Il più grande
Jaren later staat een jonge knaap in het grote Turijn, een beetje verdwaald en gefascineerd. Het is hier dat zijn eigenlijke roots liggen. Zijn zwarte haren zijn even donker als die van de man naar wie de straat waarin hij staat vernoemd is. Het nagelnieuwe Juventus Stadium siert de achtergrond en dompelt zichzelf in de ondergaande Italiaanse zon. De jongeman kijkt op en leest het straatbord boven hem in zichzelf op: Corso Gaetano Scirea, 1953-1989, Stella del calcio Bianconero e Nazionale. De naam Scirea fascineert hem en blijft hem achtervolgen, “Scirea, Scirea..... met zo'n prachtige naam moest dat haast wel een grote meneer geweest zijn”, dacht hij bij zichzelf.
De duiven op het Palazzo Madama vechten om de korstjes brood die voor me uit liggen, maar ik zie ze niet. Te diep ben ik verzonken in mijn eigen soms bizarre gedachten, over wie die Scirea nu geweest zou kunnen zijn. De zon heeft inmiddels zijn rentree gemaakt en het is bloedheet in Turijn. Mensen zoeken verkoeling in de fonteinen op het plein, kinderen spelen met het water en irriteren hun ouders. Ik droom even weg en sluit de vermoeide ogen, stemmen weergalmen op het plein en lijken dichterbij mijn bankje te komen. “Is hij het? Vraag jij het dan? Nee vraag jij het maar: e.. , excuseer jongeman?” Verbaasd en enigszins ontsteld door het heengaan van mijn rustmoment kijk ik op, twee oude mannen kijken me nieuwsgierig aan. “Stond jij gisteren niet te staren naar dat bord aan het stadion?” Ik herpak me snel en kijk de mannen in de ogen: ja, ja dat was ik. Weten jullie misschien wie Scirea was?” De mannen kijken elkaar vluchtig aan en hadden hier al min of meer op gehoopt: Natuurlijk weten wij dat!”: Klonk het in koor.
Aldo en Sena waren twee typische Italianen, beide met hun witte wijde hemdjes aan en fel gebruind door de zonnestralen deden ze hun verhaal: Sena en ik zijn al heel ons leven Juventini.” met zijn vinger op henzelf wijzend trachtte hij deze stelling kracht bij te zetten, alsof ik hen anders niet geloven zou. De oudst ogende van de twee, Sena, zat het dichtst bij me en steunde met zijn oude handen op zijn wandelstok. “Wij hebben al heel veel grote jongens zien komen, en zien gaan.” Knikkend geef ik aan te luisteren en hongerig als ik ben naar zulke verhalen hang ik aan hun lippen. Althans, aan die van Aldo, Sena is de stillere van dit rare stel. “Maar hij was uniek jongen, hij was uniek.” Beide mannen buigen het hoofd even en lijken zelf weg te dromen bij hun verhaal. “Het is jammer, het is doodzonde dat het zo is gelopen voor onze capitano, niet Sena?” Sena pruilt de lippen en knikt instemmend, ik zie het oude vuur oplaaien in de man zijn ogen maar toch besluit hij nog in stilzwijgen.
“Erg vaak hebben wij hem zien schitteren, een grote fout heb ik hem in al die jaren hier nooit weten maken. Volgens velen was Gaetano de perfecte voetballer.” Aldo kijkt naar de klare hemel, vastbesloten dat hij nu mee luisteren zou. “Ja jongen, Scirea had alles. De passing, flair, techniek, verrekt hij was nog snel ook. Maar zijn inzicht, dat was ongezien.” Ik heb geen woord meer gezegd sinds Aldo van start was gegaan en besloot dat ook niet te doen. Aldo richt zich tot Sena, die plotseling naar me kijkt en zijn krakende stem op gang trekt: Nooit! Nooit maakte hij een fout, hij was beter dan Pelé, Cruijff en Di Stéfano!” Geen moment komt het in me op hierin op verder te gaan en de vurige Sena te ondermijnen. “De beste man kon alles, aanvallen, verdedigen en het spel verdelen. Is het niet zo Aldo?” Aldo schrikt op en knikt eensgezind: ja, ja dat kon enkel hij. Hij speelde als libero weet je?” Met een door het zwijgen verkregen droge mond tracht ik te bewijzen dat ik niet volledig onwetend ben: een speler die achter de eigenlijke defensie speelt? Juist?” De heren kijken elkaar trots aan en lachen.
Maar het lachen hield op, en de bruine gezichten van de mannen werden plots droef. Aldo vertelde me het verschrikkelijke verhaal en Sena hulde zich duidelijk ontdaan weer in stilzwijgen,. “Het regende fel, hij verloor de controle over het stuur en knalde frontaal op een tanker. Juventus verloor haar beste voetballer ooit, net na zijn pensioen als speler.” Sena veegt zelfs een traan weg nu: alles heeft hij ons gegeven, dankzij hem wonnen we elke prijs die er te winnen viel in die tijd. Nooit liep hij naast zijn schoenen, Giammai!. Sena rommelt plots in zijn broekzak en tovert een lelijke lederen portefeuille tevoorschijn: Hier! Dat is hem, Gateano Scirea in al zijn glorie.”
De man op de uitgeknipte foto kijkt me indringend aan, koel en berekend maar toch vervuld door passie. Zijn blik staat op oneindig en zijn mond krult in licht tuitende lippen. Zijn zwarte haren liggen netjes, het zwart wit tricot zit hem als gegoten. “Wat een trotse man: denk ik bij mezelf. Sena staat trillend op en leunt op zijn stok: hou maar jongen, en koester hem.” Vereerd mompel ik bedankjes uit en Sena grijnst. Aldo veert vlotter recht en helpt zijn oude vriend met wandelen. De heren draaien zich nog één maal om: het was leuk je te leren kennen jongeman, en onthoud dit, er was geen betere dan Scirea. Certamente non.” Ze vervolgen hun pad, eeuwig verenigd en eensgezind. Hen nastarend blijf ik alleen achter op het grote plein, onderuitgezakt droom ik weer weg in lang vervolgen glorietijden vervuld door iconische helden van toen. “Gaetano Scirea”, fluister ik in mezelf, il più grande.
