Leiden regels, of regels leiden!
Situatie een: een aanvaller wordt neergehaald in een counter die een op een op de keeper afgaat. Dit gebeurt buiten het strafschopgebied. Verdediger krijgt rood en een vrije trap. Logisch en terecht zullen de meeste mensen zeggen. Maar waarom zou dat geen geel en een strafschop kunnen zijn. De aanvaller wordt alsnog beloond (strafschop) en de wedstrijd blijft elf tegen elf (uiteraard kan het altijd rood zijn als het een smerige overtreding is).
Situatie twee: Een aanvallende speler dribbelt weg in het strafschop gebied en gaat naar de buitenkant en richting achterlijn (niet richting doel) en wordt gehaakt. Ondanks dat deze speler geen doelrichting heeft wordt hij beloond met een strafschop, omdat hij in het strafschop gebied ligt. Waarom geeft een scheidsrechter daar niet gewoon een indirecte vrije trap voor?
Vandaag zie ik bij Feyenoord-Ajax de scheidsrechter twee keer geel geven, dus rood aan een speler. Of de kaart terecht of onterecht is, laat ik in het midden. Wat vreemder is, is als je weet dat het de tweede geel is voor die speler voor zo een licht vergrijp, zou je dat dan moeten doen? Maar belangrijker is: heeft hij dat bij iedere situatie gedaan die vergelijkbaar was? Het antwoord daarop is duidelijk 'nee'. Dus zou je deze kaart dan moeten geven... Hetzelfde geldt voor de overtreding van Lex Immers die totaal geen oog heeft voor de bal, maar volledig voor de speler. Is dit dan geel, of is dit dan rood, aangezien hij niet de intentie heeft om de bal te spelen?
Na de wedstrijd hoor ik deze scheidsrechter dan ook zeggen over het tweede geel en dus rood: “Ja, het is volgens de regels.” Als scheidsrechters alles volgens de regels hadden gefloten, dan fluiten ze een wedstrijd kapot. Dus moet je ook volgens de geest van de wedstrijd fluiten. Regels zijn de leidraad waarin je moet fluiten en de grenzen van wat je toelaat zet je in de eerste vijftien minuten. In de regels staat namelijk ook dat je de intentie moet hebben om de bal te spelen en dat had bijvoorbeeld Immers ook niet. En daar gaat het fout bij deze leidsman en bij meerdere scheidsrechters.
Scheidsrechters moeten wedstrijden aanvoelen. Je leidt de wedstrijd, waarbij uiteindelijk de ploegen het verschil maken en niet de man die de leiding heeft. En dat doe je niet door in beslissende fases je stempel te drukken op de wedstrijd, maar in het begin. Ik zie de leiding dingen in het begin wegwuiven, maar op een later tijdstip wel bestraffen. Waarom wordt dat dan niet in de eerste minuut bestraft? Door de grens te bepalen, maakt een leidsman het makkelijk voor zichzelf en is er veel minder discussie. En als dat blijkbaar voor het gehele korps moeilijk is, zal je met elkaar moeten praten. Zowel scheidsrechters, als spelers, als coaches. En als daaruit blijkt dat de regels te moeilijk zijn, zal je daarin hogerop je stempel moeten drukken. Want ik als voetbalsupporter wil wedstrijden die worden beslist door mooie doelpunten, zoals vandaag door Graziano Pellè en niet door Bas Nijhuis die een tweede gele kaart geeft voor licht vasthouden.