'Siempre seré Madridista'
Na vijf jaar bij Argentinos Juniors werd het contract van Redondo niet meer verlengd. Ook zelf was hij toe aan een nieuwe uitdaging. Zijn voorkeur ging uit naar Spanje. Tenerife werd al gauw concreet. De deal was al gauw beklonken en Redondo tekende in de zomer van 1990 een vijfjarig contract.
Het eerste jaar was vooral wennen aan de andere omgeving en aan het technische spel in de Primera División. In het tweede jaar bij Tenerife werd Jorge Valdano aangesteld als nieuwe trainer. De twee hadden direct een goede klik met elkaar. Redondo kreeg in tegenstelling tot het eerste jaar een vrije rol voor de verdediging. Onder Valdano staken Redondo en Juan Antonio Pizzi er echt bovenuit. Tenerife haalde voor het eerst in de geschiedenis Europees voetbal. Het jaar daarop, wat bleek het laatste jaar van Redondo bij Tenerife te zijn, werd tevens zijn beste seizoen. Hij blinkt uit in de UEFA Cup-tweestrijd tegen Juventus. Dit leverde veel belangstelling op van de Italiaanse topclubs, maar hij wilde het liefst in Spanje blijven.
In 1994 werd Valdano aangesteld als trainer bij Real Madrid. En hij nam El Principe mee naar Madrid voor maar drieënhalf miljoen. De eerste twee jaren verliepen voor Redondo moeizaam. Hij werd geteisterd door blessures, maar in het derde seizoen groeide hij uit tot een leider op het middenveld. El Principe heeft uiteindelijk 6 jaar bij Los Merengues gespeeld, waarvan vier echte topjaren. Hij won in die zes jaar twee keer de Primera División, twee keer de Champions League en één keer de Intercontinental Cup. Als kers op de taart werd hij uitgeroepen tot de beste speler in de Champions League in zijn laatste seizoen voor Real Madrid, waarbij meteen de actie op de zijlijn in het Old Trafford mij te binnenschiet. Hier krijg ik nog altijd kippenvel van.
Eén van de meest trieste dagen was in juli 2000. Het begin van de 21ste eeuw werd het tijdperk van de Galácticos bij Real Madrid. Redondo wilde graag zijn carrière afsluiten bij Real Madrid. Helaas kwam het voor de Madridistas niet zo ver. Florentino Perez haalde Luís Figo naar Real voor 61 miljoen. Deze transfer moest gefinancierd worden, en hier werd Redondo het slachtoffer van. Hij werd verkocht aan AC Milan voor zeventien en een half miljoen.
Redondo werd kort daarna op een training, tijdens de voorbereiding van het nieuwe seizoen zwaar geblesseerd aan de kruisbanden van zijn rechterknie. Drie zware operaties volgden, en hierdoor kon hij twee jaar niet voetballen. Het siert de mens Redondo wel, dat hij in die periode geen salaris wilde ontvangen, omdat hij niet belangrijk kon zijn voor de club. Redondo werd helaas nooit meer de Redondo van Real. Ondanks dat won El Principe nog wel de Champions League en de Coppa Italia. Het hoogtepunt van vier jaar AC Milan, was toch de uitwedstrijd in de Champions League tegen Real Madrid. Alle aandacht was die avond voor hem. Na ongeveer een uur werd hij gewisseld met een staande ovatie van alle supporters. Dit zijn momenten die ik als Madridista nooit zal vergeten.
Nu, tien jaar later kan ik nog steeds genieten en kippenvel krijgen van Redondo. Af en toe zie je hem nog schitteren bij de legendes van Real Madrid.
Zo nu en dan wordt er nog geroepen dat er weer een nieuwe Redondo is, maar voor mij bestaat er geen nieuwe Redondo. Redondo was een uniek persoon. Een sieraad voor de sport, zowel binnen als buiten de lijnen. Hij was als een tangodanser aan de bal. Geliefd door alle clubtrainers. Temperamentvol, maar gecontroleerd. Santiago Bernabéu was gek op hem. Een geadopteerde Madridista. Iemand die echt begaan was met Real. Elke wedstrijd voor Real voelde voor hem als het dragen van het shirt van het nationale team.
Voor mij blijf je altijd De Prins.
El Principe
Gracias por todos los memorias.
