Het verschil tussen toen en nu
In de auto naar Rotterdam-Zuid, kippenvel op de van Brienenoordbrug met rechts het uitzicht op de Kuip. Een ritje die nooit verveelt, waar ik iedere keer weer als een klein kind in een snoepwinkel mijn ogen uitkijk. Alleen in tegenstelling tot het jongetje in de snoepwinkel, weet ik heel goed waar ik naar moet kijken. Daar in de verte ligt voor mij het mooiste stadion van Nederland. Een stadion waar ik mij thuis voel, waar ik kippenvel krijg van top tot teen en vooral mijn stem iedere keer weer kwijtraak in de kolkende mensenmassa. Als tienjarige jongen stond ik daar op mijn stoeltje mijn helden toe te schreeuwen. Jon Dahl Tomasson, Paul Bosvelt, Pierre van Hooijdonk, Brett Emerton en Patrick Paauwe. Zomaar een paar spelers die bepalend waren voor de rest van het seizoen. Het hechte collectief van Feyenoord die het hele seizoen maar twee keer in de Kuip verloren. Wat was het geheim van Feyenoord in dat seizoen die tot het onvergetelijke Europese succes leidde?
Allereerst was het een team die in balans was. Er stonden geen wereldspelers in het elftal, afgezien dan waarschijnlijk van van Hooijdonk destijds. Voor de rest waren het voetballers die elkaars tekortkomingen compenseerden. Voetballers die voor elkaar door het vuur gingen. Voetballers die bereid waren om te luisteren naar elkaar en naar de hoofdtrainer, Bert van Marwijk. Leergierige spelers die voldoende ervaring hadden. De oude garde begeleidden de jonge spelers als een geleidehond bij een blind persoon. Het klopte tot in detail. Feyenoord had in dat jaar een hoop te danken aan de twee spitsen, van Hooijdonk en Tomasson. In dat seizoen waren zij in alle competities goed voor 56 goals, waarvan er maar vier van de penaltystip werden gemaakt. Het team werd aangevuld met spelers als Shinji Ono, Tomasz Rzasa, Kees van Wonderen, Bonaventure Kalou en natuurlijk de absolute wereldster van het Nederlands elftal op dit moment, Robin van Persie. Niemand had op dat moment kunnen indenken dat hij het zo ver zou schoppen in zijn carrière.
Een elftal waar je niet warm voor liep als toeschouwer. Een elftal die geen bijzonder talent hadden die zich kon onderscheiden op Europees niveau. Een elftal die uiteindelijk wel de Uefa Cup (nu Europa League) zou winnen. Wat is het grootste verschil vergeleken met het huidige Feyenoord?
Op dit moment lopen er bij Feyenoord spelers als Lex Immers, Stefan de Vrij, Jordy Clasie, Graziano Pellè, Jean-Paul Boëtius en Terence Kongolo. Een elftal dat een gemiddelde leeftijd heeft van 23 jaar. Een elftal die piepjong is en waarvan grotendeels nog nooit in Europa heeft gevoetbald. Is dat dan het grootste verschil? In mijn ogen is er nog een groter verschil tussen het Feyenoord van 2002 en 2014. Het Feyenoord van 2014 heeft teveel wisselvallige wedstrijden. De ene wedstrijd wordt met het simpelste gemak gewonnen waar het de andere week weer afwachten is hoe Feyenoord zich opstelt op het veld. Spelers lijken niet leergierig genoeg, leren niet van hun fouten. Feyenoord heeft met Pellé een absolute goalgetter zoals van Hooijdonk dat was, maar Pellé vindt zichzelf belangrijker dan de club. In 2002 was niemand groter dan de club Feyenoord. Dit Feyenoord zou eigenlijk een paar keer naar beelden moeten kijken van dat team. Een team die elkaar alles gunden en strijd leverden zoals je dat verwacht van iemand die zijn geld kan verdienen met het leukste spelletje van de wereld. Alleen dan kan Feyenoord een serieuze gooi doen naar de titel volgend seizoen.
Met die gedachten in mijn hoofd schrik ik op. De John F Kennedylaan die naar de Kuip loopt is druk. Samen met 48.000 man ga ik Feyenoord weer schreeuwen naar de overwinning, loopt het kippenvel weer van mijn grote teen naar mijn kruin. Ik kijk opzij en slaak een grote zucht. Ik zie mijn vader achter het stuur ook glunderen. We kijken elkaar heel even in de ogen en we denken allebei hetzelfde. Dit gevoel verveelt nooit.
