Liverpool, meer dan een club
Ondanks de matige resultaten van de afgelopen jaren zijn de supporters van beide clubs met grote getallen blijven komen en de passie van deze mensen is ongekend. Net zoals Rotterdam is Liverpool ook een echte arbeidersstad en was het enige vertier voor deze mensen lange tijd het voetbal. Door de jaren heen is dat beetje bij beetje aan het veranderen, maar door de aderen van de supporters stroomt nog steeds het bloed van hun voorvaderen. Als je fan wordt van een club zoals Liverpool, is er geen weg meer terug. De geschiedenis, de supporters, de spelers, de managers en de stad zorgen ervoor dat je voor altijd verbonden bent met deze club.
Zoals zo velen, ben ook ik fan van Liverpool FC. Maar bij mij komt dat mede door Sander Westerveld. Wie? Ja precies, Sander Westerveld. Ik heb hem ontmoet tijdens een evenement voor de stichting Spieren voor Spieren. Dat komt omdat ik een spierziekte heb en het Nederlands elftal nog weleens wat deed voor kinderen met een spierziekte. Zo kreeg ik een uitnodiging voor een evenement in Hilversum waar alle Nederlands elftal spelers bij aanwezig zouden zijn. Elk kind mocht zijn favoriete speler kenbaar maken en deze speler zou dan, als het kon, bij je aan tafel komen zitten. Je zou de hele avond met je favoriete speler het evenement volgen. Mijn favoriete speler, zoals zo veel kinderen, was Dennis Bergkamp. Bergkamp was zó populair, dat er ook spelers waren die niet gekozen waren en zoals ik vermoed was dat voor Sander Westerveld ook het geval. Westerveld was op dat moment net getransfereerd van Vitesse naar Liverpool en na een goed seizoen bij Liverpool zat hij regelmatig bij de selectie voor het Nederlands elftal.
De jaren die volgden hield ik zijn prestaties nauwlettend in de gaten en begon ik wedstrijden van Liverpool te volgen. Ik was meteen verkocht door het stadion en het gezang van de supporters waar maar geen einde aan leek te komen. Daarnaast viel me, naast Sander Westerveld, één speler op die precies liet zien waar Liverpool voor staat; doorzettingsvermogen, tackles, mooie passes en werken, werken en nog eens werken. Toen was al duidelijk dat Steven Gerrard niet alleen zijn spelers inspireerde door zijn werklust en doorzettingsvermogen, maar ook de supporters.
Toen Westerveld te horen kreeg dat hij weinig speelminuten zou krijgen door het aantrekken van Jerzy Dudek, die later ervoor zorgde dat Liverpool de Champions League in 2005 won, koos hij eieren voor zijn geld en vertrok hij richting Real Sociedad. Ik bleef echter achter in Liverpool en bleef de wedstrijden van Liverpool volgen ondanks de afwezigheid van Westerveld.
De Champions League-finale van 2005 herinner ik me nog als de dag van gister. Vlak voor de wedstrijd zou mijn moeder nog snel even mijn haar knippen en ik zat dus met tegenzin buiten door het raam naar de tv te kijken. De eerste paar minuten zou ik toch niet heel veel missen hield ik mezelf voor, maar niks was minder waar. In de eerste minuut kwam Liverpool al op achterstand door een doelpunt van Maldini. Toen de wedstrijd vorderde hoopte ik dat Liverpool met een 1-0 achterstand de rust zou halen zodat Benitez orde op zaken zou kunnen stellen. Dat laatste kwam inderdaad uit, maar die 1-0 achterstand veranderde in een 3-0 achterstand. Een afstraffing dreigde, niets wees erop dat Liverpool de wedstrijd kon omdraaien. Maar toch hoorde je de hele eerste helft de Liverpool fans hun club steunen en wat er in de rust bij een 3-0 achterstand afspeelde, zorgde ervoor dat ik wist dat Liverpool meer is dan een gewone voetbalclub.
Een oorverdovend YNWA daalde van de tribunes om hun club en hun spelers te laten weten dat wat er de tweede helft ook zou gebeuren, de supporters altijd trots zullen zijn op Liverpool. Wat er verder die wedstrijd gebeurde, weet iedereen. Het wonder van Istanbul werd een feit en Liverpool won zijn vijfde Europa Cup.
Vorig seizoen ben ik naar de wedstrijd Liverpool - Manchester City geweest en daar ondervond ik aan den lijve wat Liverpool betekent voor de inwoners van Liverpool. De trip richting het stadion is al een hele belevenis, supporters lopen in grote getallen naar het stadion en op elke hoek van de straat staan supporters met vlaggen en spandoeken en zingen ze alsof hun leven ervan afhangt. Tijdens de warming-up van de spelers kijken de supporters nerveus naar het veld, speelt Gerrard wel? Dan hoor je een diepe zucht van opluchting, iedereen is fit.
Nadat The Kop al menig lied heeft gezongen valt er een stilte in het stadion, het is 13:30 plaatselijke tijd. De supporters houden hun adem in. Dan komen de spelers het veld op en komt er een orkaan van geluid op me af, alle supporters zingen en klappen bij de opkomst van hun helden. Na het traditionele handje schudden klinkt het YNWA door de speakers en de supporters bedenken zich geen moment, dit is de wedstrijd van het seizoen en het zal ook één van de mooiste YNWA van de afgelopen jaren worden. Vol overgave zingen de supporters het lied en ik voel dat ik kippenvel begin te krijgen. Nadat het YNWA ten einde is gekomen volgt er een daverend applaus.
En dan pakt de stadionspeaker de microfoon en begint hij over het Hillsborough-drama; het stadion is muisstil. Wat volgt is een inspirerende minuut stilte en als de scheidsrechter op zijn fluitje blaast, daalt er weer een oorverdovend geluid van de tribunes. Dit alles zorgt er voor dat het You'll Never Walk Alone veel meer is dan een voetballied. De supporters van Liverpool geloven erin en dat is mij dat weekend meer dan duidelijk geworden.
You'll Never Walk Alone
