforie zou echter snel omslaan in wanhoop, verdriet en schok. In de 31ste minuut gebeurde het. Piermario Morosini zakte naar de grond. Hij probeerde nog op te staan maar het lukte niet. Na een paar seconde werd het spel stilgelegd. Medespelers hadden tranen in hun ogen en iedereen stond er ontredderd bij. Door de uitbarsting van geschreeuw en tranen van zijn ploeggenoten in het ziekenhuis wist de media en dus de hele wereld het. Morosini heeft ons verlaten.
Hij verdiende het niet om op deze manier en op zo een jonge leeftijd te sterven. Hij had al genoeg ellende gehad in zijn leven. Morosini was een heel aardige jongen, velen liepen met hem weg en hij kwam vrijwel nooit negatief in het nieuws. Uit respect voor hem heeft de preses van Livorno verteld dat er nooit meer iemand rugnummer 25 zal dragen.
Ik dank Udinese. Zij ontfermen zich nu over de zus van Piermario, die financieel en emotioneel van hem afhankelijk was. Udinese gaat haar voor de rest van haar leven financieel ondersteunen. Ze hebben speciaal voor haar een fonds opgericht om haar te ondersteunen. Udinese heeft bij mij veel respect gewonnen, door alles wat ze nu doen om te laten blijken hoe verschrikkelijk ze het vinden.
Rust in vrede, Piermario!
