De dag dat Real Madrid haar glans verloor
De dag waarover ik schrijf is maandag 27 juli 2010. Raúl González Blanco, bijnaam El Grán Capitan kondigt zijn vertrek aan in een bijna desolaat Estadio Santiago Bernabéu. De jongen die als zeventienjarige debuteerde, is ten tijde van zijn vertrek hét icoon van Real Madrid. Nog steeds is hij de jongste debutant ooit voor de club is, en is clubtopscorer aller tijde is. Ook is hij recordhouder wat betreft officiële wedstrijden voor de club gespeeld. Om precies te zijn: hij heeft zevenhonderd-eenenveertig officiële duels gespeeld in het maagdelijk wit.
Zo maagdelijk wit is dat witte shirt niet meer. In de zomer dat Florentino Pérez aan zijn tweede termijn als president van de club begint, gaat het roer drastisch om. Pérez haalt Galactico's zoals Cristiano Ronaldo naar de club, voor exorbitante bedragen. Als indirect gevolg hiervan worden ware clubiconen zoals eerder genoemde Raúl maar ook Guti beetje bij beetje naar de achtergrond verdreven. Pérez heeft hiermee de schoonheid van de club vakkundig vernietigd. Hij heeft de grootste Spaanse voetballer aller tijde, die voor altijd bij de club had moeten blijven, de club uitgewerkt. Als Pérez nooit herkozen zou zijn geweest, was Raúl nooit vertrokken.
De dag van zijn vertrek stelde ik me heel anders voor. Ik stelde me een Raúl van ver in de dertig voor. Een afscheidswedstrijd, in een uitverkocht Santiago Bernabéu, negentig minuten lang de naam van Raúl scanderend. Afscheid nemend van de man die alles bij de club beleefd had. Stiekem stelde ik mij voor dat ik één van die tachtigduizend zou mogen zijn. Dat ik later zou kunnen zeggen: "Ik was erbij, toen Hij afscheid nam." Het heeft niet zo mogen zijn, op de dag van zijn vertrek kwamen slechts enkele duizenden mensen zijn laatste stappen in 'zijn' stadion waarnemen. Dit terwijl voor Cristiano Ronaldo's presentatie, een inferieur voetballertje vergeleken met Raúl, er mensen de toegang ontzegd werden vanwege de drukte. De beelden doen nog altijd pijn aan de ogen, Raúl heeft niet gekregen wat hij verdiende.
Wat ook stuitend genoemd kan worden, is het feit dat het legendarische rugnummer 7 van Raúl nog steeds in gebruik is. Real Madrid had meteen toen het vertrek van Raúl aangekondigd werd moeten aangeven nummer zeven nooit meer te gebruiken, net zoals dat bij andere legendes zoals Paolo Maldini en Johan Cruijff is gebeurd. Dit gebeurde echter niet, en op hevig aandringen van Cristiano Ronaldo kregen deze huurling het magische nummer. Bij Schalke '04, waar Raúl in zijn jaren na Real Madrid verbleef, wisten ze afgelopen zomer wel hoe het hoort. Ondanks dat Raúl daar slechts twee jaar speelde, zal het nummer zeven nooit meer gebruikt worden.
Onbewust en onbedoeld hebben die dagen in juli 2010 ervoor gezorgd dat mijn liefde voor Real Madrid gereduceerd is. De glans die de club ooit had, is niet meer. Raúl Gonzalez Blanco was een ware heer en leider die zich altijd honderd procent voor de club heeft ingezet. Altijd als eerste op de club, en als laatste weg. Een op- en top professional, die je nooit op vervelende streken of uitspraken kon betrappen. Hij verdiende een afscheid waarover over honderden jaren nog steeds gesproken zou worden, net als dat nummer zeven met pensioen had gemoeten. Woorden schieten tekort om de grootsheid van dit icoon te beschrijven. Een ware legende, die in ieder geval in mijn hart voor altijd zal voortleven.
Gracias, El Grán Capitan.
