El Nou Barça
De voorheen de hemel in geprezen Catalanen werden met maar liefst 4-0 van de mat getikt door een ontketend Bayern, een scenario dat deed denken aan de legendarische Champions Leaguefinale tegen AC Milan op 18 mei 1994 in Athene. Het Dreamteam onder leiding van Johan Cruijff had in de voorgaande jaren Europa veroverd met het welbekende totaalvoetbal, een speelstijl dat grote gelijkenissen vertoont met het tiki-taka van het huidige eerste team van Barcelona. Met Milanlegendes als Marcel Desailly en Paolo Maldini in de gelederen wonnen de Italianen destijds met maar liefst 4-0 van het gedesillusioneerde Barcelona. Dat verlies betekende het begin van het einde van het Dreamteam, mijn grootste vrees is dat er op dit moment een soortgelijk scenario zich aan het voltrekken is in Catalonië.
Wat me intrigeert tot het schrijven van deze Clubexpert is een parodie op Barcelona van het Spaanse Tv-programma Crackòvia waarin Lionel Messi, Gerard Piqué en Sergio Busquets terugkijken op de successen van de afgelopen jaren. Voorheen werden tegenstanders met het welbekende tiki-taka op grote achterstand gezet, nu blijft het enkel nog bij de bal tot in het oneindige rond laten gaan. Halverwege het seizoen 2011/2012 schreef ik eerder Wembley versus Wembley, Dreamteam versus Dreamteam, een clubexpert waarin ik de Dreamteams van Johan Cruijff en Josep Guardiola met elkaar vergeleek. In dat stuk schreef ik al over het belang van het blijven vernieuwen van de selectie, wat Johan Cruijff in het verleden met de term 'doorselecteren' beschreef. Volgens de Nederlandse leermeester moet er iedere vier jaar een vernieuwd eerste elftal staan met nieuwe talenten uit La Masía, aangevuld met gerichte aankopen die het team naar een hoger niveau kunnen tillen. Het huidige sterrenensemble vormt inmiddels alweer vijf jaar de kern van het eerste elftal, volgens de filosofie van Cruijff moet er dus vernieuwd worden. Een dergelijke conclusie roept veel vragen op; welke talenten uit de jeugdopleiding worden sterk genoeg geacht om de overstap te maken naar het eerste elftal? Wie zullen er moeten vertrekken en wie zullen er aangetrokken moeten worden?
Laat ik beginnen bij het belangrijkste orgaan binnen Barcelona, de levensader van het eerste elftal; de onophoudelijke stroom van toptalenten vanuit de befaamde Catalaanse jeugdopleiding. La Nova Masía herbergt een aantal van de grootste talenten ter wereld, maar slechts enkelen zijn klaar voor de overstap naar het eerste elftal en misschien zelfs voor een basisplaats. Gerard Deulofeu Lázaro, Marc Muniesa Martínez, Martín Montoya Torralbo en Thiago Alcântara dos Nascimento zijn in mijn ogen de Canterano die het eerste elftal in de komende jaren vorm moeten geven. De doorbraak van Muniesa stond eigenlijk al voor het lopende seizoen gepland, maar door een tijdens de vriendschappelijke wedstrijd tegen HSV opgelopen zware knieblessure moest dat uitgesteld worden. Momenteel speelt hij weer regelmatig bij Barcelona B en zal komende zomer de stap naar het eerste elftal maken. Gerard Deulofeu is dit seizoen de absolute uitblinker in het tweede elftal van de Catalaanse club, het is een kwestie van tijd voordat hij z'n kunsten ook regelmatig in het eerste team mag vertonen. Momenteel lopen zijn onderhandelingen met de club over een contractverlenging nog, tot het moment dat hij z'n contract verlengt zal hij daarom niet de voorkeur krijgen boven andere talenten. Waarschijnlijk zal hij volgend seizoen wel bij de eerste selectie zitten en zo mogelijk doorbreken, hij zal dan echter wel wat aan zijn wedstrijdmentaliteit moeten doen. Bij de geringste tegenstand is hij de eerste die de handdoek in de ring gooit, hij zal in het eerste elftal moeten blijven werken voor z'n plaats. Martín Montoya is naar mijn mening het verst in z'n ontwikkeling en zat al eens in de voorselectie van het Spaanse nationale elftal, hij zal komend seizoen met Dani Alves moeten gaan uitmaken wie in de basis komt te staan. Naast de drie eerder genoemde zelf opgeleide talenten zal Thiago Alcântara zeer waarschijnlijk de opvolger zijn van z'n leermeester Xavi Hernández, dit seizoen laat de zoon van Mazinho al zien over een karrenvracht aan technische bagage te bezitten en enkel nog te moeten werken aan z'n continuïteit.
In de ideale vorm zou Barcelona zich enkel op de transfermarkt hoeven te melden wanneer een personeels- of kwaliteitstekort niet intern kan worden opgelost. In de huidige situatie zijn er dus twee posities die externe versterkingen nodig hebben; tussen de palen en centraal in de defensie. Verder functioneert de voorhoede dit seizoen niet naar behoren, Alexis Sánchez kan enkel zijn hoogste niveau halen wanneer hij in een vrije rol kan spelen met veel ruimte voor zich. Aangezien tegenstanders tegen Barcelona meestal met het middenveld tegen de achterste linie aan spelen en dus Alexis geforceerd wordt om in de kleine ruimte te voetballen komt zijn talent niet volledig tot uiting. Dat een transfer van Neymar naar Barça aanstaande is, is dus geen overbodige luxe. Vanaf de linkerkant kan hij de diepte in het spel meegeven met z'n levensgevaarlijke dribbels en z'n scorend vermogen, daarnaast bewijst hij bij Santos ook een echte teamspeler te zijn; kaatsen en de steekpass geven gaan hem ook goed af. Echter zou een versterking in de voorhoede niet de focus moeten zijn in de komende transferperiode, versterkingen centraal achterin en in het doel zijn toch de prioriteit. Belangrijk om het typische tiki-taka te kunnen blijven spelen is het gericht aantrekken van spelers, dat is naar mijn mening één van de redenen dat er momenteel een team staat dat niet goed uit de verf komt. De nieuwe doelman moet naast z'n kwaliteiten op de doellijn ook goed kunnen 'meevoetballen', hij moet de rust kunnen bewaren om de centrale verdedigers of de defensieve middenvelder aan te kunnen spelen zodat de bal in bezit blijft. Inmiddels zijn er al tientallen namen genoemd om de positie tussen de palen van Victor Valdés over te nemen, het is een kwestie van afwachten wie het bestuur het meest geschikt vindt.
Het hart van de defensie is al een geruime tijd de achilleshiel van Barcelona, de afwezigheid van aanvoerder Carles Puyol centraal achterin blijkt vooral voor Gerard Piqué een groot probleem te zijn. Zonder zijn kompaan mist Piqué de coaching van achteruit en de defensieve zekerheid wanneer hij doorschuift richting het middenveld, de nieuwe aankoop zal dus een leidinggevende rol op zich moeten nemen. Daarnaast is het belangrijk dat de nieuweling met veel ruimte in z'n rug kan verdedigen, daarmee wil ik zeggen dat diegene dus de snelheid en de positionering moet hebben om de counter van de tegenstander en zo nodig de defensieve fouten van Gerard Piqué op te vangen. Zowel Vincent Kompany als Thiago Silva, in mijn ogen de twee ideale opties, lijken een langer verblijf bij hun club te opteren boven een transfer naar Catalonië. Thomas Vermaelen en Marcos Aoás Corrêa, ofwel Marquinhos, zijn dan de enige overgebleven kandidaten die een dergelijke rol zouden kunnen vervullen; beide spelers waren aanvoerder van hun team of nationale elftal, zijn beide technisch goed en hebben beide de snelheid om de counter van de tegenstander eruit te halen. Wat mij betreft komen beide heren naar Barcelona, zodat de laatstgenoemde Braziliaan rustig naar het absolute topniveau kan groeien en later het stokje over kan nemen van de minst presterende centrale verdediger.
Als afsluiter wil ik terugkeren naar de viering van het kampioenschap in Camp Nou in het seizoen 2009/10, waar iedere speler heeft de morele verplichting om het publiek in Camp Nou toe te spreken en te bedanken voor hun steun gedurende het seizoen. De eerste woorden van Josep Guardiola waren gericht tot de aftredende Joan Laporta, waarin hij hem bedankte voor z'n inzet in de voorgaande zeven seizoenen. Xavi ging zelfs een stap verder, hij richtte zich tot Laporta en sprak zijn inmiddels beroemde woorden: 'van ons zouden ze moeten leren'. Vervolgens nodigde hij hem uit voor een avond Luz de Gas, een bekend theater net buiten het centrum van Barcelona. Een dergelijke eenheid tussen trainer, spelers en bestuur hebben we in de jaren die daarop volgden niet meer gezien. De revolutie binnen de club moet gebaseerd zijn op die gedachte; eenheid, gezamenlijk werken richting sportief succes en bovenal respect tegenover de spelers die in de vorige jaren het succes mogelijk hebben gemaakt.
