Gezelligheid kent geen tijd
Ik kan niet ontkennen dat zo'n avondje Nederlands elftal er altijd wel in hakt bij mij. Het begint eigenlijk al de dag ervoor. De dag voor de wedstrijd duiken de supporters van de tegenstander op in de binnenstad. Gehuld in de kleuren van hun land geven ze de stad in letterlijke zin kleur. Door hun onbegrensde vaderlandsliefde lijden deze supporters vaak aan een soort aandoenlijke overschatting van de eigen ploeg. Of ze nu uit Estland, Hongarije of Swaziland komen, allemaal denken ze een goede kans te maken. Niet wetende wat ze in het veld, maar vooral buiten het veld te wachten zal staan.
Rond het middaguur worden namelijk de eerste verschijnselen al zichtbaar. De eerste plukjes Oranjesupporters begeven zich dan langzaam aan binnen de stadsmuren, alvorens enkele uren later bus- en treinladingen vol de stad betreden. Mensen verkleed als indiaan, dinosaurus of Zeeuws meisje stappen de trein uit alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is eigenlijk best knap hoe een groep van een paar honderd mensen er voor kan zorgen dat zelfs een conducteur er stijlvol uit kan zien. Moet ook weleens fijn zijn voor zo'n man, dat juist hij het gevoel heeft niet voor gek te lopen. Nadat iedereen zijn kaartje, paspoort of hondenpenning aan de controleurs heeft laten zien begeeft de carnavalsoptocht zich de trappen en roltrappen van het stadion op. De supporters in het uitvak moeten toch op zijn minst zichzelf een paar keer in hun arm knijpen als ze zien waarmee de tribunes zich volstromen. Als ze al niet snel op hun kaartje proberen na te lezen of dit wel echt een voetbalwedstrijd betreft en geen gekostumeerd bal.
Nadat ik eindelijk een broodje kroket heb bemachtigd, omdat een meneer in een jurkje het logischer vond om pas aan de toonbank te beginnen met nadenken, loop ik de tribune op. Ik heb gelukkig mensen voor me zitten die zich niet zo extreem hebben uitgedost dat het mijn zicht ontneemt. Je zou maar daadwerkelijk achter iemand zitten die het nodig vond om zijn indianentooi op te zetten. Na het gebruikelijke gelal vooraf en het volkslied gaan we dan eindelijk beginnen.
Vanaf het eerste moment speelt Nederland fris, verzorgd en tonen ze inzet. Ik wil eigenlijk kunnen klagen en mopperen, maar ze geven mij daar de kans niet toe. Op het veld niet, maar ook de supporters om mij heen niet. Nee, hier in het stadion van Oranje is iedereen optimistisch, vrolijk en bovenal gezellig. Als het maar gezellig is dan is het goed. Daarom klappen we uitbundig voor corners, dieptepasses, reddingen van onze doelman en zelfs ingooien. Ik ben bijna in staat om te klappen voor Daryl Janmaat, die zijn haren weer netjes achter zijn oren stopt. En hoewel men altijd zegt dat Nederland zestien miljoen bondscoaches kent, heb ik toch sterk gevoel dat er in dit stadion slechts twee aanwezig zijn. Louis van Gaal en ik. De supporters om me heen lijken zich niet druk te maken om wie er speelt, welke tactiek we hanteren en of we 1-0 of 4-0 winnen. Ja 4-0 is leuker, want dat betekent extra juichen en dat is gezelliger. Maar wordt het 1-0 dan is het alsnog een feest.
Langzaam bedruipt me het gevoel dat ik het misschien wel verkeerd benader. Moet ik wel zo kritisch zijn op Oranje? Moet ik pas tevreden zijn bij minimaal een halve finale? Moet ik er van balen als Arjen Robben weer eens een bal niet afspeelt?
Misschien is Oranje hier wel niet voor bedoeld en weten al deze mensen om mij heen dit al en ik niet. Zijn de supporters toch niet zo gek als ik dacht en wisten ze gewoon dingen die ik nog niet doorhad. Eigenlijk gaat een WK ook om trots zijn op je land, spelen voor je eer. Zolang je trots bent en alles geeft kan men je niks kwalijk nemen. Het is eigenlijk wel fijn om iets te hebben waar enkel maar positivisme omheen hangt, zeker in deze tijd. Dit Nederlands elftal is daar uitermate geschikt voor. De verwachtingen zijn er dit keer nauwelijks, de supporters zijn tomeloos positief en het spel is eigenlijk best leuk. De verhoudingen binnen de selectie lijken weer hersteld. We hebben geen gezeur meer over een verdedigend blok, het voortrekken van een schoonzoon en het constant dragen van koptelefoons. De bondscoach verkiest aanvallend voetbal boven verdedigende zekerheid, werkpaarden en terugzakkende spitsen.
Eigenlijk is de Amsterdam ArenA vanavond een beetje het nationale staatscircus. Met op de tribune de mensen in de circuskostuums, op het veld de mensen die de trucjes kunnen en met Louis een circusdirecteur en clown ineen. Gelukkig trekt ons circus volgend jaar zomer dus bijna zeker de landsgrenzen over. In het land van de carnaval past onze carnavalsstoet eigenlijk best wel thuis. Ik kan eigenlijk niet wachten om ze straks allemaal in Brazilië weer te zien. Hoe ze het daar weer ouderwets gezellig maken en positief zijn over alles. Met die gedachte stap ik uit de metro en loop ik naar mijn appartement. Volgende keer trek ik mijn oranje tuinbroek aan.
